Μεσοαστικές τραγωδίες,
οικονομικά πακέτα στήριξης, πρωτεϊνούχα
σκευάσματα,
εφημερίδες ευθυγραμμισμένες,
καθοδηγούμενοι αξιωματούχοι,
αφελείς πολίτες, φοβισμένοι γκατζετάκηδες,
πολιτικές τομές στο δημοκρατικό σώμα, να
αιμορραγούν συστημικές αδικίες,
βιομηχανικός πολιτισμός, τάχα στο πλευρό
του τίμιου εργάτη,
συγχρονισμένες μπότες που πατούν και
σήμερα λαιμούς και ιδεολογίες,
στη χημική, ελεύθερη κατά τα άλλα, οδό των
ονείρων μας.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Δημήτριος Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980, μεγάλωσε στα νότια προάστια και είναι απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν.
Εργάστηκε για το θέατρο μια δεκαετία.
Τα τελευταία επτά χρόνια είναι ασφαλιστικός πράκτορας και διατηρεί ασφαλιστικό γραφείο. Eργάζεται μέχρι σήμερα για τους ανθρώπους.
Ακολουθούν 3 ποιήματα
Απόγονος
Το αίμα μου κρατάει από τη Ρωσική στέπα, καταγωγή περήφανη,
λεπτομέρειες δεν γνωρίζω· τούτο γνωρίζω, πως δεν είμαι Έλληνας καθαρός,
στην όψη δεν φαίνομαι μα ούτε και στη λαλιά, είμαι άλλος ένας μέσα στο Ελληνικό πλήθος.
Τα ήθη και τα έθιμα πέρασαν από πάνω μου και με φτιασίδωσαν Έλληνα,
κρεμάω τη σημαία στο μπαλκόνι στις εθνικές επετείους,
πηγαίνω το Πάσχα στην Εκκλησία την ορθόδοξη και λουφάζω σε μια γωνιά,
να μη με πάρουν χαμπάρι οι χριστιανοί,
πιστεύω στον άνθρωπο Χριστό και προσεύχομαι για όλους σιωπηλά,
αμαρτωλός και του λόγου μου με απόψεις Ελληνικές.
Τίποτα δεν προδίδει το πέρασμά μου από τη χώρα αυτή,
ταξιδεύω και παραμένω ακίνητος μέσα μου,
όπως παραμένουν ακίνητα στις πλατείες τα μνημεία τα περήφανα·
με τα χρόνια απόκτησα και εθνική συνείδηση,
φοβάμαι και μισώ το διαφορετικό,
γιατί είμαι Έλλην σύγχρονος.
Κάθε πρωί ο σκοτεινός στον καθρέφτη με κοιτάζει,
από την κορυφή ως τα νύχια, με εξετάζει, με αυτό το βλέμμα το ανώτερο,
μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να κρατάω στάση Ελληνική, περήφανη·
δεν κουνάω ρούπι,
ο σκοτεινός στον καθρέφτη μη με πάρει μυρουδιά,
κρύβομαι σαν όλους τους άλλους,
κρύβομαι γιατί έμαθα να το κάνω καλά,
εγώ ο απόγονος.
Ύψωμα
Τι να σε κάνω και σένα, κλαδάκι μου χρυσό,
έτσι μονάχο που έμεινες
μπλεγμένο στα ματωμένα δάχτυλά μου;
Ορφανό και έρημο,
σε ανάγκασα να περιφέρεις
την απαστράπτουσα θλίψη σου,
κάθε αρφανεμένο βήμα σου και από μια φρυκτωρία της ψυχής σου,
για να μη χάσει η ανθρωπότητα τα ίχνη σου και την απόδειξη του
εγκλήματος
που διαπράξαμε εις βάρος σου.
