Ο Γιάννης Φαρσάρης που γεννήθηκε στην Ιεράπετρα και έζησε μια ζωή στον υπολογιστή ως Καθηγητής Πληροφορικής υπήρξε καινοτόμος σε πολλά πράγματα: δημιούργησε την ανοιχτή βιβλιοθήκη δηλώνοντας ότι η γνώση θα πρέπει να είναι ανοιχτή και προσιτή.
Συμμετείχε και υποκίνησε πολλές εκδόσεις [tweet_stories, Ο άνδρας με την πουά γραβάτα, 8 ιστορίες για μια πλατεία…], βραβεύτηκε [Δήγμα Γραφής], έστησε ηλεκτρονικά περιοδικά, συμμετείχε σε μεγάλους διαγωνισμούς, αυτοεκδόθηκε και τώρα τολμά και πετυχαίνει το πιο καλό.
Εισπνοή- Εκπνοή: Εισπνέεις Παράδοξο, εκπνέεις Φόβο
Το βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε «Φόβος Κανένας» είναι το πρώτο βιβλίο των 122 εκδοτών. Επιτυχής προσπάθεια πειραματικής έκδοσης με τη μέθοδο της συλλογικής μικροχρηματοδότησης [ctowd-funding]. Η καμπάνια έτρεξε τον Ιούνιο του 2013, το εγχείρημα δεν είχε κερδοσκοπικό χαρακτήρα, τα αντίτυπα εκτός από τους εκδότες-παραλήπτες τους διατίθενται δωρεάν σε δανειστικές και ανταλλακτικές βιβλιοθήκες και σε Λέσχες Ανάγνωσης σε όλη τη χώρα, ενώ παράλληλα το e-book κυκλοφορεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο
Στο μεταξύ 29 μικροδιηγήματα ξαναδιαβάζουν με περιπαικτικό και παράδοξο τρόπο τη ζωή. Αναδεικνύοντας το φως στα σκοτεινά της, το γελοίο στο τραγικό, το παράδοξο στον φόβο, την ευταξία στο χάος. «Φόβος κανένας» επιμένει με 29 διαφορετικούς τρόπους ο Γιάννης Φαρσάρης ως ακροβάτης ζωής.
«Φόβος κανένας» του Γιάννη Φαρσάρη, εκδόσεις «OPENBOOK», σελ. 125
Τον γνωρίσαμε να φροντίζει τους άλλους, αφιλοκερδώς: εκδίδοντας τους [openbook], βραβεύοντάς τους [διαγωνισμός ΛόγωΤέχνης], δημοσιεύοντας κείμενά τους [Ιδεόστατο]. Σαν συγγραφέα τον γνωρίσαμε με το μυθιστόρημά του «Jonnie Society» που ακολούθησαν τα διηγήματα «Εβδόμη Εσπερινή».
Προσωπικό ύφος, παιγνιώδης ατμόσφαιρα, σπιντάτη μοντέρνα γραφή, τολμηρή και υπαινικτική. Η καινούργια του συλλογή διηγημάτων, όμως, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο: το υπαρξιακό αίνιγμα μπορεί να μη βρήκε τη λύση του αλλά διαθέτει 29 διαφορετικές εκδοχές. Και ίσως και εκεί ακριβώς να κρύβεται η λύση: στην οπτική.
Με μότο Σαλβατόρ Νταλί «Το πιο σημαντικό είναι να την εξαπλώσετε τη σύγχυση, όχι να την καταργήσετε» ο συγγραφέας που αναγνωρίζει καλά την διαδικτυακή τάξη του χάους υπηρετώντας εκείνο το ντοστογιεφσκικό «είμαστε αναγκασμένοι να ισορροπούμε στο Χάος», χαρτογραφεί με τον δικό του ανατρεπτικό χιούμορ το χάος.
Άλλοτε τρυφερός, όπως με τον υπάλληλο που αναζητά στο μπορντέλο το σπίτι της νιότης του [«Δεν βιάζομαι»], ενίοτε επαναστατικός, όπως στα φαγωμένα άλφα του υπολογιστή στο «Επαρκώς ευσυνείδητος», δίχως πολλά λόγια, κοφτός και υπαινικτικός στα «Φόβος κανένας», «Ο Ντίνος», «Χθες βράδυ», «Στο μπαρ», υπερβατικός και αυτοσαρκαστικός στον ετοιμοθάνατο που σκηνοθετεί ως πρόβα τζενεράλε την κηδεία του στο «Υγεία», στα όρια της επιστημονικής φαντασίας στο «Ο συντελεστής τέσσερα», ανατρέποντας όλα τα δεδομένα στο «Έφαγα τη μαμά» και στο «Μωβ», μπαινοβγαίνοντας στην αλληγορία, στο υπαρξιακό και φιλοσοφικό διήγημα, στη φάρσα και στη μαύρη κωμωδία, κατορθώνει να αναποδογυρίσει όλα τα δεδομένα και να μας εκπλήξει ανατρέποντας και υπονομεύοντας την αρχή του είκοσι εννέα φορές. Τίποτε δεν είναι εκείνο που αρχικά φαίνεται! Και το επαληθεύει αβίαστα, ειρωνικά, απαλά, σα να μην έγινε τίποτα τελικά, χορευτικά.
Σαν αεράκι η γλώσσα του και η ατμόσφαιρα παρεμβάλλεται και αλλάζει τα πάντα. Απ' τη ζωή στον θάνατο, από τον έρωτα στη μοναξιά, από τη λογική στην τρέλα και από την πραγματικότητα στη φαντασία και στο όνειρο, σα να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα, ωστόσο, ορθά –κοφτά. Πρωτοπρόσωπα πάντα, παραληρηματικά ή εξομολογητικά, ωστόσο διάφανα, τόσο πολύ καθαρά! Με τα ελάχιστα μέσα, τα απολύτως απαραίτητα. Με μια λιτότητα και οικονομία που αναδεικνύει το γελοίο και το τραγικό της ιστορίας, την ίδια την ιστορία, διασώζοντας τα βασικά, την ραχοκοκαλιά.
Σχηματίζοντας ωστόσο αξέχαστους τους χαρακτήρες, μια ζωή ενίοτε και περισσότερες που εμπεριέχονται σε μια, δύο ή τρεις σελίδες, φοβισμένοι κι ατρόμητοι, αυτόχειρες και φονιάδες, εγκλωβισμένοι και απασφαλισμένοι, δημόσιοι υπάλληλοι, δικηγόροι, ψιλικατζήδες, άνδρες, παιδιά και μανάδες, αποτελώντας ένα παλίμψηστο ζωής σα μαγική εικόνα: άλλο αντικρίζουμε στην αρχή και άλλο στο τέλος. Στο ενδιάμεσο, το μαγικό και μαγεμένο παράδοξο που το εισπνέουμε ως ζωή και το εκπνέουμε φόβο. Με τον συγγραφέα να μας κλείνει διαρκώς το μάτι, είναι πολύ σπουδαία υπόθεση η ζωή για να παίρνει κανείς τον εαυτό του τόσο στα σοβαρά. Αντιτάσσοντας το δικό του παιγνιώδες χιούμορ στο δικό της παράλογο. Αφ' υψηλού το χάος, εξάλλου, γίνεται τόσο γοητευτικό! Καλοσχεδιασμένο και πανέξυπνο! [Και το βιβλίο και το Χάος].
Πηγή: ethnos