Στην Ολομέλεια της Βουλής τοποθετήθηκε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού Σπύρος Δανέλλης, στο πλαίσιο της συζήτησης για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομίας και Ανάπτυξης με τίτλο: «Απλοποίηση διαδικασιών σύστασης επιχειρήσεων, άρση κανονιστικών εμποδίων στον ανταγωνισμό  και λοιπές διατάξεις».

Ο Βουλευτής Ηρακλείου υποστήριξε πως  κατά την τελευταία δεκαετία, όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις νομοθετούν την απλοποίηση των διαδικασιών σύστασης επιχείρησης, αλλά δυστυχώς χωρίς επιτυχία.

«Η  γραφειοκρατία στην Ελλάδα, μοιάζει με τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, που ένα κόβεις και δύο εμφανίζονται» συμπλήρωσε χαρακτηριστικά.

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού επεσήμανε πως η σύσταση μιας επιχείρησης, ακόμη και σήμερα, μετά από οκτώ χρόνια κρίσης, και ατέρμονων σχετικών συζητήσεων, παραμένει εγχείρημα ή για πολύ τολμηρούς ή για πολύ απελπισμένους, κάνοντας φανερό πως η μακροχρόνια οικονομική κρίση, δεν λειτούργησε θετικά στο να κτιστεί ένα έστω και στοιχειωδώς φιλικό περιβάλλον για το επιχειρείν.

Ο Σπύρος Δανέλλης τόνισε πως οι αμφιθυμίες της κυβέρνησης, η κοντόφθαλμη πολιτική της υπερφορολόγησης, αλλά και η πολύπλοκη γραφειοκρατία δεν πείθουν  τους εγχώριους επιχειρηματίες, αλλά και τους ξένους επενδυτές, πως η Ελλάδα έχει γίνει περισσότερο ελκυστική, πόσο μάλλον προνομιακή για τα όποια σχέδιά τους.

Κλείνοντας ο Βουλευτής του Ποταμιού ξεκαθάρισε ότι παρότι η επιχειρηματικότητα είναι δύσκολη, και ως έννοια εν πολλοίς ύποπτη και δαιμονοποιημένη στην Ελλάδα, αποτελεί προϋπόθεση για την παραγωγή πλούτου και τη συνακόλουθη δημιουργία στέρεων θέσεων εργασίας.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.

Στις 5 Σεπτεμβρίου 2009 ο Κώστας Καραμανλής στην ΔΕΘ μιλούσε για τις νέες ρυθμίσεις που θα έφερνε η κυβέρνησή του, για την περαιτέρω απλοποίηση των διαδικασιών ίδρυσης επιχειρήσεων, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι τα στάδια για το ξεκίνημά τους, από 14 έως 18, θα γίνονταν μόλις 4.

Στο ίδιο πλαίσιο η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου ίδρυσε την Υπηρεσία μιας Στάσης για την ίδρυση επιχειρήσεων, τα λεγόμενα one stop shops.

Σε αυτές τις πρωτοβουλίες θα πρέπει να προστεθεί και ο ν. 4072/2012 «για τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος» της περιόδου συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.

Παρατηρούμε πως κατά την τελευταία δεκαετία, όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις νομοθετούν την απλοποίηση των διαδικασιών σύστασης επιχείρησης.

Δυστυχώς, όχι με επιτυχία.

Και τονίζω, όχι με επιτυχία, αφού η γραφειοκρατία στην Ελλάδα, μοιάζει με τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, που ένα κόβεις και δύο εμφανίζονται.

Η σύσταση μιας επιχείρησης, ακόμη και σήμερα, μετά από οκτώ χρόνια κρίσης, και ατέρμονων σχετικών συζητήσεων, παραμένει εγχείρημα ή για πολύ τολμηρούς ή για πολύ απελπισμένους.

Είναι φανερό πως η μακροχρόνια οικονομική κρίση, δεν λειτούργησε θετικά στο να κτίσουμε ένα έστω και στοιχειωδώς φιλικό περιβάλλον για το επιχειρείν.

Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, ο δημόσιος λόγος όχι μόνο δεν προώθησε την έννοια της επιχειρηματικότητας, αλλά αντίθετα βρέθηκε σε ευθεία αντιπαράθεση με αυτήν.

