Στις αβρααμικές θρησκείες (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, ισλάμ) η γυναίκα συγκαταλέγεται στις κατώτερες οντότητες, μερικές φορές και κάτω από τα ζώα, λίγες φορές πάνω από αυτά, αλλά με ανταλλακτική αξία σαν να είναι ένα πράγμα. Είναι η πηγή όλων των αμαρτημάτων. Κάθε τι που έχει σχέση με τη γυναίκα, κάθε τι που βγάζει μια γυναίκα, είναι βρώμικο και αμαρτωλό. Η επαφή με αυτό σε κάνει και εσένα αμαρτωλό (για τους άντρες) και αν γίνει επαφή χρειάζεσαι ειδικούς καθαρισμούς, ώστε να φύγει η γυναικεία αμαρτία από πάνω σου. Όπου κυριάρχησαν οι αβρααμικές θρησκείες, η γυναίκα απαγορευόταν να έχει ανεξάρτητη σκέψη, να δείχνει κάποια μορφή εξυπνάδας ή ειδικευμένης γνώσης (εκτός από τα οικιακά, τη φροντίδα των παιδιών και την σεξουαλική ικανοποίηση των αντρών). Αν έβλεπαν πως ξεχώριζε, έστω και λίγο ή υπήρχε η υπόνοια, την ονόμαζαν μάγισσα που πρέπει να βασανιστεί και να θανατωθεί. Εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν, συστηματικά από την μυθολογία των εκκλησιών. Το Malleus Maleficarum αποτέλεσε το διεστραμμένο αποκορύφωμα αυτής της τακτικής, αφού σου έδινε έναν δείκτη για να βρεις τις γυναίκες, που δεν συμπεριφερόντουσαν σαν ζώα (όπως ήταν το θρησκευτικά-κοινωνικά ορθό) και να τις εξοντώσεις.

Στη δύση, η γυναίκα δεν απέκτησε την ελευθερία της ως δώρο των αντρών. Δεν δόθηκε αυτή η ελευθερία από την εκκλησία, δεν χαρίστηκε από κανένα νόμο.
Την απέκτησαν μέσα από τον δικό τους αγώνα.

Οι γυναίκες αγωνίστηκαν, διεκδίκησαν και κέρδισαν την ελευθερία τους και την θέση τους ως ελεύθερα άτομα στη κοινωνία. Και μη νομίζετε πως αυτό έγινε πριν πολλά χρόνια...

Δείτε πότε απέκτησε το δικαίωμα ψήφου η γυναίκα στην Ελλάδα, μόλις το 1952. Στην Αγγλία το 1928, στη Γαλλία το 1945, στο Βέλγιο το 1946, στην Ελβετία το 1971.

Τώρα στην Ελλάδα, η γυναίκα έχει νομική ισότητα με τον άντρα, αλλά δεν έχει κοινωνική. Σας ακούγετε περίεργο; Ας το εξετάσουμε λίγο περισσότερο.

Η κρατική θρησκεία εξακολουθεί να βλέπει τη γυναίκα ως ένα κατώτερο πράγμα, που ανήκει στα αρσενικά και πρέπει να τα υπακούει.

Η κοινωνία μέσα από την πατριαρχική συμπεριφορά που την αποπνέει, συσσωρεύει στις γυναίκες ενοχές και φόβους. Η ελεύθερη γυναίκα ονομάζεται πόρνη, επειδή δεν συμπεριφέρεται όπως πρέπει για να την πάρει ένας άντρας, ενώ μέχρι να την πάρει, ανήκει στον πατέρα της, ο οποίος και θα την δώσει (ή θα την πουλήσει).

Η γυναίκα νιώθει αυτή την πίεση παντού και ιδιαίτερα στο εργασιακό κομμάτι, που είναι το πλέον σημαντικό για να μπορέσει να είναι ουσιαστικά ελεύθερη και να μην εξαρτάται από κάποιον άλλον. Δέχεται τις επιθέσεις του σεξισμού, δηλαδή συνεχίζει στα μάτια των αντρών να είναι το πράγμα που θα τους δώσει την σεξουαλική ικανοποίηση, γιατί αυτό πρέπει να κάνει, όπως και την εποχή του Malleus Maleficarum. Όταν αντιδρά της λένε πως χάνει την θηλυκότητά της, όταν δεν δέχεται τα εμφανισιακά και σεξουαλικά πρότυπα, την ονομάζουν φρικιό, ανώμαλη και ότι χρειάζεται βοήθεια, γιατί κανένας δεν θα τη πάρει (θα χάσει την αγοραστική της αξία). Στη κοινωνία της σεμνοτυφίας, η γυναίκα ντρέπεται για το σώμα της. Ντρέπεται για τις ορμές της, για τα θέλω της. Μπορεί να κάνει φυσικά χρήση του νομικού πλαισίου, αλλά ο νόμος είναι άχρηστος σε μια κοινωνία που δεν τον νιώθει. Σε μια κοινωνία που η γυναίκα πρέπει να έχει μια καθορισμένη εμφάνιση, ώστε να γίνει αποδεκτή.

Αυτό το άρθρο γράφεται από έναν άντρα, έναν φιλελεύθερο άντρα όμως, που αποδέχεται πως η γυναίκα έχει καταπιεστεί, που βλέπει πως καταπιέζεται ακόμα και σήμερα (περιπτώσεις βιασμών), που καταδικάζει αυτή την καταπίεση και στέκεται στο πλευρό των γυναικών που διεκδικούν την ουσιαστική και όχι μόνο τυπική ελευθερία τους. Πιστεύω πλέον, πως ήρθε ο καιρός οι άντρες να αποδεχτούν το πρόβλημα και να αποτινάξουν από τη κοινωνία τα στερεότυπα και τις δυνάμεις που το συνεχίζουν.

Σε μια πραγματική ανοιχτή κοινωνία, κανένα άτομο δεν είναι κατώτερο, αλλά για να μπορέσουμε αυτό να το κάνουμε πραγματικότητα, θα πρέπει αρχικά να το θέλουμε και να το επιδιώκουμε με πράξεις.

Facebook: Anthony Fountoulis

Πηγή: o-klooun