Για τριάντα χρόνια ο Φεντερίκο Φελλίνι (20 Ιανουαρίου 1920 – 31 Οκτωβρίου 1994), κάθε πρωί σκιαγραφούσε τα βραδινά όνειρά του στο προσωπικό του ημερολόγιο. Τα όνειρά του σκηνοθετούσε όταν επιμελήθηκε μερικές από τις πιο αέρινες σκηνές που καθιερώθηκαν ως εμβληματικές στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες όλων των εποχών. Στις ταινίες του έδωσε έμφαση στην λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην καλλιτεχνική φαντασία κι επιθυμία και την πραγματικότητα που εξατμίζεται μοναδικά στο σκηνικό διάκοσμο. Δημιουργώντας έτσι σουρεαλιστικές εικόνες που οι σινεφίλ ανά τον κόσμο απήλαυσαν για δεκαετίες.

Γεννήθηκε στην παραθαλάσσια πόλη Ρίμινι της Ιταλίας που φημιζόταν για το βαριετέ και τους θιάσους των τσίρκων που την επισκέπτονταν. Ο ίδιος επηρεασμένος από τις εικόνες του τόπου του αποτύπωσε τα ίχνη που άφησαν στη μνήμη του στις αναφορικές στο ιδεατό και στο όνειρο καλλιτεχνικές του διηγήσεις – στις ταινίες του. Στα νιάτα του εγκατέλειψε την προβλέψιμη σταδιοδρομία του νομικού για να ακολουθήσει την ιδανική γι’ αυτόν δουλειά. Το 1939 προσλήφθηκε σαν γελοιογράφος από το δημοφιλές περιοδικό κόμικ Marc ‘Aurelio. Από το περιοδικό ξεχύθηκαν αξιόλογοι και ταλαντούχοι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες προεξαρχόντων όλων ο Φεντερίκο Φελλίνι. Κατά κάποιο τρόπο η πρώτη του αυτή δουλειά ήταν η αφετηρία της καριέρας του σκηνοθέτη που απογειώθηκε λίγα χρόνια αργότερα.

Στάθηκε τυχερός με το ευνοϊκό και πρόσφορο κλίμα για όποιον επιθυμούσε να ακολουθήσει καριέρα στον κινηματογράφο της ιταλικής κουλτούρας της εποχής, από το οποίο επωφελήθηκε. Με προίκα τα δυνατά του σημεία κι έμφυτα ταλέντα να ζωγραφίζει καρικατούρες, γελοιογραφίες και κινούμενα σχέδια κάνοντας τα πρώτα του βήματα στον χώρο.

Το 1943 παντρεύεται την ηθοποιό Τζουλιέτα Μασσίνα, πρωταγωνίστρια στις περισσότερες των ταινιών του, κι όπως ο ίδιος αναφέρει, η σύζυγός του άσκησε μεγάλη επιρροή στο έργο του.

Το σημείο καμπής στην καριέρα του ήρθε το 1945 όταν ο Ρομπέρτο Ροσελλίνι τον κάλεσε να εργαστούν μαζί για την ταινία «Ανοιχτή Πόλη». Τρία χρόνια αργότερα ο Φελλίνι πρωταγωνιστεί στην ταινία του Ροσελλίνι «Τρόποι Αγάπης». Τα «Φώτα του Βαριετέ» κάνουν την πρώτη τους προβολή στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1950 κι αποτελούν το πρώτο φίλμ σε δική του σκηνοθεσία.

Στα επόμενα χρόνια, σκηνοθέτησε θρυλικές ταινίες όπως ο «Λευκός Σείχης» και τους «Βιττελόνι». Ο «Δρόμος» το 1954 είναι η αφορμή για να ξεκινήσει κι η επίσημα η διεθνής καριέρα του σκηνοθέτη, παραμένει δε μια από τις πιο αξιομνημόνευτες ταινίες όλων των εποχών. Η ταινία καθιέρωσε όχι μόνο τον Φελλίνι στο διεθνές γίγνεσθαι αλλά και την πρωταγωνίστριά της Τζουλιέτα Μασσίνα όπως και τον καλλιτέχνη και μόνιμό του συνεργάτη Νίνο Ρότα που επιμελήθηκε την μουσική κι έγραψε την δική του ξεχωριστή ιστορία. Το αποκορύφωμα της δόξας έρχεται με το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας που κερδίζει το φίλμ.

