Το έπος του Κοροβίνη
Το τελευταίο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη είναι έπος! Ναι, ο χαρακτηρισμός είναι αποτέλεσμα ενθουσιασμού και θαυμασμού για τον συγγραφέα και το έργο του. Προφανώς και είναι λάθος η εν λόγω κατηγοριοποίηση, αλλά μόνο αν ακολουθήσεις τους τύπους, την ανάγκη να ξεχωρίσουμε και να κατατάξουμε τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Ο Κοροβίνης όμως στον “Θρύλο του Ασλάν Καπλάν” τα κατορθώματα του ομώνυμου ήρωα εξιστορεί και με τον τρόπο του εξυμνεί. Ο Ασλάν Καπλάν ενσαρκώνει την έννοια του κατορθώματος μέσα από το πάθος και τον έρωτα. Καταστάσεις αρχέγονες, παντοτινές που βάζουν φωτιά στην ψυχή και στα κορμιά και δίνουν νόημα στη ζωή (μας). Γιατί, αν δεν είναι κατόρθωμα η απόλαυση του έρωτα και η παράδοση σε αυτόν, τότε τι είναι; Βέβαια, πολλοί γράφουν για έρωτες, πάθη, λάγνες σκέψεις, όμως λίγοι καταφέρνουν να τα επιβάλλουν στον αναγνώστη. Ε, ο Κοροβίνης το καταφέρνει γιατί στέκεται με σεβασμό και δέος απέναντι στον έρωτα και το μεγαλείο του. Γι’ αυτό το μεγαλείο γράφει, που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.
Οπως μας πληροφορεί και ο υπότιτλος διαβάζουμε “λαϊκό ρομάντζο τον καιρό της φωτιάς του 1917 στη Θεσσαλονίκη”. Ο Κοροβίνης γράφει για την καταστροφή μιας πόλης και για την καταστροφή από τον έρωτα. Η ευλογία του έρωτα και η ζηλοφθονία που τον συνοδεύει σε ένα πυρακτωμένο σκηνικό. Αληθινό. Στη Θεσσαλονίκη του 1917. Το παρελθόν πάντα έχει θέση τα βιβλία του Κοροβίνη και είναι αυτό που τα κάνει ξεχωριστά. Η χρόνια ενασχόληση του με πτυχές του λαϊκού πολιτισμού Ελλάδας, Τουρκίας και της σχέσης αυτών, κάνει κάθε δημιούργημα του προκλητικό, ελκυστικό. Ο Κοροβίνης ξέρει ότι το ρομάντζο δεν εκδηλώνεται, εξελίσσεται εκτός κοινωνίας. Ο έρωτας είναι κινητήριος δύναμη του πολιτισμού, ενώ επηρεάζει και επηρεάζεται από πολιτικά, κοινωνικά γεγονότα. Εν προκειμένω από φυσική καταστροφή μια και η πόλη καίγεται.
“Ο θρύλος του Ασλάν Καπλάν” αφορά το φλογερό και μοιραίο ρομάντζο ανάμεσα σε έναν Τουρκαλβανό, παλικαρά, καρδιοκατακτητή και ιδιότυπο εκφραστή της λαϊκής δικαιοσύνης, και μια Ισπανοεβραία, πεντάμορφη τραγουδίστρια του καφέ-αμάν, διωγμένη από τους κόλπους της σεφαραδίτικης κοινότητας. Η ενδελεχής έρευνα και η άψογη αξιοποίηση του υλικού που βρήκε ο συγγραφέας για το παρελθόν της Θεσσαλονίκης, “δένει” ιδανικά με την πρόθεση του να παρουσιάσει την πολύχρωμη, πολυπολιτισμική εικόνα της. Ελληνες, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, συγχρωτίζονται και αλληλοεπηρεάζονται, η μίξη των εθνοτήτων γίνεται μεθυστικό χαρμάνι στο οποίο παρασύρονται και ζουν τον έρωτα τους ο Ασλάν Καπλάν και η πεντάμορφη τραγουδίστρια.
Ο λόγος του Κοροβίνη είναι αισθαντικός, σπαρακτικός. Σε αναστατώνει και σε παρασύρει σε μια Θεσσαλονίκη γεμάτη λάσπη, ξύλο, προσδοκίες για το μέλλον, αγωνία για το άγνωστο, για το μέλλον της πόλης. Το μεγαλείο του έρωτα σταθερό σημείο αναφοράς και “Ο θρύλος του Ασλάν Καπλάν” (Εκδ. Αγρα) αληθινό έπος.
Πηγή: pancreta