Έτσι, δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και φέτος η Ελλάδα κατρακύλησε άλλες τρεις θέσεις στην κατάταξη της Παγκόσμιας Τράπεζας, όσον αφορά την ευκολία του επιχειρείν.

Συγκεκριμένα βρεθήκαμε στην 61η θέση από την 58η που ήμασταν πέρυσι, μεταξύ 190 χωρών.

Ποιοι είναι οι επιμέρους δείκτες που μας φέρνουν σε αυτήν την διόλου αξιοζήλευτη θέση;

Έναρξη επιχείρησης.

Κατασκευαστικές άδειες.

Ηλεκτροδότηση.

(Το διαβόητο επιχειρηματικό ρεύμα).

Καταχώριση ακίνητης περιουσίας.

Λήψη πιστώσεων.

Προστασία επενδυτών μειοψηφίας.

Για να φτάσει μια επιχειρηματική ιδέα, στο πολυπόθητο στάδιο υλοποίησής της απαιτούνται στην χώρα μας πέντε διαδικασίες, έναντι 4,8 κατά μέσον όρο, και 13 ολόκληρες ημέρες έναντι 8,3 στις χώρες υψηλού εισοδήματος του ΟΟΣΑ.

Προφανώς, δεν αποτελεί έκπληξη πως στην πρώτη θέση στην κατάταξη της Παγκόσμιας Τράπεζας για την ευκολία του επιχειρείν, θα φιγουράριζε μια χώρα όπως η Νέα Ζηλανδία.

Αλλά πως μέσα στην πρώτη δεκάδα, 51 θέσεις πάνω από εμάς θα βρίσκονταν η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, η οποία «σκαρφάλωσε» κατά έξι θέσεις σε σχέση με πέρυσι, πραγματικά θα έπρεπε να μας προβληματίσει συλλογικά.

Και δεν είναι μόνο η FYROM.

Αλβανία, Βουλγαρία και Ιταλία, άμεσα ανταγωνιστικές χώρες δηλαδή λόγω θέσης, βρίσκονται πολύ υψηλότερα από ό,τι εμείς στη σχετική κατάταξη.

Τα παραπάνω μαρτυρούν πως η χώρα μας είναι μάλλον ιδιαίτερα αφιλόξενη για τις επιχειρήσεις.

Και πώς να μην είναι;

Σε ξένες επενδύσεις – μαμούθ χρονοτριβήσαμε με όλους τους δυνατούς τρόπους, εξαντλώντας κάθε χρονικό περιθώριο, εμφορούμενοι από ιδεοληψίες, αμφιθυμίες και ψευδαισθήσεις, φτάνοντας στα όρια τους επίδοξους επενδυτές.

Η λίστα μεγάλη.

Αναφέρω ενδεικτικά:

Ελληνικό για το οποίο μόλις πρόσφατα, ευτυχώς, ομονοήσαμε.

Η περίπτωση της Cosco και της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ αποτελεί ακόμη ένα κακοπαιγμένο σήριαλ, με πολλά επεισόδια.

Ενθυμούμενοι τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια και την εξαγορά τους από την Fraport, δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε και τα δάκρυα του καθ’ ύλην αρμόδιου Υπουργού.

Στις διαδικασίες, αναφορικά με τον ΔΕΣΦΑ, απανωτές μάχες χαρακωμάτων και κόντρα δηλώσεις του αρμόδιου Υπουργού, απέναντι στην διακηρυγμένη πρόθεση της κυβέρνησης να τον ιδιωτικοποιήσει.  

Στην Αφάντου της Ρόδου, η κυβέρνηση κατάφερε να αντιπολιτεύεται τον ίδιο της τον εαυτό.

Και η λίστα δεν έχει τέλος.

Είναι σαφές πως μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η Ελλάδα δεν μπορεί να πείσει, τόσο τους εγχώριους επιχειρηματίες, όσο και τους ξένους επενδυτές, πως έχει γίνει περισσότερο ελκυστική, πόσο μάλλον προνομιακή για τα όποια σχέδιά τους.

Και όμως θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρο ότι παρότι η επιχειρηματικότητα είναι δύσκολη, και ως έννοια εν πολλοίς ύποπτη και δαιμονοποιημένη στην Ελλάδα, ωστόσο αποδίδει!

