Η επιτυχία του πρώτου Ευρωπαϊκού Κυπέλλου του 1960 έφερε τη συνέχεια της διοργάνωσης και μάλιστα αυτή τη φορά οι συμμετοχές αυξήθηκαν από τις 17 στις 29. Το Euro του 1964 πραγματοποιήθηκε στην Ισπανία, υπό τη δικτατορία του Φρανθίσκο Φράνκο. Η διοργανώτρια χώρα, παρουσιάζοντας περισσότερο ένα δυνατό σύνολο παρά σπουδαίες μονάδες, πέρασε στην ιστορία ως η δεύτερη πρωταθλήτρια Ευρώπης στην ιστορία του θεσμού. Με κάποιες πάντως επιφυλάξεις… καθώς όπως είχε γράψει το περιοδικό World Soccer στην αποτίμηση της διοργάνωσης «μόνο ο ουρανός ήταν ουδέτερος».

Στο προηγούμενο Ευρωπαϊκό Κύπελλο, το 1960, υπό τον φόβο μιας ήττας, ο Φρανθίσκο Φράνκο είχε αρνηθεί να παίξει η Ισπανία με τη Σοβιετική Ένωση. Οι δύο ομάδες είχαν κληρωθεί στα προημητελικά, όμως η Ισπανία με εντολή του δικτάτορα αποχώρησε από τη διοργάνωση για να αποφύγει να αντιμετωπίσει την πανίσχυρη εκείνη την εποχή Σοβιετική Ένωση. Η αφήγηση του φασιστικού καθεστώτος δεν επέτρεπε μια ήττα από τους κομμουνιστές.

Τα πράγματα άλλαξαν στη διοργάνωση του 1964. Οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών είχαν αμβλυνθεί, η Ισπανία παρουσίαζε ένα αρκετά δυνατό σύνολο και επιπλέον έπαιζε στην έδρα της, έχοντας και τη σχετική υποστήριξη. Εξάλλου η Ισπανία χρειάστηκε να δώσει μόλις δύο αγώνες για να φτάσει στον τελικό. Ο πρώτος με την αδύναμη Ιρλανδία, την οποία και νίκησε εύκολα σε δύο αγώνες με συνολικό σκορ 7-1, και ο δεύτερος με την Ουγγαρία την οποία κατάφερε να αποκλείσει στην παράταση με 2-1. Με μόλις «δύο βήματα» οι διοργανωτές έφτασαν στον τελικό κόντρα στη Σοβιετική Ένωση, η οποία κατάφερε να είναι για δεύτερη συνεχόμενη φορά στους φιναλίστ της διοργάνωσης.

Στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο του 1964 συμμετείχε και η Αγγλία και η Ιταλία, οι οποίες απείχαν από την πρώτη διοργάνωση. Ωστόσο και οι δύο αποκλείστηκαν στα προκριματικά. Η Αγγλία ηττήθηκε από τη Γαλλία με συνολικό σκορ 6-3 (1-1 εντός έδρας και 5-2 εκτός), ενώ η Ιταλία έπεσε πάνω στη Σοβιετική Ένωση και αποκλείστηκε με συνολικό σκορ 3-1 (2-0 εκτός έδρας και 1-1 εντός).

Πολιτική ένταση υπήρξε και με την Ελλάδα, η οποία αρνήθηκε να παίξει κόντρα στην Αλβανία με την οποία είχε κληρωθεί στα προκριματικά. Η Εθνική ομάδα δεν κατέβηκε ποτέ στο γήπεδο και την πρόκριση πήρε η Αλβανία χωρίς αγώνα.

Εντός γηπέδου, τη μεγάλη έκπληξη πέτυχε η ομάδα του Λουξεμβούργου. Οι ερασιτέχνες του Μεγάλου Δουκάτου κατάφεραν να φτάσουν μέχρι του «8» της διοργάνωσης, όπου αποκλείστηκαν από τη Δανία σε τρίτο αγώνα (1-0), καθώς οι δύο πρώτοι έληξαν ισόπαλοι (3-3 και 2-2). Νωρίτερα το Λουξεμβούργο είχε αποκλείσει την Ολλανδία.

Οι «Φούριας Ρόχας» στην κορυφή της Ευρώπης

Final Spain  2-1  Soviet Union     3rd place play-off Hungary  3-1  Denmark (a.e.t.) Semi-finals
Hungary	1-2	Spain	Denmark	0-3	Soviet Union
(a.e.t.)
Quater-finals (Not part of the final tournament)
Luxembourg -  Denmark 3-2 2-2 (5-5) Decider played in Amsterdam: 0-1  Spain -  Ireland 5-1 2-0 (7-1)  France -  Hungary 1-3 1-2 (2-5)  Sweden -  Soviet Union 1-1 1-3 (2-4)

Τελικά μετά από διπλούς προκριματικούς αγώνες οι τέσσερις ομάδες που έφτασαν στους ημιτελικούς της διοργάνωσης ήταν οι: Ισπανία, Ουγγαρία (σημ: είχε προκριθεί κόντρα στη Γαλλία με δύο νίκες και συνολικό σκορ 5-2), Σοβιετική Ένωση και Δανία. Στον πρώτο ημιτελικό, οι διοργανωτές απέκλεισαν δύσκολα τους Μαγυάρους με 2-1 στην παράταση. Στον δεύτερο, η Σοβιετική Ένωση, που έπαιξε «Καμπ Νου» στη φιλική πολιτικά Βαρκελώνη, επικράτησε εύκολα της Δανίας με 3-0.

Η Ισπανία που απέφυγε να αντιμετωπίσει τη Σοβιετική Ένωση το 1960, τέσσερα χρόνια αργότερα, τη βρίσκει και πάλι μπροστά της, όμως αυτή τη φορά συναντιούνται στον τελικό και μέσα στη Μαδρίτη, σε ένα κατάμεστο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» από δεκάδες χιλιάδες Ισπανούς. Το σκορ άνοιξε μόλις στο 6ο λεπτό ο Jesús Pereda. Ο Galimzian Khusainov απάντησε γρήγορα για τους Σοβιετικούς, κάνοντας στο 8ο λεπτό το 1-1, όμως ο Marcelino θα διπλασιάσει τα τέρματα της Ισπανίας έξι λεπτά πριν από τη λήξη χαρίζοντας στους διοργανωτές το πρώτο τρόπαιό τους στη διοργάνωση.

Ο Luis Suarez, «εγκέφαλος» της εθνικής Ισπανίας και κορυφαίος παίχτης της διοργάνωσης, θα δηλώσει αργότερα: «Υπήρξαν πολλές άλλες χρονιές που η Ισπανία έπαιξε πολύ καλύτερο ποδόσφαιρο από αυτό της ομάδας του 1964, χωρίς όμως να πετύχει τίποτα. Η Εθνική Ισπανίας του 1964 ήταν περισσότερο ένα δυνατό σύνολο, παρά μια ομάδα κορυφαίων παιχτών».