«Ήταν η πρώτη φορά που ο Αιμίλιος και η Μίρκα αγκαλιάζονταν. Μα ποιος τους είχε βάλει σε μια σακούλα που όλο έκανε «χρτς - χρτς», μύριζε ανάμεικτα πρασινάδα και πλαστικό και τους έκανε να τα βλέπουν όλα μπλε; Α ναι, ο τσαγκάρης σωστά, ο δημιουργός τους. Και τι ταρακούνημα, Θεέ μου. Όλα πήγαιναν και ερχόντουσαν, πήγαιναν και ερχόντουσαν, πήγαιναν. Και κάποια στιγμή, σταμάτησαν».
Το Ταίρι είναι η τρυφερή ιστορία του Αιμίλιου και της Μίρκας, ενός ζευγαριού αλλιώτικου από τ’ άλλα. Η ιστορία αυτή, που έχει ως κεντρικό άξονά της τη συντροφικότητα, αφιερώνεται σε όλους όσους έχουν ένα ταίρι, σε αυτούς που το έχασαν, σε αυτούς που το βρήκαν ξανά και σε εκείνους που ακόμη το ψάχνουν.
Η Κέλλυ Κουναλάκη γεννήθηκε στην Αθήνα την ημέρα της γιορτής των ερωτευμένων του 1987 και έκτοτε δεν βρέθηκε κανείς να την πείσει να μετακομίσει σε άλλη πόλη, χώρα ή πλανήτη, παρότι το κλεινόν άστυ την κουράζει φοβερά κάποιες φορές.
Σπούδασε International Marketing (City University of Seattle), ενώ από το 2007 εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Παράλληλα με τις εργασίες και τις σπουδές, αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, κυρίως για μουσική και ευρύτερα πολιτιστικά θέματα. Το Ταίρι είναι το πρώτο της βιβλίο και το χαρακτηρίζει ως «παραμύθι ενηλίκων, ιδανικό για παιδιά».
Για το Ταίρι…
Το Ταίρι είναι η ιστορία ενός ζευγαριού αλλιώτικου από τ’ άλλα, αυτή του Αιμίλιου και της Μίρκας που δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά ένα ζευγάρι παπούτσια που παίρνουν για χάρη μου ανθρώπινη υπόσταση. Όπως ένα ζευγάρι παπούτσια είναι άχρηστα αν δεν υπάρχει ταίρι, στην ιστορία μου αυτό μεταφράζεται ρομαντικά, με τα δυο τους να ανακαλύπτουν τον έρωτα, που τελικά καταλήγει σε αιώνια μεν, σακάτισσα δε αγάπη, που δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν τα δυο τους δεν ήταν μαζί. Στο αιώνιο και στο για πάντα δεν φτάνουν τόσο εύκολα όμως. Φαινομενικά είναι μια ιστορία για τις ανθρώπινες σχέσεις και τη συντροφικότητα που πολλές φορές μας ζητά να προσπαθήσουμε πολύ περισσότερο από όσο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί, αλλά σε μια δεύτερη ανάγνωση νομίζω πως είναι και μια ιστορία για την αγάπη και την εύρεση του ίδιου μας του εαυτού. Και τελικά μένει ν’ αναρωτηθούμε, αξίζει τον κόπο; Η απάντηση βρίσκεται στην άκρη της γλώσσας του κάθε αναγνώστη, εγώ δίνω απλά το δικό μου ιδανικό ευτυχές τέλος.
Η έμπνευση στα χρόνια της κρίσης…
Μα οι μεγαλύτερες εμπνεύσεις έρχονται μέσα από δύσκολες εποχές, κρίσεις πάσης φύσεως, αμφισβητήσεις, δυσοίωνες καταστάσεις και άλλα τέτοια φοβερά. Ευτυχώς για πολλούς δημιουργούς το σκοτάδι γεννά φως, το έχουμε δει άπειρες φορές και θα συνεχίσουμε να το βλέπουμε όσο ο άνθρωπος θα συνεχίσει να δημιουργεί. Δεν είναι απαραίτητο να εμπνέεσαι από την κρίση, ίσως να έχει να κάνει με το γεγονός ότι αυτή αποτελεί το έναυσμα να πεις κάποια στιγμή επιτέλους “φτάνει, αρκετά, τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσω για κάτι που δεν το περιμένατε”.
