O ποιητής δεν θα βρει ποτέ το ποίημα εάν δεν αποδεχτεί εκτός από την κανονικότητα της γλώσσας [κανόνες για την ορθή χρήση της και την προφύλαξή της από τη διαφθορά, τάχα] και την ανωμαλία της, τη χρήση δηλαδή της γλώσσας από τις εκάστοτε κοινότητες ανθρώπων, που τη διαμορφώνουν όπως εκείνες αποφασίζουν [γουστάρουν].
Οι λογής καθαρολόγοι δεν εννοούν να αντιληφθούν τη σπουδαιότητα της προφορικότητας [γιατί εκεί βρίσκεται η ζωή] –οι γλώσσες εξελίσσονται, δεν παραμένουν στάσιμες, ας διέπονται και από κανόνες. Οι ποιητές φαίνεται να δυσκολεύονται να διακρίνουν τη διαφορά ανάμεσα σε γραφόμενη και ομιλούμενη γλώσσα. Δεν τους φταίει κανείς.
Μένουν στα ονόματα, που είναι οιονεί στάσιμα, και δεν εκτιμάνε τη σχέση του ρήματος με τον χρόνο. Η γραφή αιχμαλωτίζει τον λόγο και τον μετατρέπει σε εικόνα [γιά φαντάσου να βλέπεις αυτό που λες, κάτι άυλο, όπως η φωνή, να γίνεται ύλη] ενώ η ομιλία ενδυναμώνει την τέχνη της αφήγησης, της μνήμης και της ζεστασιάς. Δύο άνθρωποι που συνομιλούν είναι ζωντανοί, μπορούν να συγκρουστούν, να βιαιοπραγήσουν, να ανταλλάξουν φιλιά, να ερωτευτούν, να εκπλαγούν από τους μορφασμούς ο ένας του άλλου, να χορέψουν, να απομακρυνθούν ο ένας από τον άλλο – μπορούν να κάνουν τα πάντα, διευρύνοντας έτσι τη ζωή [πρωτύτερα την κοινότητα].
Αυτά τα σπουδαία, χαρούμενα και τραγικά συνάμα δεν μπορούν να τα επιτύχουν όσοι επικοινωνούν μέσω των ηλεκτρονικών υπολογιστών τους και αυτό αφορά τους νέους περισσότερο, γιατί όσοι έχουν φάει τα ψωμιά τους χαίρονται να επικοινωνούν μετά δεκαετίες με παλιούς συμμαθητές και γνώριμους – το βλέπουν σαν ένα ψυχολογικό και διανοητικό φρεσκάρισμα.
Αλλά η ζωή έχει πετάξει, μάλλον. Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας, όσοι υπεισέρχονται στη μαγεία του διαδικτύου, ζουν μια καινούργια ζωή και κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει αυτήν τη μαγεία, αυτήν την ομορφιά – άσε που εάν θέλουν να μάθουν κάτι, πατάνε απλώς ένα κουμπί και η απορία τους λύνεται αμέσως. Τι να λέμε τώρα, υποκλινόμαστε στην τεχνολογία.
Οντως είναι ένας μαγικός κόσμος αυτός της σύγχρονης επικοινωνίας. Απλώς χάνεις την ικανότητα της μνήμης και της σκέψης, δεν σε ενδιαφέρουν οι πράξεις της αριθμητικής, η εκμάθηση της γραμματικής και του συντακτικού, αφού όλα τα βρίσκεις έτοιμα, στο πιάτο σου σερβιρισμένα και με γαρνιτούρες [βιογραφικά στοιχεία, ημερομηνίες, βιβλιογραφία, κριτικογραφία... ό,τι θες, ό,τι σου καπνίσει].
Εάν όμως χαθεί η ικανότητα να επικοινωνούμε με λέξεις και νεύματα, ίσως οδηγηθεί ο άνθρωπος ξανά στα μουγκανητά, αν και δεν φαίνεται να έχει υπάρξει ανθρώπινη κοινότητα χωρίς την ικανότητα της επικοινωνίας, ασχέτως εάν ποτέ δεν θα μάθουμε πότε άρχισε αυτή η επικοινωνία.
Τα γράφω αυτά γιατί μόλις έμαθα για αγαπημένα πρόσωπα που έχουν πέσει εσχάτως με τα μούτρα στη γοητεία –μου λένε– του διαδικτύου. Ελπίζω να περάσουν καλά σε αυτό τους το ταξίδι. Με τους ποιητές τι θα κάνουμε – με τους Ελληνες ποιητές ασφαλώς. Και οι γιορτές; Τις ξεχάσαμε;
Πηγή: efsyn.gr