Η Katie Crawford, διάσημη φωτογράφος, προσπαθεί μέσα από ένα πρότζεκτ να δείξει τι ακριβώς νιώθει ένα άτομο που πάσχει από αγχώδεις διαταραχές.
Μέσα από αυτό το εντυπωσιακό εγχείρημα που ονομάζετε “ Η αγχωμένη μου καρδιά” προσπάθησε να περιγράψει μέσα από εικόνες και όχι λέξεις τις καταστάσεις που βιώνει ένας άνθρωπος που πάσχει από άγχος. Προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να κάνει πιο κατανοητό αυτό που πολλοί άνθρωποι νιώθουν αλλά και η ίδια καθώς έχει διαγνωστεί με χρόνια αγχώδη διαταραχή από όταν ήταν μόλις 11 χρονών. “Δεν είναι πάντα τρομακτικό, δεν είναι πάντα δυνατό, αλλά είναι πάντα κάπου κοντά” αναφέρει χαρακτηριστικά.
Φοβόμουν να κοιμηθώ. Ένιωθα ωμό πανικό όταν βρισκόμουν στο σκοτάδι. Δεν ήταν το απόλυτο σκοτάδι που με τρόμαζε αλλά η αχτίδα φωτός που δημιουργούσε μια σκιά, μια τρομακτική σκιά.
Ένα ποτήρι νερό δεν είναι βαρύ. Δεν χρειάζεται καν να σκεφτείς για να το σηκώσεις. Αν όμως δεν μπορείς να το αδειάσεις ή να το ακουμπήσεις κάπου; Αν πρέπει να κουβαλάς το βάρος του για μέρες, μήνες ή χρόνια; Το βάρος δεν αλλάζει, το φορτίο όμως αλλάζει. Έρχεται μια στιγμή που δεν θυμάσαι πια πόσο ελαφρύ ήταν παλιότερα. Μερικές φορές κάνεις τα πάντα για να προσποιηθείς ότι δεν υπάρχει. Άλλοτε πάλι πρέπει απλώς να το αφήσεις να πέσει.
Μου λένε συνεχώς να ανασάνω. Νιώθω το στήθος μου να κινείται πάνω και κάτω. Πάνω και κάτω. Πάνω και κάτω. Γιατί όμως νιώθω ότι πνίγομαι; Βάζω το χέρι μου κάτω από τη μύτη να βεβαιωθώ ότι βγαίνει αέρας. Και πάλι όμως δεν μπορώ να ανασάνω.
Το κεφάλι μου γεμίζει ήλιο. Χάνω τη συγκέντρωσή μου. Έχω να πάρω μια ασήμαντη απόφαση, να απαντήσω μια απλή ερώτηση, όμως το μυαλό μου δεν με αφήνει. Είναι σαν να διασταυρώνονται μεμιάς χιλιάδες κυκλώματα.
Ένα αίσθημα μουδιάσματος. Πόσο οξύμωρο, πόσο ταιριαστό. Μπορείς πράγματι να νιώσεις το μούδιασμα; Ή είναι η αδυναμία να νιώσεις κάτι; Μήπως το έχω συνηθίσει τόσο που το εξισώνω με συναίσθημα;
Αιχμάλωτη του ίδιου του μυαλού μου. Υποκινητής των σκέψεών μου. Όσο περισσότερο σκέφτομαι, τόσο χειρότερο γίνεται. Όσο λιγότερο σκέφτομαι, τόσο χειρότερο γίνεται. Ανάσανε, μόνο ανάσανε. Αφέσου. Θα περάσει σύντομα.
Είναι σαν να κολυμπάς και να θες να ακουμπήσεις τις πατούσες σου στο βυθό, όμως το νερό είναι πιο βαθύ απ' όσο νόμιζες. Τα πόδια δεν ακουμπούν κάτω και η καρδιά σου σταματά για μια στιγμή.
Πληγές τόσο βαθιές που νομίζεις πως ποτέ δεν θα επουλωθούν. Πόνος τόσο πραγματικός, σχεδόν αβάσταχτος. Έχω γίνει αυτή η πληγή. Το μόνο που ξέρω είναι αυτός ο ίδιος πόνος. Κοφτή ανάσα, βλέμμα κενό, χέρια που τρέμουν. Πονά τόσο πολύ, γιατί να το αφήσω να συνεχίσει; Εκτός... εκτός κι αν μόνο αυτό ξέρεις.
Φοβάμαι να ζήσω και φοβάμαι να πεθάνω. Τι τρόπος κι αυτός για να υπάρχεις.
Όσο κι αν αντιστέκομαι, θα είναι πάντα εδώ, έτοιμο να με πιάσει, να με καλύψει, να καταρρεύσει μαζί με μένα. Κάθε μέρα το παλεύω. “Δεν μου κάνεις καλό και ποτέ δεν θα μου κάνεις καλό”. Είναι όμως πάντα εκεί και με περιμένει όταν ξυπνάω και προσμένει να με πιάσει όταν κοιμάμαι. Μου στερεί την ανάσα. Με αφήνει χωρίς φωνή.
Φτιάχτηκες για μένα από μένα. Φτιάχτηκες για την απομόνωσή μου, από δηλητηριώδη άμυνα. Φτιάχτηκες από φόβο και ψέματα. Φόβο για υποσχέσεις χωρίς ανταπόκριση και χαμένη εμπιστοσύνη που σπάνια δόθηκε. Δίνεις σχήμα σε όλη τη ζωή μου. Όλο και πιο δυνατό.
Κατάθλιψη είναι να μη νιώθεις τίποτα. Άγχος είναι να νιώθεις πάρα πολλά. Το να βιώνεις και τα δύο είναι ένας μόνιμος πόλεμος με το ίδιο το μυαλό σου. Το να βιώνεις και τα δύο σημαίνει πως ποτέ δεν νικάς.
Πηγή: yolife.gr