Eίναι τελικά καλό οι παραστάσεις να συζητιούνται ένα εξάμηνο πριν τις δεις , γιατί αφού τις δεις δεν τις θυμάσαι ούτε για έξι ώρες.
Ακούς για απλότητα και έρχεσαι αντιμέτωπος με την έπαρση , ακούς για ανάγκη προχωρήματος και βλέπεις τα πιο παλιά υλικά του μοντερνισμού του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα.
Το κυριότερο μέσα από έναν ξέχειλο και εξεζητημένο συναισθηματισμό καταβάλλεται κάθε δυνατή φλυαρία να αποσιωπηθεί η πραγματική φύση των ανθρώπων, η άμεση συμμετοχή και συνυπευθυνότητά τους σε όσα τραγικά βιώνουν .
Η όλη κατάσταση θυμίζει «Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, θα τον τρελάνουμε τον φίλο » δηλαδή τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο της ανερμάτιστης φαντασιοκοπίας και ψευτουπέρβασης της πραγματικότητας μέσα από την επανάληψη των μάντρα της υπερβολικά αιθεροβάμονος και καθόλου διεξοδικής ιδιοσυγκρασίας μας,
Και ειδικά όταν αυτή η έκφραση έχει μαζί της όλα τα θεσμικά εχέγγυα αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για την γλυκιά, υπνωτική πρόταση της εξουσίας για λήθη και παράδοση, εδώ και τώρα.
Όταν ο Αριστοφάνης έδινε ένα ανησυχητικό τέλος στους Όρνιθες του αφήνοντας να αιωρούνται οι υποψίες μιας νέας μορφής τυραννίας δεν ήταν πιο μπροστά και από τους αντικαθεστωτικούς της Σοβιετικής ένωσης, ούτε από τον Όργουελ και τον Χάξλευ , ήταν όπως όλα τα ανήσυχα και ερευνητικά πνεύματα συνεπής ως προς την αλήθεια που του εμφάνιζε τόσο το κοινωνικό γίγνεσθαι όσο και επαγωγές της αδέσμευτης καλλιτεχνικά σκέψης του. Αυτό το τέλος που δίνει ο καλλιτέχνης, εμείς το αλλάζουμε κατα το δοκούν ενός ιδιότυπου λαϊκιστικού ελιτισμού. Και σαφώς τα έργα του Αριστοφάνη έχουν μια υφή παραμυθιού – «κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές είναι γιατί τ΄ ακούς γλυκότερα » – αλλά από την άλλη ο μέχρι μοχθηρίας ορθολογισμός του δεν του επιτρέπει να γίνονται παραμύθια της Χαλιμάς
Μια αποπνικτική αισιοδοξία – δηλαδή αβάσιμη και κυρώς αμέτοχη στο πραγματικό- έχει πάρει τη σειρά της στο τρόλεϊ των μάταιων υπερβολών μας , είναι ασφαλώς κι αυτή πτυχή της φαινομενολογίας του πνεύματος, και δει της ανεπάρκειας και της κατάπτωσης του.
O «Ανθρωπος πουλί» ( 1915 )του συστημικά προωθούμενου και ολοένα χολυγουντιανότερου Ινναρίτου έχει μια μακρινή συγγένεια με τους » Ορνιθες » αλλά εμείς θα επιμείνουμε στον άλλο τίτλο της ταινίας που μας αποκαλύπτει περισσότερα : » Η απρόσμενη αρετή της αφέλειας» μια αρετή που μαστίζει λαούς ολόκληρους . Εδώ μια σκηνή πτήσης που καταλήγει που αλλού, στην είσοδο του θεάτρου του Μπροντγουέι , που ο ανταγωνισμός και η προσπάθεια για επιβίωση τσακίζει φτερά και εξαφανίζει την αφέλεια.
Ισαάκ Σούσης
Πηγή: imerodromos.gr