Ο Τύπος, γραπτός και ηλεκτρονικός για να ανταποκρίνεται στην αποστολή θα έπρεπε να αποτελεί όπως είπε ο Χέγκελ, την «καθημερινή προσευχή του σύγχρονου ανθρώπου». Στην πραγματικότητα όμως κατέληξε σ’ έναν σκληρό ανταγωνισμό για οτιδήποτε μπορεί να γαργαλήσει τα ένστικτα, οτιδήποτε παλεύει να καταπνίξει το προνόμιο του να διαθέτεις νου.

Διαβάζοντας  καθημερινά  διάφορες σελίδες ειδήσεων αλλά και blogs παρατήρησα ότι το τελευταίο διάστημα έχει αυξηθεί πάρα πολύ η παραπληροφόρηση.
Και όχι μόνο αυτό. Ορισμένοι τίτλοι, είναι σκοπίμως γραμμένοι με τέτοιο τρόπο ώστε  να παρασύρουν τους αναγνώστες, ποντάροντας περισσότερο στη περιέργεια τους για να πατήσουν να ανοίξουν την είδηση ή το άρθρο.

Υπάρχει πια πληθώρα ενημέρωσης στο ίντερνετ, αλλά και κατά τη γνώμη μου υπάρχει και χειραγώγηση της είδησης. Μιας είδησης κομμένης και ραμμένης κατά πως βολεύει αυτόν που τη βγάζει. Κατά πόσο ο καθένας μπορεί να εμφανίζει την είδηση όπως τον βολεύει, και να χειραγωγεί τους αναγνώστες, ειλικρινά είναι κάτι που δεν πρόκειται ούτε να το καταλάβω ποτέ αλλά και το ανέχομαι με δυσκολία πια σαν άτομο. Γνωρίζω φυσικά και μάλιστα πολύ καλά, ότι αυτού του είδους η ενημέρωση έχει μοναδικό σκοπό την αύξηση της επισκεψιμότητας και φυσικά τα κέρδη από διαφημιστικές υπηρεσίες. Μα η λογική υπάρχει για να επεξεργαζόμαστε. Δεν μένει σε λογικές ηλιθίων και κουτοπόνηρων. Βαρύ ίσως ότι λέω, μα έτσι μας θεωρούν. Βλέπετε η μάζα είναι το καταφύγιο πολλών.

Η σημασία της πληροφορίας είναι σημαντική μα και καθοριστική στις μέρες μας. Της σωστής και αληθινής πληροφορίας όμως. Όχι αυτής που όπως ανέφερα παραπάνω είναι άλλοι οι σκοποί της. Και η σωστή ενημέρωση αγγίζει και την ίδια τη ποιότητα της δημοκρατίας μας. Η ευθύνη μπορεί κυρίως να βαραίνει τον δημοσιογράφο, αλλά και το κοινό πολλές φορές, που διακινεί τέτοιου είδους ενημέρωση και που άθελα του, ή όχι δεν έχει σημασία, γίνεται υποστηρικτής και του μέσου και του δημοσιογράφου. Και κάπως έτσι έχει και γράφεται ένα μεγάλο μέρος της δημοσιογραφίας σήμερα. Και θα τολμήσω να πω, ότι για το "κατάντημα" ενός λαού σήμερα μεγάλη ευθύνη έχουν και αυτοί οι άνθρωποι που λέγονται δημοσιογράφοι - εγώ δεν είμαι- για τις ειδήσεις που μας "πλασσάρουν". Το γιατί γίνεται έτσι, σε μια άλλη κουβέντα θα το πούμε. Μα τίποτα δεν είναι τυχαίο..

Και όταν συνηθίζεις το τέρας στο τέλος του μοιάζεις κιόλας. Αυτό θέλει αυτή η κάστα των ύποπτων και των πάντα υποψιασμένων επί παντός επιστητού δημοσιογραφίσκων – μαϊντανών. Και ας μη γελιόμαστε. Η πλειοψηφία του κοινού τους είναι πλέον και έτοιμη μα και καλά εκπαιδευμένη και αδημονεί για τέτοιες ειδήσεις και μάλιστα με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Ένα κοινό διψασμένο για θεάματα, βία, σεξ. Ένα κοινό αθόρυβα θυμωμένο από το σύστημα στέκεται σε κατάσταση νιρβάνας μπροστά στις οθόνες του υπολογιστή, μακρυά, μα και αδιαφορώντας για την αληθινή ζωή.

Τσαγκατάκης Χαράλαμπος