Κάποτε ήταν μία ψυχούλα. Μία ευαίσθητη γυναικεία ψυχούλα που διψούσε για λίγη τρυφερότητα, για λίγη αγάπη.
Αν αυτή η ψυχούλα ήταν μέσα σ'ένα γυναικείο σώμα, θα'ταν αλλιώς. Τώρα όμως, φυλακισμένη σ'ένα σώμα αντρικό, πλαδαρό κι άχαρο, τί να περιμένει απ'τη ζωή. Ο κόσμος ήταν σκληρός. Αδυσώπητος. Την τσαλαπατούσε την ψυχούλα κι εκείνο το άχαρο κορμί.
Κάποια βράδια ζαλισμένη απ'το αλκοόλ, έπαιρνε θάρρος και χαμογελούσε σε κανέναν άντρα, εκεί στο μπαράκι που σύχναζε, σε κανένα ναύτη, σαν εκείνους του Τσαρούχη. Τίποτα δεν έβγαινε. Τίποτα δε γινόταν. Μόνο κανένας χαρμάνης κι αυτός για τις ανάγκες του κορμιού, όπως θα πήγαινε για κατούρημα. Και η ψυχούλα διψούσε για λίγη αγάπη.
Ένα απόγευμα την άκουσα στο ραδιόφωνο, να διαβάζει ποιήματά της. Ήταν φοβισμένη κι αδύναμη. Έτρεμε σαν πουλάκι. Άν δεν ήξερες, μπορεί και να γέλαγες.
Ο καιρός περνούσε, η ψυχούλα μέρα με τη μέρα γερνούσε και κάποτε έκλεισε τα μάτια της. Το σώμα εξακολουθούσε να ζει και να σέρνεται από μπαράκι σε μπαράκι. Ελευθερωμένο από αναστολές κι αισθήματα, έπεφτε με τα μούτρα μέσα στη λασπη. Ώσπου, μια μερα έκλεισε κι αυτό τα μάτια του.
Χριστέ και Κύριε. Όταν αναστήσεις τους νεκρούς σου, αυτή την ψυχούλα μήν τη βαλεις πάλι σ'εκείνο το αντρικό το σώμα. Δε θ'αντέξει για δεύτερη φορά αυτή την αντινομία. Αυτή την κόλαση.

Από το βιβλίο του Σταύρου Κουγιουμτζή, "Στα διώροφα έμεναν οι όμορφες".

Πηγή: pancreta