Εξήντα χρόνια μετά το θάνατο του Νίκου Καζαντζάκη, οι μνήμες της ζωής και της λογοτεχνικής του πορείας παραμένουν νωπές.

Ο άγρυπνος βιγλάτορας του Μαρτινέγκο, πάντα επίκαιρος και προφητικός, άφησε μια παγκόσμια πνευματική κληρονομιά, η οποία πατούσε πάνω στη στερεή γήινη βάση της κρητικής γης και πιο συγκεκριμένα στο Μεγάλο Κάστρο της γέννησης και της νιότης του.

Ποιο ήταν, όμως, το Μεγάλο Κάστρο την εποχή του Νίκου Καζαντζάκη, δηλαδή το χρονικό διάστημα 1883-1957; Πως γλεντούσαν τότε οι πρόγονοί μας; Εκείνα τα χρόνια στα καντούνια του Μεγάλου Κάστρου ανακατεύονταν οι ζωές των χριστιανών αστών και χωρικών, των Τουρκοκαστρινών, των Μικρασιατών και των ανθρώπων του περιθωρίου. Αυτό το ανθρωπομάνι επικοινωνούσε και εκφραζόταν, εκτός από το λόγο, με τη μουσική και το χορό.

Έτσι, η όπερα και οι ευρωπαϊκοί χοροί συντονίζονταν στο ρυθμό του βιολιού και του πιάνου, ενώ οι ερωτικές καστρινές καντάδες με τα βιολιά, τις κιθάρες και το πιάνο μάγευαν με τη μελωδία τους.

Ο καστρινός πηδηχτός αντιλαλούσε στα καλντερίμια, τα μικρασιάτικα ακούσματα ταξίδευαν τον καημό στις αλύτρωτες πατρίδες, ενώ οι «μάγκες» του Λάκκου τραβούσαν μαχαίρι χορεύοντας χασάπικο και ζεϊμπέκικο.

Σάββατο 24 Μαρτίου 2018-Κινηματοθέατρο Αστόρια ( Ώρα: 21.00 )

Πηγή: pancreta