ΠΟΜΠΗΙΑ-ΗΔΟΝΗ

Η Πομπηία-μουσείο, η Πομπηία-ζωή, καλπάζουσα λαγνεία,
η Πομπηία, με Πάνες μεγαλόφαλλους, ωραία τυπωμένη
στη Σεπτεμβριανή πανσέληνο. Η Πομπηία
γυμνή, φιλήδονη, – με πυρωμένη βελόνα στιγμογραφημένη
σε μπράτσα και σε στήθη ναυτικών.
        Στην έξοδο
βρήκα στο λιοφρυγμένο χώμα της δυό σκουριασμένα ξυραφάκια –
ω, σίγουρα, μ’ αυτά οι πασίχαρες, πρόθυμες πόρνες
ξυρίζαν τις μασκάλες τους, τα αιδοία τους, – αυτές που, τώρα,
ζωγραφιστές πάνω απ’ τις πέτρινες κλίνες, μας κοιτάξαν
μέσ’ απ’ το θάνατό τους μ’ ένα ανίσκιωτο χαμόγελο
προσθέτοντας μιάν άγνωστη ηδονή στην ηδονή να ζούμε ακόμα.
                                      Πομπηία, 17.ΙΧ.78

Από την ποιητική συλλογή: «Ο κόσμος είναι ένας» (1978).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΔ, Κέδρος, Αθήνα 2007, σελ. 158.

Χρύσα Κακατσάκη