Σε ηλικία 89 ετών έφυγε από τη ζωή η σημαντική Ελληνίδα ποιήτρια και ακαδημαϊκός Κική Δημουλά, που νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση τις τελευταίες ημέρες στη ΜΕΘ ιδιωτικού θεραπευτηρίου.
Η ποίησή της φέρει σημαντικό συναισθηματικό φορτίο, με το έργο της να επικεντρώνεται στη στέρηση, την απώλεια, τη συναισθηματική ματαίωση. Και όμως στο τέλος αφήνει πάντα ένα αίσθημα κάθαρσης και λύτρωσης.
Ταυτόχρονα δημιουργούσε λέξεις με μεγάλη ευρηματικότητα για να εκφράσει όσα ήθελε να πει.
ΜΙΑ ΜΕΤΕΩΡΗ ΚΥΡΙΑ
Βρέχει...
Μία κυρία ἐξέχει στὴ βροχὴ
μόνη
πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν οἶκτος
κι εἶναι ἡ κυρία αὐτὴ
σὰν ράγισμα στὴ γυάλινη βροχή.
Τὸ βλέμμα της βαδίζει στὴ βροχή,
βαριὲς πατημασιὲς καημοῦ
τὸν βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει...
Κι ὅλο ἀλλάζει στάση,
σὰν κάτι πιὸ μεγάλο της,
ἕνα ἀνυπέρβλητο,
νά ῾χει σταθεῖ
μπροστὰ σ᾿ ἐκεῖνο ποὺ κοιτάζει.
Γέρνει λοξὰ τὸ σῶμα
παίρνει τὴν κλίση τῆς βροχῆς
―χοντρὴ σταγόνα μοιάζει―
ὅμως τὸ ἀνυπέρβλητο μπροστά τῆς πάντα.
Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν τύψη.
Κοιτάζει...
Ρίχνει τὰ χέρια ἔξω ἀπ᾿ τὰ κάγκελα
τὰ δίνει στὴ βροχὴ
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρὰ ἡ ἀνάγκη
γιὰ πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει...
Καί, ξαφνικά,
σὰν κάποιος νὰ τῆς ἔγνεψε «ὄχι»,
κάνει νὰ πάει μέσα.
Ποῦ μέσα ―
μετέωρη ὡς ἐξεῖχε στὴ βροχὴ
καὶ μόνη
πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.
Γεννήθηκε το 1931 και έζησε στην Αθήνα. Το 1952 παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957). Εργάστηκε σαν υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 έως και το 1973. Είναι πρόεδρος του ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη (κοινωφελές ΝΠΙΔ υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών).
Τιμήθηκε το 1972 με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Το λίγο του κόσμου, το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Χαίρε ποτέ» και το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή «Η εφηβεία της λήθης». Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα ισπανικά, στα ιταλικά, στα πολωνικά, στα βουλγαρικά, στα γερμανικά και στα σουηδικά.
Ήταν τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 2002. Κατέλαβε την έδρα των γραμμάτων που είχε μείνει κενή μετά τον θάνατο του Νικηφόρου Βρεττάκου — η τρίτη γυναίκα στην ιστορία της Ακαδημίας μετά τις Γαλάτεια Σαράντη και Αγγελική Λαΐου.
Βραβεία και διακρίσεις
Η Κική Δημουλά είχε λάβει το 2001 Χρυσό Σταυρό του Tάγματος της Tιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο και στις 20 Μαΐου του 2015 αναγορεύτηκε σε επίτιμη διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ.
Επίσης έχει λάβει Eύφημη μνεία από την Ομάδα των Δώδεκα, για την ποιητική συλλογή «Eπί τα ίχνη», το 1972 Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή «Το λίγο του κόσμου», το 1989 Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για την ποιητική συλλογή «Χαίρε ποτέ», το 1997 Βραβείο Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, για την ποιητική συλλογή Η εφηβεία της λήθης, το 2001 Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της, το 2003 Μακεδονικό Βραβείο για το σύνολο του έργου της, το 2009 Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας (Prix Européen de Littérature), για το σύνολο του έργου της και το 2010 Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου της.
Πηγή: pancreta.gr