Το διήγημα του λογοτέχνη Ουίλλιαμ Φώκνερ (1897-1962) μας μεταφέρει στον αμερικάνικο Νότο του 1895, έπειτα τον Εμφύλιο κι κατά την περίοδο της Ανασυγκρότησης. Αναδεικνύει το μοναδικό θέμα για το οποίο έχει αξία να γράφει κανείς: τα προβλήματα του ανθρώπινου ψυχικού χώρου που βρίσκεται σε μάχη με τον εαυτό του, όπως πίστευε ο ίδιος.
Σε μια επαρχία του αμερικανικού Νότου ακολουθούμε τα βήματα ενός παιδιού προς την ενηλικίωση και τη χειραφέτηση. Ο μικρός Σάρτυ παρατηρεί τον ηθικό κώδικα που του έχει κληροδοτηθεί να εκπίπτει συνεχώς και να έρχεται σε σύγκρουση με τα δικά του πιστεύω. Βιώνει τη βία και την αδικία έντονα, κι σταδιακά η οξυμμένη του ευαισθησία τον φέρνει ενάντια στις πράξεις του πατέρα του. Στην ιστορία διαφαίνεται η παρακμή που έχει επιφέρει το κενό της εξουσίας στο Νότο, με τους φτωχούς λευκούς εργάτες της υπαίθρου να παίρνουν στα χέρια τους χρήμα. Γίνονται σαφείς οι φυλετικές και ταξικές ανισότητες κατά την Ανασυγκρότηση, ενώ η απληστία, οι ρατσιστικές αντιλήψεις και βιαιότητα αντικατοπτρίζονται στο πρόσωπο του πατέρα Άμπνερ Σνόουπς.
[…]Όμως η γαλήνη και η χαρά υποχώρησαν μόνο για μιά στιγμή, αν και ούτε αυτό είχε τη δυνατότητα να το εκφράσει με λέξεις, έτσι όπως βάδιζε μαγεμένο από το μέγαρο, το οποίο θα μπορούσε ακόμα και να το επιθυμεί αλλά δίχως κακία, δίχως πίκρα και ασφαλώς δίχως την άπληστη και φθονερή οργή η οποία, ξένη προς το παιδί προπορευόταν τυλιγμένη στο μαύρο παλτό που έμοιαζε καμωμένο από τσίγκο. Ίσως εκείνος να νιώσει όσα νιώθω εγώ. Ίσως έτσι ν’ αλλάξει, να ξεφύγει από τον παλιό του εαυτό, απ’τον οποίο, ποιος ξέρει, δεν μπορούσε ως τώρα να ξεφύγει». (Σελ 28-29)
Παρότι το κείμενο αξιοποιεί μοντερνιστικές τεχνικές και συγκεντρώνει τα κύρια γνωρίσματα του ύφους του Φώκνερ, παραμένει ασυνήθιστα εύληπτο συγκριτικά με το υπόλοιπο έργο του συγγραφέα (Γ. Παλαβός).
Ο συγγραφέας αρνείται ν’ αποδεχτεί το τέλος του κόσμου (ομιλία για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1949), γι’ αυτό ο μικρός Σάρτυ σπάει τα οικογενειακά δεσμά, κι ακολουθεί ένα δρόμο δικής του προσωπικής ηθικής αναζητώντας αξίες όπως η αλήθεια και η δικαιοσύνη.
Πηγή: pancreta.gr