Κατατεθέντα σήματα του Φελλίνι στο διεθνές στερέωμα είναι οι διαδοχικές ταινίες «Γλυκιά Ζωή» (1960), και το «8 1/2» (1963) αντίστοιχα. Η πρώτη απεικονίζει τις απόψεις ενός δημοσιογράφου γύρω από την σύγχρονη Ιταλική κοινωνία και καθίσταται αμφιλεγόμενη ως αποκυρηγμένη από την Καθολική Εκκλησία εξαιτίας της ελευθεριακής της αφήγησης γύρω από ταμπού θέματα όπως η σεξουαλικότητα. Έχοντας δώσει μια πρόγευση στο σινεφίλ κοινό του τι είναι ικανός να δημιουργήσει, εκείνο ανυπόμονα περιμένει την επόμενη ταινία του το «8 ½». Μια ταινία ασφαλούς ρίσκου που πήγε εξαιρετικά καλά σε εισητήρια, αποδοχή και απήχηση.

Η ταινία είναι περίπου αυτοβιογραφική του σκηνοθέτη αφήγηση. Έχοντας βρεθεί σε σύγχυση μετά την επιτυχία της «Γλυκιάς Ζωής», παλεύει με τον εαυτό του στην σύλληψη μια νέας ιδέας ανεπιτυχώς. Έτσι αποφασίζει να αφηγηθεί την ιστορία ενός σκηνοθέτη που δεν ξέρει ποια ταινία να γυρίσει στερούμενος έμπνευσης και ενέργειας. Σκηνοθετικά του μέσα οι σουρεαλιστικές εικόνες στις οποίες η πραγματικότητα κι η φαντασία γίνονται ένα.

Πρώτη του έγχρωμη ταινία είναι η «Τζουλιέτα των Πνευμάτων» που προβάλλεται για πρώτη φορά το 1965. Πρωταγωνίστρια γι’ ακόμη μια φορά η Μασσίνα της οποίας η καριέρα είναι σε ύφεση.

Οι έπαινοι για το «Σατυρικόν» ξεπερνούν κάθε προσδοκία. Η πιο αριστουργηματική του ταινία σύμφωνα με ειδήμονες εξιστορεί τις bi – σέξουαλ περιπέτειες των πρωταγωνιστών στο χωρόχρονο της προ Χριστιανικής εποχής. Ο Φελλίνι κατατάσσει την ταινία στην κατηγορία της επιστημονικής φαντασίας. Πράγματι οι πολλές ατελείς σκηνές τηςς ταινίας καλούν το κοινό να μαντέψει τι πραγματικά απεικονίζουν. Οπτικά φανταστικά μέσα όπως νάνοι, και τα μυθικά πλάσματα προσδίδουν στην ταινία χροιά κυριολεκτικά οπτικής απόλαυσης.

Μετά το «Σατυρικόν» η αποδοχή του από το κοινό αρχίζει να υποχωρεί. Ταινίες όπως οι «Κλόοουνς» και το «Ρόμα» περιλαμβάνουν φανταστικά κι ονειρικά σκηνοθετικά μέσα, αλλά σηματοδοτούν την Δύση της καριέρας του. Το «Αμαρκόρντ’ που γυρίστηκε το 1974 ακολουθεί σε τελειότητα το «Σατυρικόν» κι είναι η ταινία που θα του χαρίσει το τέταρτο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Η τελευταία του ταινία είναι η «Φωνή του Φεγγαριού» που κάνει την εμφάνισή της στους Κινηματογράφους το 1990. Το 1994 κερδίζει το Όσκαρ Επιτευγμάτων στον Κινηματογράφο το οποίο και αφιερώνει στην σύζυγό του Τζουλιέτα Μασσίνα. Ένα εγκεφαλικό επεισόδιο το 1994 τον βυθίζει σε κώμα, πεθαίνει λίγο αργότερα τον ίδιο χρόνο την ημέρα της 50^ης επετείου του γάμου του με την Μασσίνα, η ίδια πεθαίνει πέντε μήνες αργότερα.

Το Αεροδρόμιο της Ρίμινι μετονομάστηκε προς τιμήν του «Διεθνές Αεροδρόμιο Φεντερίκο Φελλίνι».

Ο Φελλίνι κατέστη κλασσικός κι οι ταινίες του – αέρινα σκηνοθετημένες - στολίδια του διεθνούς κινηματογράφου. Ο ίδιος έκανε την δική του σχολή, κατάφερε να αφήσει το δικό του διακριτό στίγμα και να αποδείξει πως η ποιότητα σμιλευμένη με τέχνη και ταλέντο μπορεί να κερδίσει εμπορικά ένα κοινό που συνήθως αποστασιοποιείται από το είδος ή το απορρίπτει. Ο Φελλίνι ήταν η εξαίρεση.

newsplus.gr