φωτο, Ν. Λύτρας

Στην αρχή δεν ήταν παρά μερικές σταγόνες νερού στο πάτωμα. Ο φύλακας της Εθνικής Πινακοθήκης, τις απέδωσε σε απροσεξία των καθαριστριών. Το φαινόμενο όμως επαναλήφθηκε και προκάλεσε επιπλήξεις και εντάσεις με τις δόλιες τις καθαρίστριες, που ορκίζονταν ότι ήταν προσεκτικές. Μετά τη λήξη του ωραρίου επισκέψεων για το κοινό, ο ευσυνείδητος υπάλληλος έκανε λεπτομερείς επιθεωρήσεις. Τα χαράματα όμως ύποπτες σταγόνες εμφανίζονταν και πάλι. Στον ελληνικό μεσοπόλεμο οι κάμερες ασφαλείας ήταν μια υπόθεση επιστημονικής φαντασίας και, καθώς το μυστήριο παρέμενε άλυτο, ο φύλακας προτίμησε να το αποσιωπήσει για να μην βρει κανέναν μπελά.

Αργότερα το έμπειρο μάτι του παρατήρησε αδιόρατες αλλαγές σε μερικά έργα. Πιο πολύ ήταν μια διαίσθηση παρά μια σίγουρη διαπίστωση. Άρχισε να γίνεται βεβαιότητα, όταν παρατήρησε το ρυάκι στη «Λουόμενη» του Ουμβέρτου Αργυρού: Η στάθμη του νερού στη λιμνούλα έπεφτε ανεξήγητα! Με τον καιρό είδε να χάνεται νερό από μια «Θαλασσογραφία» του Λύτρα, αλλά και από το βαθύτερο από κάθε άποψη «Λιμάνι της Κοπεγχάγης» του Αλταμούρα. Με την πάροδο του χρόνου τις αλλαγές παρατήρησαν και άλλοι δυο φύλακες και βέβαια και οι επιμελητές της έκθεσης. Είδαν όλοι να λείπει νερό από το «Πριν από την καταιγίδα» του Βολανάκη, ίσως και από την «Σαντορίνη» του Μαλέα. Για αυτήν όμως δεν ήταν σίγουροι, γιατί το βάθος της καλντέρας ήταν απροσμέτρητο. Κάποιος έκλεβε νερό από τις θαλασσογραφίες! Αν το κακό συνεχιζόταν, οι πίνακες θα καταστρέφονταν. Και, για να πούμε την αλήθεια, συμφώνησαν να μην δώσουν δημοσιότητα, γιατί οι περισσότεροι θα αμφισβητούσαν αν οι καταγγέλλοντες έχουν «σώας τας φρένας». Οι άνθρωποι της Πινακοθήκης αποφάσισαν να φυλάξουν μόνοι τους βάρδιες επί μήνες για να λυθεί το μυστήριο. 

Λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος όμως κατάφεραν να εντοπίσουν τους δράστες: επρόκειτο για μια σπείρα Ελλήνων ποιητών που έκλεβαν νερό για να το χρησιμοποιήσουν σε ποιήματα! Πιάστηκε ο Σαραντάρης, κάποιος Αλεπουδέλης, ένας Σεφεριάδης και μερικοί άλλοι. Διέφυγε ένας κακοποιός με το παρωνύμι «Κόλιας», γιατί είχε προλάβει να μπαρκάρει με ποστάλι. Τα κλοπιμαία ύδατα βρέθηκαν σε ποιητικές συλλογές όπως οι «Προσανατολισμοί-Τα πρώτα ποιήματα του Αιγαίου», το «Μαραμπού», το «Μυθιστόρημα» και κάμποσα άλλα σκόρπια σε ποιήματα και στίχους. Στις απολογίες τους κάτι ψέλλισαν για την «πολιτιστική ξηρασία», για «καλλιτεχνικά δάνεια» και διάφορα άλλα.

Στο μεταξύ ξέσπασε ο ελληνο-ιταλικός και το θέμα ξεχάστηκε και θάφτηκε. Σήμερα κανείς δεν υποψιάζεται ότι από κάποια ζωγραφικά έργα λείπουν κάμποσοι τόνοι νερού. Απλώς, αν ανοίξεις μερικές από τις κορυφαίες ποιητικές συλλογές, στάζει λίγο θαλασσόνερο και γαλάζια τέμπερα.

Χατζηπαναγιώτου Μανόλης

Σημείωση:  Το κείμενο «Σταγόνες» - «Διαχύσεις» διακρίθηκε σε διαγωνισμό της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Κεντρικής Μακεδονίας με θέμα το «νερό» και κριτική επιτροπή τους Ισίδωρο Ζουργός, Γιώργο Κορδομενίδη, Θωμά Κοροβίνη & Σοφία Νικολαΐδου.

Πηγή: pancreta.gr