Ο… Ιωσήφ Χολέβας δεν μας κατάλαβε και δεν τον καταλάβαμε ποτέ. Δεν έγινε ποτέ ένας από εμάς κι αποφάσισε να κατέβει από το λεωφορείο, γερμανικά. Κρύα. Το μόνο που του πρέπει είναι ένα καλό κατευόδιο και ένα Danke για όσα πρόσφερε.

Του Σωτήρη Μήλιου

Για να τον κατηγορήσεις ή να τον επαινέσεις πρέπει πρώτα να τον μάθεις. Να καταλάβεις ποιος είναι. Πως μεγάλωσε και τι επιρροές είχε. Πρέπει να ψάξεις πολύ βαθιά μέσα του για να καταλάβεις την αλήθεια του, μα ακόμα κι αν σκάψεις πολύ βαθιά, μπορεί και να μην βρεις τίποτα. Δεν είναι εύκολος άνθρωπος, ούτε αρκεί η πρώτη ματιά. Αν μείνεις σε αυτή, τότε τον περνάς για ένα ακόμα χαβαλέ ποδοσφαιριστή της εποχής, που υποδύεται τον ράπερ και προσπερνάς.

Είναι όμως έτσι; Ο τύπος κρύβει μέσα του ζόρια. Πολλά ζόρια που έφτιαξαν αυτό που είναι σήμερα. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν ενός έτους. Μεγάλωσε φτωχικά και ζωηρά. Είχε δύσκολη εφηβεία γεμάτη αλκοόλ, ξενύχτια και ασωτίες, ψάχνοντας για την εσωτερική του γαλήνη. Στα 18 του παράτησε την μπάλα για να δουλεύει διπλοβάρδια στην φάμπρικα για να μεγαλώσει την κόρη που είχε ήδη αποκτήσει, ως καρπό του τότε δεσμού του. Ένα μοναχικό αγρίμι που πάντα ένιωθε πως πολεμάει μόνος του απέναντι σε όλους.

Η αιφνίδια αποχώρηση του Χοσέ Χολέμπας από την Εθνική έγινε κρύα, γερμανικά. Στα πέντε χρόνια παρουσίας του στην Εθνική ομάδα δεν έγινε περισσότερο Έλληνας, παρά μόνο σε ότι αφορά την νέα του ταυτότητα, με το καινούργιο ονοματεπώνυμο που γράφει πια Ιωσήφ Χολέβας. Δεν άλλαξε χούγια, δεν πήρε ούτε τα καλά ούτε τα κακά μας. Έμεινε ο ίδιος.

Σταθερά ο ίδιος δυσνόητος, απόμακρος, ακαταλαβίστικος τύπος, ντυμένος με μία τευτονική, αγέλαστη, παγερή σοβαρότητα, κρυμμένος καλά σε κωδικοποιημένα μηνύματα περασμένα με μελάνι στο δέρμα του. Περισσότερο Γερμανός, παρά δικός μας. Με τα καλά και τα κακά αυτής της ιδιαιτερότητας για την οποία δεν χρειάζεται να απολογηθεί κιόλας. Αυτός είναι και σε όποιον αρέσει στην τελική.

Δεν είναι κακό παιδί. Ούτε παλιοχαρακτήρας. Δεν την… πούλεψε στα δύσκολα, όταν οι σφαλιάρες έρχονταν από όλες τις πλευρές και το να παίζεις στην Εθνική ήταν εγγυημένο συμβόλαιο για κράξιμο από όλες τις πλευρές. Δεν είχε δημοσιογραφικό κύκλο, δεν έφτιαξε παρέες στα αποδυτήρια, δεν είχε συμμάχους, παρά μόνο ανθρώπους να τον κοιτάνε καχύποπτα για τα… πάντα του. Οι άμυνες του σε όλα αυτά ήταν ανύπαρκτες.

Αποφάσισε να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια από την Εθνική, όταν κατάλαβε ότι δεν είναι πρώτη επιλογή στο μυαλό του Σκίμπε, ο οποίος μολονότι Γερμανός, ούτε κι αυτός τον κατάλαβε. Για τον Σκίμπε, ο Χολέμπας δεν είναι παρά ένας Γερμανός που έχει πάρει όλα τα κακά της λάτιν καταγωγής του από την Ουρουγουανή μητέρα του.

