“Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τ' ανοίγω, βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω, βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.”

Οι στίχοι του παραπάνω ποιήματος του Ανδρέα Εμπειρίκου ανοίγουν την αυλαία της φετινής παράστασης της θεατρικής ομάδας του Συλλόγου Εκπ/κών Ηρακλείου Δ. Θεοτοκόπουλος, η οποία δανείστηκε και τον τίτλο του ομώνυμου ποιήματος.
«Διάφανες αυλαίες» λοιπόν, που προσκαλούν το θεατή στην τέχνη της ποίησης μέσα από μια άλλη τέχνη, αυτή του θεάτρου.
Από το προλογικό σημείωμα της θεατρικής ομάδας παραθέτω ένα απόσπασμα για το τι θα δει ο θεατής στην παράσταση:

«Τα ποιήματα διαδέχονται το ένα το άλλο σαν χάντρες σε περιδέραιο και συνομιλούν μεταξύ τους επιχειρώντας να συναρμόσουν μια ενότητα μέσα από την τέχνη του θεάτρου...
Θέατρο και Ποίηση, λοιπόν, κάθε τέχνη από τον δικό της δρόμο και μέσα από τον δικό της ιδιαίτερο κώδικα, απευθύνονται και «εκβάλλουν» και οι δύο «…σε Σένα, Υποκριτή αναγνώστη, όμοιέ μου, αδελφέ μου…», όπως εμβληματικά έγραψε ο Μποντλαίρ, κι αυτή είναι η κορυφαία τους συγγένεια. Ο δέκτης, αναγνώστης-θεατής, παραμένει ο ύστατος και ο πρώτος Μέγας Υποκριτής».

«Διάφανος», σύμφωνα με το λεξικό, κυριολεκτικά σημαίνει «αυτός που επιτρέπει το φως να περάσει από μέσα του» και μεταφορικά «αυτός που δεν θέλει ή δεν μπορεί να αποκρύψει τίποτα, ο εύκολα κατανοητός, ο ξεκάθαρος».
Πραγματικά και οι δύο σημασίες(κυριολεκτική και μεταφορική) μεταφέρονται και ξεδιπλώνονται με μαγικό τρόπο μπροστά στα μάτια των θεατών. Από τα σχεδόν διάφανα σκηνικά μέχρι τη διάφανη κατάθεση ψυχής των υποκριτών της θεατρικής ομάδας. Εικόνες εναλλασσόμενες με σκιές παρελαύνουν επί σκηνής: Εικόνες γλυκές σαν τον έρωτα και την αγάπη… εικόνες σκληρές σαν τη μετανάστευση και τη προσφυγιά… εικόνες τρομακτικές σαν τον πόλεμο…
Πάντα με γοήτευε ο κόσμος των σκιών, η μετατροπή της ορατής πραγματικότητας, σε φωτογραφική εικόνα. Οι αποτυπώσεις που παρουσιάζονται μέσα από τα αποσπάσματα σπουδαίων Ελλήνων και Ξένων ποιητών, είναι σταθμοί ενός ταξιδιού της ζωής μας που συνεχίζεται…
Με μαεστρικό τρόπο, η σκηνοθέτης Γιάννα Κεφάλα, κατευθύνει όλες τις παραπάνω εικόνες, ζωντανεύει επί σκηνής κάθε στίχο των ποιημάτων μέσα απ΄την έκφραση, την κίνηση, τη μουσική και το λόγο των ποιητών.
Εντυπωσιακά τα σκηνικά του Νίκου Καλαθάκη, όπου στη μέση της σκηνής δεσπόζει μια γιγαντιαία ημιδιάφανη βαλίτσα, που αποκαλύπτει στο θεατή το περιεχόμενο που κρύβει μέσα της.
Θεωρώ ότι οι «Διάφανες αυλαίες» είναι μια από τις καλύτερες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων της θεατρικής ομάδας που θα αφήσει το στίγμα της.

"Διάφανη η αυλαία της ψυχής μου ,,,
διάφανο και το σώμα ,,,
για να δεις ,,, όσα δεν είπα ,,,,,
κι όσα κρύβει η φωνή μου ,
να καθρεφτίζονται στα λόγια ,,, μη χαθείς ,,,,
κι όσα δεν τόλμησα να πω ,
απόψε θα στα ζωγραφίσω..."
(Έφη Σαλάχα)

Θανάσης Πασσίσης

Οι παραστάσεις θα διαρκέσουν μέχρι την Παρασκευή 8 Ιουνίου, στο μικρό κηποθέατρο Μ. Χατζιδάκις, στις 09.30’ κάθε βράδυ.

