Δεκαεπτά διηγήματα φωτίζουν πτυχές της τέχνης και της δημιουργίας ανά τον κόσμο (Αθήνα, Παρίσι, Γενεύη, Κιότο κα). Ιστορίες ανθρώπων από διαφορετικούς χωροχρόνους, που ασκούν το μεγαλόπνοο έργο τους , στοχαζόμενοι το ιερό.
Από τον εξόριστο ηθοποιό που εδραίωσε το θέατρο Νο (Zeami Motokiyo), ως τον θαυμασμό της απόλυτης ομορφιάς στο πρόσωπο της Αφροδίτης της Μήλου, συναντάμε την έντονη αναζήτηση του υψηλού στην πραγμάτωση μιας τέχνης. Προβληματισμοί ηθικοί αλλά και υπαρξιακοί διέπουν τον μακροπερίοδο λόγο του Ούγγρου συγγραφέα. Στο κείμενο ξεχωρίζουν οι περιγραφές της εκάστοτε τεχνικής (δημιουργοί επί τω έργω), ενώ γίνεται σαφής η προσπάθεια του ανθρώπου να εκφραστεί, και η τάση του στο πνευματικό.
Ζούμε άλλοτε επιδιώκοντας την εμπειρία του απόλυτου τώρα, παρατηρώντας όπως ένα κυνηγός στην όχθη ποταμού το πουλί-θήραμα σε τοπιογραφία, κι άλλοτε προσπαθώντας (μάταια) να μη μας λησμονήσουν. Τη ματαιότητα αυτή αποδεικνύει το δίπολο του μνημειώδους της δημιουργίας σε σχέση με το φθαρτό της ανθρώπινης ύπαρξης.
«…σημαίνοντας ότι το υπόγειο σύμπαν, ότι η τοποθεσία του θανάτου, ότι ένας τεράστιος χώρος κάτω από τον Κόσμο, ότι ο τόπος που όλοι θα τελειώσουμε τη ζωή μας, ρητά υπάρχει, ότι ο Κόσμος, η ζωή, ο άνθρωπος, έχουν πάντα ένα τέλος και τελειώνουν εκεί, κάτω[…] διότι υπάρχει μια περιοχή, εκείνη του θανάτου, με το φρικτό βάρος της γης από παντού, που δέχτηκε μέσα του εκείνους και που θα καταπιεί κι εμάς, ώστε να κλείσει μέσα της και τη μνήμη μας, να τη θάψει, να τη σκοτώσει, πέρα απ’ όλα αυτά που είναι αιώνια.»
Πηγή: pancreta.gr