Παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος, άφθονο πηγαίο γέλιο, μοναδικές ατάκες, ξεκαρδιστικές στιγμές με γέλια μέχρι δακρύων μας διασκεδάζουν ακόμα και σήμερα περνώντας θριαμβευτικά και στις επόμενες γενιές.
Η δεκαετία του '50 και του '60 ανέδειξε και καθιέρωσε ταλέντα κωμικούς τους οποίους τους αποθέωσε δίνοντας στον καθένα απ΄ αυτούς ένα τύπο, με τον οποίο ο ηθοποιός διέγραψε μια πορεία 3-4 δεκαετιών όχι μόνο στον κινηματογράφο αλλά και στο θέατρο. Οι κωμικοί παίζουν σχεδόν πάντα τον ίδιο ρόλο, τα σενάρια κόβονται και ράβονται στα μέτρα τους και ο θεατής γνωρίζει και επιλέγει συνειδητά ποιόν θέλει να απολαύσει.
Νίκος Σταυρίδης, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Βασίλης Λογοθετίδης, Βασίλης Αυλωνίτης, Θανάσης Βέγγος, Νίκος Ρίζος και πολλοί άλλοι κωμικοί της εποχής ήταν αυτοί που με την εκφραστική τους ικανότητα ανέδειξαν στοιχεία και προβλήματα της εποχής. Θέματα από την κοινωνική πραγματικότητα τότε που η νοσταλγική Αθήνα χανόταν και μετατρεπόταν από μικρή πόλη σε μεγαλούπολη, όπου συγχωνεύονταν άνθρωποι από όλη την Ελλάδα. Τότε που έβγαινε στην επιφάνεια η επιθυμία για νεοπλουτισμό και γρήγορη ανέλιξη.
Νέα μοντέλα συμπεριφοράς, νέοι τρόποι ντυσίματος και διασκέδασης και μεγάλες αλλαγές στις διαπροσωπικές σχέσεις. Οι ειδυλλιακές αυλές με τις ανθρώπινες σχέσεις σβήνουν και την θέση τους παίρνουν απρόσωπες πολυκατοικίες. Οι κωμωδίες τις εποχές σατιρίζουν και δίνουν στον θεατή την εικόνα μιας εποχής που προσπαθεί να ενσωματώσει τους εσωτερικούς μετανάστες από την φτωχή επαρχία στις μεγαλουπόλεις και να ικανοποιήσει και την αγωνία των αστών για πλουτισμό. Κοινωνικές ανισότητες και αδικίες αναδεικνύονται στις ταινίες οι οποίες όμως εξομαλύνονταν και θεραπευόντουσαν όταν νικητής έβγαινε ο έρωτας και ο γάμος ήταν το happy end. Οι από μηχανής θεοί πλούσιοι θείοι και θείες από την Αμερική έσωζαν οικονομικά τις καταστάσεις και έφερναν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής με τις νέες τους αντιλήψεις.
Ο Κώστας Χατζηχρήστος, ο Θύμιος, είναι ο βλάχος Ρουμελιώτης ο αγνός και ντόμπρος, αντίπαλος πάντα της ηθικής κατάπτωσης που επικρατεί στην μεγαλούπολη. Ο Μίμης Φωτόπουλος, βαρύς μάγκας κατεξοχήν άνθρωπος της πιάτσας με μπέσα και φιλότιμο, προστάτης των ανύπαντρων αδελφών του και η Γεωργία Βασιλειάδου, η συμπαθητική άσχημη του κινηματογράφου, μιλώντας με μίξη καθαρεύουσας, δημοτικής και παριζιάνικης γλώσσας της πυρκαγιάς, υποδύεται ενίοτε την αριστοκράτισσα ή την νεόπλουτη γεροντοκόρη που της αρέσει να επιδεικνύει τα κάλλη της.
Τα σενάρια διακωμωδούσαν τις αντιθέσεις που γεννιούνταν ανάμεσα στις παλιές παραδόσεις και στις καινούργιες κοινωνικές σχέσεις που δημιουργούνταν στην πόλη.
Σήμερα ακόμα απολαμβάνουμε ακούραστα «τη Θεία από το Σικάγο» τη «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο» τον «Ένας ήρωας με παντούφλες» το «Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα» και πολλές άλλες ταινίες του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου γυρνώντας πίσω εκεί σε μια άλλη εποχή που αποτυπωνόταν η ελληνική πραγματικότητα μέσα από το ταλέντο και την ευαισθησία.
Δ.Κ
Πηγή: pancreta