Η σχέση με τη λογοτεχνία…
Από την πλευρά της αναγνώστριας υπάρχει μια σχέση μίσους – πάθους και αυτό γιατί ο χρόνος πολλές φορές δεν μου κάνει τη χάρη να αφοσιωθώ όσο θα ήθελα. Παρ’ όλα αυτά, έχω μια βιβλιοθήκη που φροντίσω να εμπλουτίζω με κάθε ευκαιρία και ανυπομονώ για τα καλοκαίρια που θα έρθουν για να καταπιαστώ με βιβλία που περιμένουν στωικά στο ράφι τη σειρά τους. Είμαι πάντα πολύ ανοιχτή στις προτάσεις από φίλους και τις περισσότερες φορές προτείνουν εύστοχα. Από την πλευρά της συγγραφέως συνειδητοποιώ το πόσο δύσκολη είναι η πειθαρχία, να βάλεις σε μια σειρά τις σκέψεις σου κι έπειτα αυτές στο χαρτί. Δυστυχώς κάποιες φορές το μυαλό τρέχει πολύ γρήγορα και το χέρι δεν το φτάνει, εκεί χρειάζεται να βρεις μια μέθοδο που να σου πάει και να ξέρεις πως θα την ακολουθήσεις χωρίς περιστροφές.
Μπορεί ένα καλό βιβλίο να «σώσει» την ψυχή μας;
Η τέχνη γενικά μπορεί να σώσει όχι μόνο την ψυχή μας, τον κόσμο ολόκληρο, αν και τελευταία νομίζω πως ο όρος έχει παρερμηνευθεί από αρκετό κόσμο. Η σωτηρία απλά για να έρθει θέλει χρόνο και απαιτεί υποσυνείδητη υπομονή. Ένα καλό βιβλίο, ένα καλό βινύλιο – όπως κι αν ορίζεται το “καλό”, γιατί όλα είναι σχετικά σε αυτή τη ζωή- έχουν μια αργοπορημένη επίδραση μέσα μας, αλλά την έχουν. Δημιουργούν καταστάσεις αργής ωρίμανσης, δε λειτουργούν μια κι έξω. Ένα καλό κείμενο που σου τσίγκλησε το μέσα σου κάποια στιγμή στο παρελθόν, θα το ανακαλέσεις και στο μέλλον κάποια φορά που θα σου βγει αυθόρμητα, γιατί κατάφερες να το συνδυάσεις με κάτι που έζησες παλιά και θα συναντάς ξανά σε ανύποπτο χρόνο. Το ίδιο συμβαίνει και με στίχους ή μια μελωδία. Ευτυχώς το μυαλό σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ξεχνά, είναι ένας μηχανισμός που λειτουργεί επουλωτικά. Οφείλουμε να δίνουμε στους εαυτούς μας τη δυνατότητα να είναι εκτεθειμένοι σε ιδέες, σκέψεις και οράματα δημιουργών, έχουμε περισσότερες πιθανότητες να προβληματιστούμε, να σκεφτούμε και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι από πολλές απόψεις.
Τα επόμενα συγγραφικά σχέδια…
Χωρίς καμία ιδιαίτερη βιασύνη δουλεύω πάνω σε μια συλλογή από ιστορίες με κεντρικό τους άξονα την απώλεια. Κάποιες είναι απόλυτα θλιβερές, άλλες αντιμετωπίζουν το θέμα με χιούμορ, όλες τους έχουν έναν καλά κρυμμένο διδακτικό χαρακτήρα που στόχο έχει να πει πως η απώλεια είναι μέρος της ζωής μας, δεν πρέπει να μας τρομάζει, αυτά που χάθηκαν ήταν να χαθούν και αυτά που ήταν να έρθουν, ήρθαν. Για να χαθούν κι αυτά κάποια στιγμή. Και όπως τραγουδούσε και ο Θάνος Ανεστόπουλος, «έγινε η απώλεια συνήθεια μας», αν και στην περίπτωση μου το βλέπω από μια τελείως διαφορετική οπτική από αυτή για την οποία έγραψαν τα Διάφανα Κρίνα.
Πηγή: pancreta