Από ανάρτηση στο fb της φίλης Vaggelio Daskalaki

''Λίγο προτού ο Θέσπις αποσπαστεί από το σώμα του διθυραμβικού χορού και μέσα από την έκσταση της λατρείας φορέσει τη μάσκα του υποκριτή, λίγο πριν το Άσμα μετουσιωθεί τελετουργικά σε Δράμα, θέατρο και ποίηση ήταν ένα. Όταν οι ραψωδοί απήγγελλαν στο κοινό τους λυρική ή επική ποίηση, ουσιαστικά έκαναν θέατρο εν αγνοία τους, μετατρέποντας το σώμα και τη φωνή τους σε φορέα Λόγου''.
Συγχωρείστε αυτήν την τόλμη μας να εκθέσουμε κι εμείς εδώ μπροστά σας το Λόγο των Μεγάλων,εκθέτοντας φωνές και σώματα ημών των Μικρών. Παρασυρόμενοι της εσωτερικής μας ανάγκης, της αγάπης μας για την ποίηση και το ερασιτεχνικό θέατρο.
''Τα βλέφαρά μας Διάφανες Αυλαίες'' αναζητούν να συναντήσουν τη ματιά και τον πόθο του Εμπειρίκου.
Συνομιλούν με ''τα βράδια'' του Τάσου Λειβαδίτη, ονειρεύονται μια καλύτερη ανθρωπότητα και δίνουν το χέρι τους στον Αζίζ Νεσίν και ας λέει ''Σώπα, μη Μιλάς''... κάνοντας την αυτοκριτική μας με το δάχτυλο στραμμένο εκ των έσω...
Η μικρή Μαρία της Κατερίνας Γώγου όμως,όπως κι εμείς, ξέρει πως ''θ' αλλάξουν τα πράγματα'' όσο παραμένουμε άνθρωποι και μετουσιωνόμαστε από την ''Αγάπη'' αναζητώντας την γύρω μας κι εντός μας κατά τον Καζαντζάκη.
Ο ''Εφιάλτης της Περσεφόνης'' του Γκάτσου,γίνεται ελπίδα μέσα απ' το ''παιδί'' του Παύλου Σιδηρόπουλου αρκεί να το υπερασπίσουμε σε δύσκολους καιρούς.
''Μάθαινε τ' απλούστερα'' μαςπροστάζει ο Μπρέχτ γιατί μόνο μέσα από τη μάθηση θ' απαλλαγούμε από τις ''Χιροσίμες'' και ''θ΄ανοίξουμε την Πόρτα'' στην ανθρωπιά που εκλιπαρεί Χικμέτ και Ρίτσος.Μπορεί να ''Βρήκαμε τη Στάχτη''που περιγράφει ο Σεφέρης μα ''μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας'' για να δούμε ''εμπρός μας τ΄αναμμένα μας Κεριά'' του Καβάφη.
''Καθώς βαδίζουμε'' με τον Καρυωτάκη, καμιά σκιά δε θα κρύψει ''τον ήλιο του Θεού'' σαν μοιράζουμε την καρδιά μας όπως ''ένα κόκκινο μήλο'' του Ναζίμ Χικμέτ.
''Ο άνθρωπος είναι ένας Ξενώνας'', ευγνώμων οφείλει να υποδέχεται το κάθε τι, μας θυμίζει ο Τζελαλεντίν Ρουμί και μόνο τότε θα κατανοήσει πως ''Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος'' γιατί, ''στην Απλότητα κρύβεται η Ευτυχία'' έρχεται να συμπληρώσει ο Ελύτης.
Έτσι και μόνο θα είμαστε ικανοί για την ''Ανταλλαγή''... αυτήν που περιγράφει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος.
Τα ποιήματα διαδέχονται το ένα το άλλο σαν χάντρες σε περιδέραιο και συνομιλούν μεταξύ τους επιχειρώντας να συναρμόσουν μια ενότητα μέσα από την τέχνη του θεάτρου...
Θέατρο και Ποίηση, λοιπόν,κάθε τέχνη από τον δικό της δρόμο και μέσα από τον δικό της ιδιαίτερο κώδικα, απευθύνονται και «εκβάλλουν» και οι δύο «…σε Σένα, Υποκριτή αναγνώστη, όμοιέ μου, αδελφέ μου…», όπως εμβληματικά έγραψε ο Μποντλαίρ, κι αυτή είναι η κορυφαία τους συγγένεια. Ο δέκτης, αναγνώστης-θεατής, παραμένει ο ύστατος και ο πρώτος Μέγας Υποκριτής.

Έλληνες και ξένοι ποιητές μας βοηθούν να μιλήσουμε για όλα αυτά που βλέπουμε, νιώθουμε και αγγίζουμε καθημερινά.

Έκφραση, κίνηση και μουσική δένουν αρμονικά και ζωντανεύουν ποιήματα πάνω στο θεατρικό σανίδι.

Μια κατάθεση ψυχής απ’ τα μέλη της ομάδας…

3,4,5,6,7 και 8 Ιουνίου στο κηποθέατρο “Μ. Χατζιδάκις” στις 9.30 το βράδυ

Σας περιμένουμε

Η Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης  "Δομήνικος Θεοτοκόπουλος”

Πηγή: pancreta