Όλοι έχουμε κάποιες ταινίες που δεν μπορούμε να δούμε πάνω από μία ή δύο φορές, ίσως επειδή μας προκαλούν δυσάρεστα ή περίεργα συναισθήματα που δεν μπορούμε να χειριστούμε. Μας φέρνουν στο προσκήνιο διάφορα κενά, συναισθηματικά κενά κυρίως που προσπαθούμε να καλύψουμε. Δεν είναι τόσο το θέμα της αιώνιας αγάπης ή οτιδήποτε παρεμφερές, όσο το ότι έστω στο μικρότερο βαθμό όλοι το αναζητούν και ας ξέρουν ότι μπορεί να μην το αποκτήσουν ποτέ.

Ο λόγος λοιπόν για την ταινία "Ο Tίγρης και το Χιόνι" . Μία από τις ταινίες που σίγουρα προσπαθώ να "αποφεύγω", όσο και αν την αγαπώ. Με τον τρομερό και αγαπημένο μου Μπενίνι στο ρόλο ενός hopeless romantic ποιητή ο οποίος κάνει τα αδύνατα δυνατά για να σώσει την πρώην γυναίκα του που βρίσκεται σε κώμα στην εμπόλεμη Βαγδάτη. Το θέμα σε όλη την ταινία δεν είναι απαραίτητα το τι συναισθήματα θα δημιουργήσει στους θεατές όσο το πως θα τα προκαλέσει . Αυτό που ίσως θα λύγιζε και τον πιο κυνικό-δυνατό-αμετάπειστο και τα σχετικά άνθρωπο, είναι οι αντιδράσεις στην όλη κατάσταση πόνου και δυστυχίας, ενώ ταυτόχρονα αγωνίζεται για να σώσει την αγαπημένη του Vittoria ο Attilio de Giovanni, Μπενίνι.

Η απόγνωση που νιώθει δεν αντικατροπτίζεται με κλάματα, σπαραγμούς, φωνές και οδυρμούς. Είναι ένας πιο εσωτερικός πόνος, που θα τον δεις να καθρεφτίζεται στα μάτια του και όχι στις πράξεις του, όταν αρχίζει και χάνει κάθε ελπίδα για να την σώσει. Παραμένει ο ίδιος αγαπημένος και κεφάτος, όσο μπορεί, άνδρας που κάνει πέρα τους δικούς του φόβους και τα δικά του "θέλω" για να σώσει την αγαπημένη του.

Από τις λίγες σκηνές που εκφράζει τα συναισθήματα του με περισσότερες "λέξεις" είναι η στιγμή που προσπαθεί να πείσει έναν Άραβα φαρμακοποιό (που δεν γνωρίζει αγγλικά ή όποια άλλη γλώσσα) να του φτιάξει ένα φάρμακο που θα μπορούσε να την σώσει ή έστω να καθυστερήσει την επιδείνωσή της. Χαρακτηριστικά, κοιτάζοντάς τον, του λέει πως αν πεθάνει η Vittoria δεν υπάρχει λόγος να ζει και να αντικρίζει την θάλασσα, τα φρούτα, τα χρώματα ούτε καν τον ουρανό, καθώς χωρίς εκείνη τίποτα δεν έχει νόημα.

Ποτέ δεν ήμουν της άποψης πως οι μεγάλες αγάπες και οι μεγάλοι έρωτες βρίσκονται στην υπερβολή ή τουλάχιστον όχι τόσο. Ο έρωτας είναι από μόνος του υπερβολικός σαν συναίσθημα έτσι και αλλιώς. Ίσως να στηρίζεται στα μικρά πράγματα που αποφεύγουμε να κάνουμε επειδή τα θεωρούμε δεδομένα ή επειδή έχουμε την τάση τα πιο εύκολα να τα κάνουμε δύσκολα. Είναι στην ανθρώπινη φύση μάλλον. Όπως και να έχει, ίσως φταίμε και εμείς που κάπου το χάνουμε ή που δεν κάνουμε αυτό που ζητάει η καρδιά μας περισσότερο.

Άλλωστε, όπως είπε και ο Νίτσε, στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται.

Υ.Γ. Είναι μία καταπληκτική ταινία από όλες τις απόψεις. Μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις πως όσο μαύρα και αν είναι τα πράγματα, αν δεν σταματήσεις να ελπίζεις, θα ανταμειφθείς.

Πηγή: enfo.gr