Η πολιτική της υπερφορολόγησης και των εξοντωτικών περικοπών στους μισθούς και στις συντάξεις αφενός έχει εξαντλήσει τα όποια περιθώρια εσόδων για τα δημόσια ταμεία, αφετέρου είναι κοντόφθαλμη.

Και θα πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους πως αν η περίφημη βιωσιμότητα του χρέους αποτελεί αναγκαία συνθήκη για τη βιωσιμότητα της εθνικής μας οικονομίας, μόνο η παραγωγή πλούτου και η συνακόλουθη δημιουργία στέρεων θέσεων εργασίας, καθιστά τη συνθήκη και ικανή.

Γιατί, ακόμη και ολική διαγραφή χρέους με διαιώνιση της εξάρτησης από τα δανεικά, μας εγκλωβίζει στον φαύλο κύκλο δημιουργίας ελλειμμάτων και διεύρυνσης του χρέους.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.

Άλλο ένα κατεπείγον νομοσχέδιο.

Αλήθεια.

Γιατί κατεπείγον;

Χρειαζόταν και πάλι να φτάσουμε στο παραπέντε της αξιολόγησης;

Χρειαζόταν να σας προλάβει η επικαιρότητα και οι τίτλοι των εφημερίδων για να φέρετε ένα νομοσχέδιο, για το οποίο σχεδόν όλη η αντιπολίτευση συναινεί;

Η έλλειψη στοιχειώδους νομοθετικού προγραμματισμού από πλευράς της κυβέρνησης, δεν μας επιτρέπει να έχουμε συνθέσεις ακόμη και εκεί που μπορούμε να τις επιτύχουμε.

Όπως σήμερα δηλαδή.

Όλοι συμφωνούμε πως απαιτείται απλοποίηση για την σύσταση νέων επιχειρήσεων.

Ο βιαστικός όμως τρόπος νομοθέτησης, δεν επιτρέπει να εξεταστούν εναλλακτικές προτάσεις, προκειμένου να καταστεί ποιοτικότερο το παραγόμενο νομοθετικό έργο.

Και αυτό θα πρέπει να το εξετάσουμε σοβαρά.

Είμαστε θετικοί.

Πρόβλημα μας δημιουργούν μόνο συγκεκριμένες διατάξεις, όπως το άρθρο 15, που αφορά την κατάργηση GPS στα βυτιοφόρα καυσίμων.

Πρόκειται για προβληματική διάταξη, καθώς δεν βοηθά στην πάταξη του λαθρεμπορίου καυσίμων και είναι προφανές, πως εμείς δεν μπορούμε να συναινέσουμε.

Αλλά και το άρθρο 24, νυν 23, εγείρει ερωτηματικά, καθώς είναι κακογραμμένο και πρόχειρο.

Επιπρόσθετα, έρχεται να τροποποιήσει πρόσφατα ψηφισμένο νόμο - του περασμένου Αυγούστου, που αφορά τις δημόσιες συμβάσεις και τις απευθείας αναθέσεις, το ν. 4412/2016.

Σε σχέση τέλος με την υπουργική τροπολογία 771, που αφορά την εκχώρηση δραστηριότητας των γραφείων εύρεσης εργασίας, θεωρούμε πως έχει προβληματική διατύπωση.

Ενώ στην αιτιολογική έκθεση αναφέρεται ότι η  εκχώρηση θα επιτρέπεται μόνο εφόσον πληρούνται και στο πρόσωπο του εκδοχέα όλες οι προϋποθέσεις του νόμου, αυτό δεν ορίζεται με σαφήνεια από την ίδια την διάταξη.

Δηλαδή η διάταξη απλώς καταργεί την απαγόρευση, ενώ θα έπρεπε να προβλέπει περαιτέρω ότι "και στην περίπτωση εκχώρησης ο εκδοχέας οφείλει να αναγγείλει αυτήν κατά την προηγούμενη παράγραφο".

Ως έχει αυτή τη στιγμή η διάταξη ενέχει κίνδυνο καταστρατήγησης.

Δηλαδή μπορεί κάποιος που πληροί τις προϋποθέσεις να λάβει άδεια και εν συνεχεία με σύμβαση να την εκχωρήσει σε κάποιον που δεν πληροί τις προϋποθέσεις.

Αλλάξτε λοιπόν την διατύπωση για να βρούμε έναν κοινό τόπο.

Ευχαριστώ.

Πηγή: pancreta