Ο Ταμέρ Ελ Σαΐντ ξεκίνησε χωρίς σενάριο και storyboard. Κινηματογράφησε 300 ώρες στην πόλη της ζωής του, το Κάιρο, και οι 2 από αυτές τις 300 έγιναν η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους: «Οι τελευταίες μέρες της πόλης», μιας πόλης που όλοι ένιωθαν κάτι να πάλλεται στα σωθικά της. Τα γυρίσματα τελείωσαν 6 βδομάδες πριν να ξεσπάσει πράγματι η αιγυπτιακή επανάσταση στην πλατεία Ταχρίρ. Στις απίστευτες αυτές μέρες, η κάμερα του Ταμέρ έμεινε στο off, στο σπίτι. Στην ταινία «In the Last Days of the City» -η οποία απαγορεύτηκε στην Αίγυπτο- η μυθοπλασία μοιάζει με ένα κινηματογραφικό ημερολόγιο, ένα δώρο στη συλλογική μνήμη του λαού της Αιγύπτου για τότε που η ζωή κυοφορούσε μια επανάσταση που δεν τελείωσε ακόμα.

Με το σκεπτικό «show, don’t tell», ο Ταμέρ Ελ Σαΐντ παίρνει τον θεατή μαζί του σε μια νοερή βόλτα στο Κάιρο: μας βάζει στα σπίτια των ντόπιων, κρυφοκοιτάμε την πατριαρχική βία στις χωμάτινες αυλές, έρωτες που αναγκάζονται είτε να ζήσουν πίσω από κλειστές κουρτίνες είτε να πεθάνουν, τις αντροπαρέες που πίνουν τσάι στα καφενεία και τους προβληματισμούς των νέων που χωρίς να το γνωρίζουν, σε λίγες μέρες θα κάνουν επανάσταση και θα ρίξουν το αυταρχικό καθεστώς του Μουμπάρακ.

Στην ταινία του 46χρονου Ελ Σαΐντ παίζουν οι πραγματικοί του φίλοι με τα πραγματικά τους ονόματα, ενώ ο πρωταγωνιστής, Χαλίντ, «ζει» στο αληθινό σπίτι του Ελ Σαΐντ. Παίζει ακόμα και η μητέρα τού σκηνοθέτη -υποδυόμενη την κλινήρη μητέρα του πρωταγωνιστή- η οποία δυστυχώς πέθανε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Η συνέχεια του άρθρου εδώ

Πηγή: thepressproject.gr