Έγκλημα μίσους,
ανοσιούργημα και σκοτωμός μεγάλος,
ολάκερο τον χρυσό κάμπο θερίσαμε και πιο πέρα,
μισθώσαμε καιροσκόπους, να σε βάλουν σε μια πλαστική βάρκα,
μόνο για να πνιγείς ύστερα στη θάλασσα του φανατισμού μας.
Κλαδάκι μου χρυσό,
κομμάτι εσύ απ’ το Αλεξανδρινό στεφάνι,
πόσο σε αδικήσαμε και πώς να μας συγχωρέσεις; (Για τον μικρό Αϊλάν)
Ο ριγέ κυνηγημένος κλόουν με τη βαθιά φωνή και αυτός που ακούει
Ένα νέο Ράιχ στις σκιές,
μην αμφιβάλλεις, ξεκαθάρισμα είναι,
έλεγχος αντιδράσεων, μείωση πληθυσμού, μείωση ελευθεριών,
μια κοινωνική ευθυγράμμιση, σπουδαία συλλογική καλίμπρα.
Ο ιός θα μεταλλαχτεί,
δεν θα σε περιμένει, θα σε πετύχει στον φόβο,
έτσι είναι σχεδιασμένος ο εκφασισμός του γενικότερου καλού.
Μην αμφιβάλλεις,
ο έλεγχος θα τρέχει παράλληλα με τα κεκαλυμμένα κοινωνικά πειράματα,
για το καλό μας.
Μην αμφιβάλλεις, Σέσιλ,
ένα νέο Ράιχ στις σκιές,
θα βάλει χέρι στην ατομικότητα, στην ιδιωτικότητα,
με οδηγίες που ωφελούν ή θα ωφελήσουν το σύνολο,
διότι χωρίς το σύνολο, ξέρει ότι δεν έχει ελπίδα.
Σέσιλ, έχει ξεχαστεί το ηθικό, το δίκαιο, το ανθρώπινο,
μα φυσικά πάμε για τον χαμό.
Ένα νέο Ράιχ στις σκιές,
μην αμφιβάλλεις, Σέσιλ,
εξέτασε την κονσόλα σου,
τη φωτεινή σου οθόνη,
αργότερα την ολογραφική σου πλατφόρμα,
δες τα «επίκαιρα»,
ανενεργός για επτά ώρες,
να είναι χρόνια, να είναι δεκαετίες, εκατονταετίες,
τι σημασία έχει; Σέσιλ,
η εξουσία είναι αθάνατη, διαλέγει τους νικητές,
για λίγο, για πολύ, αλλάζει εραστές, τρέφεται από τους άριστους.
Η εξουσία είναι η πιο έξυπνη ευέλικτη ερωμένη,
ο τρόμος, ο πιο πανούργος μειλίχιος εραστής,
οι δυο τους γεννούν το Ράιχ,
βουτάνε φιλήδονα τα πόδια τους στο αργό πετρέλαιο,
μέσα στο φυσικό αέριο των ψυχικών αποθεμάτων,
τελειώνουν στην ανάγκη των αγορών,
κυριαρχούν στην κορύφωση της ανάγκης.
Η εξουσία δεν χαλάει το χατίρι στους φιλόδοξους,
καταπίνει τους οραματιστές,
αφού πρώτα τους παραπλανήσει με το φιλί της επιβράβευσης.
Ένα νέο Ράιχ στις σκιές,
ο τρόμος εκπορνεύει τους δίκαιους, λερώνει τους άμεμπτους,
χαμογελάει στους αθώους, πάντα αθώα.
Μια ουβερτούρα κατάκτησης
μείνε να θαυμάσεις, Σέσιλ, είναι πάλι η αρχή,
ένα νανούρισμα αισιοδοξίας, ανάπτυξης, προσεκτικής ζωής,
ένα αφήγημα ασφάλειας, εφησυχασμού.
Μην αμφιβάλλεις, Σέσιλ, το Ράιχ δεν έχει τελειωμό,
μα φυσικά
κινήσαμε για τον χαμό.
Πηγή: ocelotos.gr