«Τι ποίηση να γράψει  κανείς μετά το Άουσβιτς;»  ήταν το ερώτημα  που απασχόλησε τη Φιλοσοφική Σχολή της Φρανκφούρτης, αδυνατώντας να συλλάβει το μέγεθος της ανθρώπινης θηριωδίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τηρουμένων των αναλογιών,  με ποια λόγια  να περιγραφούν  οι καταστροφές στις δασικές εκτάσεις από τις πρόσφατες αλλά και παλιότερες πυρκαγιές  και  η πολιτική καπηλεία πάνω στ’ αποκαΐδια; «Οι αμνήμονες γλεντοκόποι», όπως αποκαλούσε ο Ροΐδης τους Νεοέλληνες,  ξεχνούν τις φονικές πυρκαγιές του 2007 στην Ηλεία, τα εκατομμύρια στρέμματα που γίνονται στάχτη κάθε τόσο στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ ή στη μακρινή Αυστραλία. Κανένα κράτος όσο οργανωμένο κι αν είναι, όσα προληπτικά μέτρα κι αν πάρει, δεν μπόρεσε ποτέ να τις αποτρέψει. Κι αυτό  γιατί  οι φωτιές  αποτελούν τις βλαβερές συνέπειες του καλοκαιριού, των υψηλών θερμοκρασιών της υπερθέρμανσης του πλανήτη, της ανθρώπινης αμέλειας και σκοπιμότητας.  Παρά ταύτα χύνει μαύρο δάκρυ για τα καμένα δένδρα αυτός που κάνει ολονυχτίες  στη Μύκονο στη συναυλία του Ρέμου. Εκείνος που έχτισε παράνομα το σπίτι μες στο δάσος για να τρώει το πρωινό του παρέα με τα ελαφάκια. Που   προτίμησε ν’ αγοράσει τα καινούρια fer forge για τη βεράντα αντί μια μάνικα. Που δεν διανοήθηκε  ποτέ  να κάνει μια  εθελοντική περιπολία για να μη χάσει τον ύπνο του. Αφήνει τα γίδια του να μασουλάνε τους τρυφερούς βλαστούς, γιατί παίζει πρέφα στο καφενείο. Δυσανασχετεί όταν δίνονται  επιδόματα στους πυροσβέστες,  αλλά τους ανακηρύσσει ήρωες όταν βλέπει την αυτοθυσία τους. 

Η κόλαση είναι πάντα οι άλλοι. Εκεί εναποθέτουμε τους παροξυσμούς της ευθύνης που δεν επιμερίζεται ποτέ σε μας. Μιας ευθύνης που δεν εκτελωνίστηκε  μέσα από την οικολογική συνείδηση, την παιδεία και την πρόληψη. Από την έλλειψή της γεννιέται ο εμπρηστής, ο οδηγός που πετάει το τσιγάρο για να μην λερώσει το τασάκι του αυτοκινήτου, ο εκδρομέας  ο οποίος στήνει το μπάρμπεκιου κάτω από τα μυροβόλα πεύκα,  που είναι από μόνα τους εύφλεκτη ύλη. Ζούμε σε εποχή που γίνεται βαθμιαία μια αεροδυναμική σήραγγα κουτσομπολιού.  Η ολοένα  και πιο   στρεψόδικη ρητορική της  εκάστοτε αντιπολίτευσης  εκτοξεύει φραστικά πυροτεχνήματα  αντί να συστρατευθεί  στον αγώνα της κατάσβεσης. Με την τακτική που ακολουθούν τα πολιτικά κόμματα θα ξεσπάσει κανένας  πόλεμος  και μέχρι να τσακωθούν  για τα οπλικά συστήματα  θα έχουμε χάσει τα μισά εδάφη. 

Και κάπως έτσι  τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε, το χάσαμε το πλοίο της λογικής, κάπου ανάμεσα στη μιζέρια και την ανέξοδη γκρίνια. Αυτή η χώρα δεν θα τελειώσει ούτε μ’ έναν βρόντο ούτε μ’ ένα λυγμό αλλά με  ένα φιλμάκι όπου θα πρωταγωνιστεί ο Ηρόστρατος, ο παρανοϊκός Εφέσιος που πυρπόλησε το ναό της Άρτεμης για να εξασφαλίσει την αθανασία του ονόματός του. Ίσως βλέποντάς το να μάθουμε αν είναι ο Εωσφόρος που βάζει τις φωτιές και κάποια πράγματα για τον εαυτό μας, υπό την προϋπόθεση να φροντίζουμε να αναζωπυρώνουμε τη φλόγα τους.

Χρύσα Κακατσάκη