Α… ναι… Η Θεία Άγκαθα, που γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1890, που έγραψε, ούτε λίγο ούτε πολύ, 66 αστυνομικά μυθιστορήματα, που δημιούργησε δύο από τους πιο απροσδόκητους ντετέκτιβ της αστυνομικής λογοτεχνίας, έναν στρουμπουλό Βέλγο (Βέλγο; Ε, ναι, Βέλγο) με τσιγκελωτό μουστάκι και μια κουτσομπόλα γεροντοκόρη. Που εξέδωσε κι άλλες 15 συλλογές διηγημάτων από πάνω. Που υπήρξε η συγγραφέας της μακροβιότερης παράστασης στην ιστορία του βρετανικού θεάτρου με την Ποντικοπαγίδα. Που εν τέλει έβαλε το αστυνομικό μυθιστόρημα στη χορεία της λογοτεχνίας.

Γιατί είναι λογοτεχνία. Με τα λαχταριστά της αγγλικά και την ανελέητη παρατηρητικότητα και τη διακριτική, πλην ευστοχότατη κριτική της σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και συμπεριφορές. Και βέβαια, με την άψογη ύφανση των ιστοριών της, όπου δεν περίσσευε ποτέ ούτε η παραμικρή κλωστίτσα. Υψηλή λογοτεχνία ίσως όχι. Καλή λογοτεχνία όμως, σίγουρα.

Μόνο μία ιστορία της Θείας Άγκαθα απέμεινε μετέωρη. Ένα μυστήριο άφησε ανεπίλυτο στη διάρκεια της ζωής της: το πραγματικό μυστήριο της 11ήμερης εξαφάνισής της.

Συνέβη το 1926. Η Θεία Άγκαθα είχε ήδη 5-6 βιβλία στο ενεργητικό της, ένα παιδί και έναν γάμο που κατέρρεε. Ο άντρας της, ο Άρτσι Κρίστι, της είχε ζητήσει διαζύγιο ώστε να παντρευτεί την ερωμένη του, Νάνσι Νηλ. Στις 3 Δεκεμβρίου, μετά από έναν ακόμα καβγά, η Άγκαθα άφησε ένα σημείωμα ότι «πάει στο Γιόρκσαϊρ», πήρε το αυτοκίνητό της κι έφυγε από το σπίτι. Δεν είπε τίποτε άλλο σε κανέναν.

Το αυτοκίνητο βρέθηκε την επομένη παρατημένο εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την οικία των Κρίστι, σε μια τοποθεσία που υπήρξε θέατρο ενός πρόσφατου εγκλήματος. Μέσα στο αυτοκίνητο υπήρχαν μερικά ρούχα της, όχι όμως και η ίδια. Η κυρία είχε εξαφανιστεί.

Ακολούθησε τεράστιος σάλος. Υπήρξαν υποψίες ότι ο άντρας της την είχε δολοφονήσει· ότι η ίδια είχε αυτοκτονήσει. Οι εφημερίδες έκαναν πάρτι. Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, ο «μπαμπάς» του Σέρλοκ Χολμς, πήρε ένα γάντι της Άγκαθα και το πήγε σε μέντιουμ για να τη βρει. (Δεν τη βρήκε.) Η αστυνομία, σε πλήρη σύγχυση, όργωνε επί δέκα μέρες τη γύρω περιοχή με τη βοήθεια αεροπλάνων και περίπου 15.000 εθελοντών. Τίποτα.

Τελικά, ήρθε η πολυπόθητη πληροφορία, από ένα γκαρσόνι του ξενοδοχείου-σπα Swan Hydropathic Hotel στο Γιόρκσαϊρ. Μια κυρία, που είχε πιάσει δωμάτιο υπογράφοντας ως «Τερέζα Νηλ» από τη Νότιο Αφρική, είπε το γκαρσόνι στην αστυνομία, έμοιαζε τρομερά με τη φωτογραφία της κυρίας Άγκαθα Κρίστι που δημοσιευόταν όλες εκείνες τις μέρες στις εφημερίδες.

Ήταν πράγματι εκείνη. Και ποτέ, σε όλη της τη ζωή, μέχρι το θάνατό της το 1976, δεν έδωσε την παραμικρή εξήγηση για το μυστήριο της εξαφάνισής της. Άλλοι είπαν πως ήταν διαφημιστικό κόλπο· άλλοι, πως προσπάθησε να παγιδεύσει τον άντρα της ώστε να κατηγορηθεί για το «φόνο» της· άλλοι, πιο πρόσφατα, ότι υπέφερε από παθολογικής φύσεως τάσεις φυγής και κατάθλιψη και πως, πράγματι, δεν είχε την παραμικρή συναίσθηση του τι έκανε – και γιατί.

Ποιος ξέρει. Ίσως και να ήταν μια διερεύνηση από την πλευρά της Θείας Άγκαθα για ένα νέο είδος αστυνομικού μυστηρίου: απ’ αυτά που, όπως τόσα και τόσα πράγματα στην αληθινή ζωή, δεν εξηγούνται ποτέ.

Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Πηγή: dimartblog.com