Είναι κοινή στρατηγική των απανταχού υποψηφίων να παρουσιάζουν ξαφνική αμνησία κατά τη διάρκεια προεκλογικών περιόδων (οι περισσότεροι από αυτούς και μετά τις εκλογικές νίκες ή ήττες). Με αυτή τη γνωστή τακτική πορεύεται και ο Μάρτιν Σουλτς, οποίος αποφάσισε να επιρρίψει όλες τις ευθύνες για την φτώχεια στην Ελλάδα στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ξεχνώντας τον δικό του ρόλο.
Φυσικά ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, ως ο κύριος «παίκτης» στην ευρωπαϊκή σκακιέρα, φέρει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τα όσα έχουν συμβεί στη χώρα τα τελευταία χρόνια, αλλά και για την πορεία των διαπραγματεύσεων, συζητήσεων και συμφωνιών.
Όμως ο κ. Σουλτς δεν είναι κάποιος πρωτοεμφανιζόμενος, αριστερίζων και φέρελπις πολιτικός που έρχεται για να απειλήσει την Άνγκελα Μέρκελ. Ήταν πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από τις 12 Ιανουαρίου 2012 έως τις 12 Ιανουαρίου 2017 και είχε κεντρικό θεσμικό ρόλο (έστω και ελαφρώς συμβολικά μιας και το Ευρωκοινοβούλιο είναι εντελώς απαξιωμένο) στη μεγαλύτερη περίοδο της εποχής των σκληρών μνημονίων και της επίθεσης στα εισοδήματα και τα δικαιώματα των Ελλήνων (και άλλων χωρών).
Καλό θα είναι να μην ακολουθήσουμε τον κ. Σουλτς στην «τεχνητή» του αμνησία και να θυμηθούμε τουλάχιστον τα όσα συνέβησαν στις αρχές του Ιουλίου του 2015, την περίοδο του δημοψηφίσματος.
Όταν ο κ.Σουλτς τάχθηκε υπέρ του «Ναι», απείλησε την Ελλάδα με Grexit, ζήτησε «το τέλος της εποχής ΣΥΡΙΖΑ» και προειδοποίησε ευθαρσώς ακόμη και με επιβολή κυβέρνησης τεχνοκρατών.
Όλα αυτά, βέβαια, σε βολική, τότε, σύμπνοια με τον κ. Σόιμπλε, την κ. Μέρκελ και τους υπόλοιπους θεσμούς και δανειστές.
ΥΓ: Περιττό, βέβαια, να υπογραμμίσουμε ότι για όλα τα δεινά της χώρας δεν ευθύνονται μόνο οι εκτός Ελλάδας παράγοντες, θεσμοί και εμπλεκόμενοι...
Συντάκτης: Χρήστος Καλλιμάνης
Πηγή: pancreta