Ένα ιδιόμορφο μουσικοεικαστικό δρώμενο με τίτλο «Αντικριστά» παρακολούθησαν όσοι βρέθηκαν στην αίθουσα του Πειραματικού Θεάτρου του Πολιτιστικού Κέντρου Ηρακλείου το βράδυ της Παρασκευής 24 Μαρτίου 2017.
Η σύλληψη, σκηνοθεσία και παραγωγή ανήκε στους Ισίδωρο Παπαδάκη, Clare McLaughlin και Ελένη Φύλλα.
Μια ηλεκτρική κιθάρα, ένα βιολοντσέλο, ένα βιολί, ο ολονύχτιος ήχος από τα πληκτρολόγια των ερωτευμένων και οι ανθρώπινες φωνές. Απόλυτο σκοτάδι, ή σχεδόν. Γιατί το ιρλανδικό, παραδοσιακού ύφους τραγούδι -έμπνευση του μουσικοσυνθέτη Ισίδωρου Παπαδάκη- στο ντουέτο τους με την Ιρλανδή Clare McLaughlin συνόδευε το συνεχές video-εγκατάστασης με ανάλαφρες μπουρμπουλήθρες που παρήγαγαν δύο αντικριστά καλαμάκια.
Έπειτα ήταν και το αμυδρό φως από την οθόνη εκείνων που αναγκάζονται να καταφύγουν στα social media ώστε να κόψουν κομματάκια τη μέρα τους και να τη μοιραστούν από μακριά με το αγαπημένο τους πρόσωπο. Αποστάσεις πραγματικές και ταυτόχρονα πλασματικές. Η καθησυχαστική μουσική που παράγουν τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο. Ο διάλογος ενός άλλου Ερωτόκριτου και μιας σύγχρονης Αρετούσας που πασχίζουν να χωρέσουν στο διαδικτυακό τους μπαλκονάκι όσα δεν έχουν προλάβει ακόμα να ειπωθούν και όσα μάλλον δεν θα λέγονταν έτσι οδυνηρά μέσα σε μια αγκαλιά.
Φωτογραφία: Χρήστος Μανιώρος «-Μου λείπεις. -Που και που μου αρέσει να σου λείπω.»
«-Μ’ αγαπάς; -Τι έφαγες σήμερα;»
«Καμιά φορά νομίζω ότι είμαστε τρεις: εσύ, εγώ και η απόσταση».
Ξαφνικά, το ταπεινωτικό δέσιμο χειροπόδαρα με χοντρά σκοινιά, που δεν αφήνει πολλές επιλογές παρά να συρθείς με τον τρόπο του σκουληκιού. Κι όμως, μέσα από την ασφυξία του σκοινιού τα χέρια του πιανίστα μπόρεσαν να μεταφέρουν το κοινό στην υποβλητική ατμόσφαιρα του Nick Cave με την τραγουδίστρια, επίσης σφιχτά δεμένη, να απελευθερώνει τη φωνή της στο Where the Wild Roses Grow. Στο βάθος, video με ηλικιωμένο άνδρα να ξεκοκαλίζει χωρίς σταματημό μια γουρουνοκεφαλή. Η αντίθεση τρυφεράδας και χυδαιότητας. Μήπως μπόρεσε ποτέ το φαγητό και ο κορεσμός της πείνας να θεραπεύσει και την άλλη πείνα, εκείνη που δημιουργούν η απόσταση, η απώλεια και η συναισθηματική αποστέρηση;
Ένα κέντημα μελωδιών και εικόνων αταίριαστων φαινομενικά, μια επαρκώς προκλητική παράσταση εμπνευσμένη από τις αρχές του κινήματος Fluxus και το σουρεαλισμό της δεκαετίας του ’80. Όπως την περιγράφουν οι ίδιοι οι εμπνευστές και εκτελεστές της, «ένα παθιασμένο τρίγωνο πανοράματος, ξεροψημένο στις άκρες και τραγανιστό, ένα μουσικο-εικαστικό δρώμενο για τον έρωτα, την απόσταση, το φαί, τα υπαρξιακά κενά...»
Το δρώμενο παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του 3ου φεστιβάλ «Έρως – Αντέρως: Η τέχνη της συνύπαρξης», που έλαβε χώρα στο Πολιτιστικό Συνεδριακό Κέντρο και το Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου στις 23 & 24 Μαρτίου 2017.
Η σχετική διημερίδα διοργανώθηκε από το Σύλλογο Εθελοντών στην Πρόληψη «Η Ομάδα» σε συνεργασία με το ΚΕΣΑΝ – Κέντρο Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας Ηρακλείου (Κ.Π. Ο.ΚΑ.ΝΑ.)
http://www.eros-anteros.gr/h-texnh-ths-syn-yparkshs-2017/
* Αρχαιολόγος, υποψήφια διδάκτορας Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης
Πηγή: pancreta