Το παθαίνουν αυτό τα παιδιά της… παγκοσμιοποίησης με το ανάμεικτο αίμα. Ο αυτοπροσδιορισμός, αλλά και ο ετεροπροσδιορισμός τους συχνά καταλήγει σε υπεραπλουστεύσεις που παράγουν μόνο αδικία και βιαστικά συμπεράσματα. Βασικά, το μόνο που ήθελε ο Χολέμπας (όπως και κάθε παίκτης) είναι να παίζει. Τίποτα άλλο. Όταν κατάλαβε ότι αυτό δεν παίζει, αποφάσισε να κατέβει μόνος από το λεωφορείο (μετά από νίκη κιόλας) για να μην πιάνει την θέση κάποιου άλλου. Τόσο απλά. Ίσως εγωιστικό, αλλά ειλικρινές.

Ο Χολέμπας ευεργετήθηκε από την παρουσία του στην Εθνική μας ομάδα. Έπαιξε τελική φάση Euro και Παγκοσμίου Κυπέλλου. Έφτιαξε το όνομα του. Έπεσε στην καλή περίοδο και φτιάχτηκε. Χωρίς τις συμμετοχές με το εθνόσημο πολύ δύσκολα θα έκανε την μεταγραφή στην Ρόμα και μετέπειτα στην Γουότφορντ. Η εθνική ήταν πάντα καλή έξωθεν μαρτυρία για να φτιασιδώσεις το βιογραφικό σου και ο εκ Βασιλικής Τρικάλων ορμώμενος Ιωσήφ κεφαλαιοποίησε την ευκαιρία που του δόθηκε.

Πρόσφερε όμως. Πλάκα - πλάκα αποχωρεί με 38 συμμετοχές, καλύπτοντας μία διαχρονική τρύπα στην θέση του αριστερού μπακ, που δημιουργήθηκε μετά την αποχώρηση του Τάκη Φύσσα. Μπορεί να ήταν… φύρα ανασταλτικά (ποιος μπορεί να ξεχάσει την εφιαλτική πρεμιέρα του Euro 2012 με την Πολωνία), μπορεί να είχε τον νου του μόνο μπροστά, μα ο Φερνάντο Σάντος λάτρευε την αθλητικότητα, την ταχυδύναμη και την αντοχή του, που δεν έχει άλλος Έλληνας ποδοσφαιριστής.

Μαζί της έπαιξε σε όλα τα ματς του Euro 2012 (σημειολογικά πλην της Γερμανίας, όπου ήταν τιμωρημένος), αλλά και του Μουντιάλ. Πήρε την μπάλα, την έστησε στην λευκή βούλα και το έβαλε όταν το τόπι ζεματούσε στην διαδικασία των πέναλτι απέναντι στην Κόστα Ρίκα. Μολονότι οι εθνικές κλήσεις δεν υπήρξαν για αυτόν ευκαιρία για να ανταμώνει ξανά με φιλαράκια (πλην ίσως μιας περίπτωσης), εντούτοις υπήρξε πιστός στρατιώτης. Μοναχικός, ενίοτε γκρινιάρης, αλλά πιστός.

Ο Χολέμπας προτίμησε την εθελουσία έξοδο και την πρόωρη συνταξιοδότηση από την υποχρεωτική παρουσία σε κάτι που δεν τον γέμιζε πια. Τα ένσημα του όμως, που βγήκαν με τον ιδρώτα του τα κόλλησε. Πολλά από αυτά -την μαύρη περίοδο- ανήκουν στα βαρέα και τα ανθυγιεινά.

Από ένα συμβιβαστικό γάμο είναι καλύτερο ένα γρήγορο και κρύο διαζύγιο. Αν δεν γίνεται κοντά και μονοιασμένοι, κάλιο μακριά κι αγαπημένοι. Ειδικά σε μία περίοδο, όπου η Εθνική προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια της και δεν έχει χρόνο για να ξοδεύεται σε νέα ενδοοικογενειακά προβλήματα.

Ας είμαστε ειλικρινείς, ο Χολέμπας δεν αγαπήθηκε από κανέναν στα μέρη μας. Σε λίγους θα λείψει. Το μόνο που του πρέπει είναι ένα καλό κατευόδιο και ένα... Danke για όσα πρόσφερε. Και μία ευχή για να βρει την προσωπική του γαλήνη, αλλά και τον σεβασμό, που όπως υποστηρίζει δεν απολάμβανε πια στα μέρη μας…

sdna.gr

Πηγή: pancreta