♦ Η έκπληξη. Ερχεται σε κάθε μεγάλο φεστιβάλ, μέσα στη σταθερή διαδοχή των πολυαναμενόμενων ταινιών και ταράζει τα νερά και τις αισθήσεις. Στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας, αυτή η ταινία είναι το «The Nightingale», το Αηδόνι, δεύτερη μεγάλου μήκους της Αυστραλέζας Τζένιφερ Κεντ μετά το «Babadook» και η μοναδική ταινία με γυναικεία υπογραφή στο Διαγωνιστικό Τμήμα.

Είναι η ιστορία μιας διαδρομής δύο φαινομενικά αταίριαστων ανθρώπων, στη ζούγκλα της Τασμανίας του 1825, σε αναζήτηση εκδίκησης. Εκπρόσωποι δύο μειονοτήτων, μία γυναίκα κι ένας Αβορίγινας, καταδιώκουν τον λευκό άντρα που με βία ασκεί την επίκτητη υπεροχή του, με μοναδική τους κινητήρια δύναμη την αίσθηση του δίκαιου και την απόγνωση του ότι δεν έχουν τίποτα παραπάνω να χάσουν.

Σκηνοθετημένη με εναλλαγές ακραίας βίας και φυσικής συστολής, ζοφερού δράματος και τρυφερής κωμικότητας, η ταινία είναι μια απολαυστική κινηματογραφική εμπειρία, ενώ ταυτόχρονα το πιο ευθύ, ριψοκίνδυνο μανιφέστο ισότητας που έχουμε δει εδώ και καιρό. Τόσο πολύ, μάλιστα, που στη δημοσιογραφική προβολή της, ένας διαπιστευμένος Ιταλός δημοσιογράφος τόλμησε, με την εμφάνιση του ονόματος της Τζένιφερ Κεντ στους τίτλους τέλους του «The Nightingale», να φωνάξει «πουτάνα!». Πράγμα που αυτόματα αποδεικνύει και την ανάγκη ύπαρξης της ίδιας της ταινίας.

♦ The favourites. Oι τίτλοι που ξεχώρισαν για τα βραβεία είναι σαφείς – κι ας μην υποδεικνύει αυτό τίποτε απολύτως για τις επιλογές που θα κάνει η Κριτική Επιτροπή του Γκιγέρμο ντελ Τόρο. Εχοντας, συμπτωματικά, προβληθεί την ίδια ημέρα, το «The Favourite», η πικρή, σκοτεινή, γυναικεία κωμωδία του Γιώργου Λάνθιμου, και το «Roma», η βαθιά προσωπική, κοινωνικά στοχαστική κι επίσης γυναικεία παράθεση του Αλφόνσο Κουαρόν, στέκονται στην κορυφή της λίστας των προτιμήσεών μας. Εκεί κοντά, το αριστουργηματικό, σοφό θα έλεγε κανείς, γουέστερν παραμύθι «The Sisters Brothers» του Ζακ Οντιάρ, το σπονδυλωτό «The Ballad of Buster Scruggs» με τη χαρακτηριστική, μαύρη κωμωδία της αποκαθήλωσης του αμερικανικού ονείρου και, γιατί όχι, το κλασικό-και-μη αστυνομικό δράμα «Frères ennemis» του Νταβίντ Ελοφέν, με τους Ματίας Σχούναρτς και Ρεντά Κατέμπ ως τις δύο αντίθετες όψεις του ίδιου νομίσματος στο κοινωνικά καταδικασμένο σύμπαν των γαλλικών υποβαθμισμένων προαστίων.

♦ Οι pop queens. Η Lady Gaga έδειξε τις ικανότητές της ως ηθοποιός (μέτριες αλλά αξιαγάπητες) στο «A Star Is Born» του Μπράντλεϊ Κούπερ. Η Νάταλι Πόρτμαν εξασκήθηκε τραγουδιστικά, συγκλονίζοντας ολόκληρες αρένες, ως σταρ του «Vox Lux» του Μπρέιντι Κόρμπετ. Κι οι δυο έδειξαν να κατευχαριστήθηκαν τους «ανάποδους» ρόλους τους κι επιπλέον ήταν από τις φωτεινότερες παρουσίες στο φετινό κόκκινο χαλί.

♦ Η απογοήτευση. Τρία χρόνια μετά το συγκλονιστικό «Ο Γιος του Σαούλ», ο Ούγγρος Λάζλο Νέμες επέστρεψε με το δύσκολο στοίχημα της δεύτερης ταινίας του κι έχασε. Το «Sunset» είναι μια παραβολή για την παλιά και τη σημερινή Ευρώπη, για την κοινωνική ανισότητα και την επαναλαμβανόμενη, κυκλικά, καταδίκη της. Αλλά αποδείχτηκε μεγαλόστομο, σοβαροφανές και αυτάρεσκο κι αν η κεντρική ηρωίδα του δεν έπαψε, στιγμή σχεδόν, να μας κοιτά από την οθόνη με σιωπηλό βλοσυρό βλέμμα, δεν μπορέσαμε παρά να της το ανταποδώσουμε.

♦ Τα πρόσωπα. Εκτός από επιβεβαιωμένος προάγγελος των Οσκαρ, το Φεστιβάλ Βενετίας είναι, τα τελευταία χρόνια, το έδαφος για το εντυπωσιακότερο φεστιβαλικό κόκκινο χαλί. Ετσι, φέτος, απολαύσαμε το χαμόγελο του Ράιαν Γκόσλινγκ στην πρεμιέρα του «First Man», γελάσαμε με τον αυστηρό και σοβαρό Γιώργο Λάνθιμο, περικυκλωμένο από τις ασταμάτητα πλακατζούδες πρωταγωνίστριές του, την Εμα Στοουν και την Ολίβια Κόλμαν, θαυμάσαμε το στιλ της Τίλντα Σουίντον και τη δροσιά της Ντακότα Τζόνσον στη «Suspiria», φωτιστήκαμε από την κεφάτη λάμψη της Lady Gaga και θαμπωθήκαμε από το δίδυμο Γουίλεμ Νταφόε-Μαντς Μίκελσεν στο άνοιγμα του «At Eternity’s Gate» του Τζούλιαν Σνάμπελ.

♦ Η καλύτερη δήλωση. Από την Τίλντα Σουίντον, με αφορμή τη «Suspiria», απαντώντας στην ερώτησή μας, τι την τρομάζει: «Η αμνησία. Ο τρόπος με τον οποίο όλοι ξεχνάμε πράγματα, πιο γρήγορα, πιο εύκολα. Oλοι μας. Αυτό είναι τρομακτικό. Από το νούμερο του δωματίου μας μέχρι την ιστορία μας. Η αμνησία είναι ο έβδομος κύκλος της κόλασης».

Πηγή: efsyn.gr