Ένα από τα σπουδαιότερα βιβλία της ελληνικής παραγωγής του 2018 θα παρουσιαστεί στο βιβλιοπωλείο Αναλόγιο. Πρόκειται για το μυθιστόρημα «Καινούργια μέρα» του Νίκου Χρυσού. Για το βιβλίο και το συγγραφέα θα μιλήσουν οι: Λευτέρης Γιαννακουδάκης, συγγραφέας και Νίκος Ψιλάκης, συγγραφέας και δημοσιογράφος.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Αναλόγιο (Ρούσου Χούρδου 8, τηλ. 2810282303) την ερχόμενη Τετάρτη 6 Μαρτίου και ώρα 7.30 μ.μ. Θα ακολουθήσει συζήτηση των φίλων που θα παρευρεθούν με το συγγραφέα.
Για το Νίκο Χρυσό.
Γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα. Το πρώτο του βιβλίο «Το μυστικό της τελευταίας σελίδας» κυκλοφόρησε το 2009 από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί στους συλλογικούς τόμους «Τέλος καλό, όλα καλά» (2012) και «Ιστορίες βιβλίων» (2014). Επιμελήθηκε τη σχολιασμένη επανέκδοση του βιβλίου «Αξέχαστοι καιροί» του Λευτέρη Αλεξίου(2014), επίσης από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.
Για το μυθιστόρημα «Καινούργια μέρα».
Μετά το «Μυστικό της τελευταίας σελίδας», ένα μυθιστόρημα εσωτερικής αναζήτησης κι αναστοχασμού –με στοιχεία νουάρ, μάλιστα – που εκδόθηκε το 2009, ο Νίκος Χρυσός επανέρχεται με την «Καινούργια μέρα». Στις 700 περίπου σελίδες του νέου του βιβλίου δικαιολογείται απόλυτα ο χρόνος που μεσολάβησε. Για να έχει νόημα ένας τέτοιος όγκος λέξεων θα πρέπει να βρούμε: ένα σημαντικό θέμα, αναπτυγμένους εκφραστικούς τρόπους, ολοκληρωμένους χαρακτήρες, στοχευμένη αντιστοίχιση του μυθιστορηματικού κόσμου με τον πραγματικό, παρεμβατική διάθεση. Όλα αυτά τα βρίσκουμε μέσα στο βιβλίο του Χρυσού.
Το θέμα του βιβλίου με λίγα λόγια: Τρείς φασίστες –κυνηγοί απόκληρων- καίνε ζωντανό έναν άστεγο, τον Σεβαστιανό, που ήταν αγαπητός στον κόσμο του για τις περίεργες ιστορίες που αφηγούνταν. Η είδηση απασχολεί ελάχιστα τον Τύπο, οι δράστες εξαφανίζονται και απομένει μόνο ο τρόμος που απλώνεται στον κόσμο των αστέγων και η ανάμνηση του στους φτωχοδιάβολους φίλους που ζούσαν μαζί του. Ωστόσο, ο νεαρός Παύλος, ένας από τους τρεις δράστες που σύρθηκε στην αποτρόπαιη αυτή ενέργεια δεν αντέχει τις ενοχές. Αποφασίζει να ερευνήσει τη ζωή του θύματος (του). Νομίζει πως θα καταφέρει να γλυτώσει από τις τύψεις του. Με αυτόν στην θέση του ερευνητή παρακολουθούμε τις αφηγήσεις των τεσσάρων πιο προσφιλών προσώπων του Σεβαστιανού. Ο συγγραφέας ενσωματώνει πολλές ξεχωριστές ιστορίες μέσα στο κείμενο του. Έτσι, ενώ αποδεικνύεται οργιώδης στη φαντασία και στην επινόηση καταφέρνει αυτές τις ιστορίες να τις συνενώσει θεματικά, ώστε να μην διασπαστεί η μυθιστορηματική ροή. Το κείμενο «τρέχει», η γλώσσα του Χρυσού είναι δουλεμένη ώστε να αποφεύγονται οι επαναλήψεις και οι «λαϊκισμοί», το πραγματολογικό υλικό αποκαλύπτει μεγάλη έρευνα από τον συγγραφέα, στοιχεία που κάνουν την αφήγηση να σε τραβά από το μανίκι. Το μέγεθος του βιβλίου θα μπορούσε να αποτελεί το μέγα του μειονέκτημα, αν δεν διέθετε τις αρετές που είπαμε.
Διαβάζοντας την «Καινούργια μέρα» οδηγούμαστε σε κάποιες δεύτερες σκέψεις: αν το βιβλίο είχε σαν θέμα του μιαν οικογένεια θα λέγαμε πως είναι μια σάγκα που θυμίζει παλιές αποχές του μυθιστορήματος. Θα θύμιζε τα βιβλία εκείνα που ο συγγραφέας παραθέτει ένα πίνακα προσώπων και τις διακλαδώσεις των σχέσεων που τα συνέχουν, ώστε να βοηθηθεί ο αναγνώστης να ακολουθήσει το κείμενο. Μπορούμε, όμως, να πούμε πως ο Χρυσός μιλάει για μια οικογένεια. Αυτή των απόκληρων της ζωής, των ρακένδυτων, των αστέγων, των περιπλανώμενων ζητιάνων. Στα μάτια όλων εμάς αποτελούν μια ομάδα, μια εικόνα, μια μάζα, ένα βάρος, μια ενοχή. Το δικό μας βλέμμα τους ομαδοποιεί, τους ομογενοποιεί. Ο συγγραφέας τους ξαναδίνει το ξεχωριστό τους πρόσωπο, το ξεχωριστό τους παρελθόν, την ξεχωριστή τους γλώσσα. Αναγνωρίζοντας τις διαφορετικότητες μέσα στο ίδιο σύνολο καταφέρνει κατ’ αναλογία να μετατρέψει τις ξεχωριστές τους ιστορίες σε ένα και μάλιστα σπουδαίο μυθιστόρημα.
Πηγή: pancreta.gr