Τώρα τα παιδιά κυνηγούσαν αστυνόμους. Και όνειρα -πάντα όνειρα- πολύ βαριά για τις δικές τους πλάτες. Ύστερα, ένας ένας άρχισαν να φεύγουν. Λίγο ο καρκίνος, λίγο ο χρόνος, μαζί κι ο χωρισμός. Η Πόρνη και η Παρθένα, το Πόδι και ο Μαύρος μούτσος, τα παιδιά που κυνηγούσαν όνειρα κι αστυνόμους, ο άντρας που ξέχασε πόσο τον κόσμο ήθελε ν' αλλάξει, ....
Η Νίκη (Κουκουνάκη) Τρουλλινού γεννήθηκε το 1953 στα Χανιά. Έκανε νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στα χρόνια της δικτατορίας. Από το 1979 ζει στο Ηράκλειο. Σήμερα ασχολείται με τον αγροτουρισμό. Πρώτη της συλλογή διηγημάτων, το 1995, το "Ένα μολύβι στο κομοδίνο". Ακολούθησαν άλλες δύο: "Μαράλ όπως Μαρία" και "Και φύσηξε νοτιάς....."
Δημοσίευση από "Χανιώτικα Νέα"
Το βιβλίο «Ενα μολύβι στο κομοδίνο» εκδόθηκε τον Απρίλιο του 1995 στο Ηράκλειο. Ιδίοις εξόδοις. Ο Δημήτρης Κολινιάτης μ? έσπρωξε στο τόλμημα και ο τυπογράφος Γιάννης Καζανάκης το νοιάστηκε.
Και οι δύο έχουν φύγει πια… Στην παρούσα έκδοση δεν άλλαξα τίποτα. Σκέφτομαι πως τα κείμενα είναι παιδιά του καιρού τους. Αν κάτι έχω να προσθέσω -άρθρο ακροτελεύτιο- είναι το σπάραγμα του Μιχάλη Γκανά: Θα ?χουμε σε παλιό καθρέφτη γνωριστεί κι έμεινε αυτό το ράγισμα στα μάτια´.
Τα παραπάνω λόγια από το σημείωμα της συγγραφέως Νίκης (Κουκουνάκη) Τρουλλινού συνοδεύουν την επανέκδοση της συλλογής διηγημάτων της «Ενα μολύβι στο κομοδίνο» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Κέδρος».
Παλαιότεροι και νέοι αναγνώστες της κας Τρουλλινού είχαν την ευκαιρία να τη συναντήσουν και να συνομιλήσουν μαζί της, προχθές το βράδυ, στο καφέ «Κήπος», όπου παρουσιάστηκε το βιβλίο σε εκδήλωση που διοργάνωσαν οι: «Τυποβιβλιοχαρτεμπορική» Πελεκανάκη, Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης, μηνιαία εφημερίδα «Πυξίδα της Πόλης» και εκδόσεις «Κέδρος».
Μία παρουσίαση σκηνοθετημένη πρωτότυπα σαν ραδιοφωνική εκπομπή, με οικοδεσπότη τον δημοσιογράφο Ματθαίο Φραντζεσκάκη και καλεσμένη την κα Τρουλλινού.
Παράλληλα, ο ηθοποιός-σκηνοθέτης Μιχάλης Βιρβιδάκης διάβαζε διηγήματα από το βιβλίο δίνοντας «ανάσες» στη ζωντανή συνέντευξη και εισάγοντας το κοινό με τον καλύτερο τρόπο στο λογοτεχνικό σύμπαν της Νίκης Τρουλλινού.
Ανατρέχοντας στο λογοτεχνικό ξεκίνημά της η συγγραφέας εξομολογήθηκε, μεταξύ άλλων, ότι «δεν είμαι από τους ανθρώπους που είχαν σχεδιάσει να μπουν στον χώρο της γραφής», ενώ αναστοχαζόμενη τα οφέλη της λογοτεχνικής εμπειρίας σημείωσε ότι «με τον καιρό μαθαίνεις να γράφεις λιγότερο αυτοβιογραφικά».
Απαντώντας σε σχετική ερώτηση του κ. Φραντζεσκάκη η κα Τρουλλινού, αφού πρώτα αποποιήθηκε την ιδιότητα του επαγγελματία συγγραφέα, τόνισε ότι η έννοια του συγγραφέα θα πρέπει να έχει ως μέτρο τους μεγάλους κλασικούς, ενώ συνεχίζοντας χαρακτήρισε τους καλούς αναγνώστες «συνδημιουργούς των κειμένων».
Γενικότερα, για τον γενέθλιο τόπο και τα παιδικά βιώματα -ως πηγή έμπνευσης του συγγραφέα- υπογράμμισε τη σημασία «να μην βγαίνουν μόνο σαν νοσταλγία πάνω στο χαρτί», ωστόσο, αναφέρθηκε στη μνήμη ως «ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για να γράψει κάποιος».
Ειδικότερα για το ζήτημα της γραφής και του ύφους επεσήμανε ότι όλα τα σημαντικά θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης έχουν θιγεί από τους συγγραφείς από πολύ παλιά και πρόσθεσε ότι «το θέμα είναι να πεις σημαντικά πράγματα με ένα κάπως προσωπικό τρόπο».
Για τη φόρμα του διηγήματος -την οποία η ίδια υπηρετεί με συνέπεια- επεσήμανε ότι η Ελλάδα έχει μια σημαντική λογοτεχνική παράδοση στο συγκεκριμένο είδος, «παρά το γεγονός -όπως παρατήρησε- ότι οι εκδότες δεν τα πολυθέλουνε», ενώ τόνισε τις προκλήσεις που έχει η εν λόγω φόρμα προκειμένου να επιτευχθεί η ισορροπία – οικονομία του λόγου που απαιτεί.
Και οι δύο έχουν φύγει πια… Στην παρούσα έκδοση δεν άλλαξα τίποτα. Σκέφτομαι πως τα κείμενα είναι παιδιά του καιρού τους. Αν κάτι έχω να προσθέσω -άρθρο ακροτελεύτιο- είναι το σπάραγμα του Μιχάλη Γκανά: Θα ?χουμε σε παλιό καθρέφτη γνωριστεί κι έμεινε αυτό το ράγισμα στα μάτια´.
Τα παραπάνω λόγια από το σημείωμα της συγγραφέως Νίκης (Κουκουνάκη) Τρουλλινού συνοδεύουν την επανέκδοση της συλλογής διηγημάτων της «Ενα μολύβι στο κομοδίνο» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Κέδρος».
Παλαιότεροι και νέοι αναγνώστες της κας Τρουλλινού είχαν την ευκαιρία να τη συναντήσουν και να συνομιλήσουν μαζί της, προχθές το βράδυ, στο καφέ «Κήπος», όπου παρουσιάστηκε το βιβλίο σε εκδήλωση που διοργάνωσαν οι: «Τυποβιβλιοχαρτεμπορική» Πελεκανάκη, Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης, μηνιαία εφημερίδα «Πυξίδα της Πόλης» και εκδόσεις «Κέδρος».
Μία παρουσίαση σκηνοθετημένη πρωτότυπα σαν ραδιοφωνική εκπομπή, με οικοδεσπότη τον δημοσιογράφο Ματθαίο Φραντζεσκάκη και καλεσμένη την κα Τρουλλινού.
Παράλληλα, ο ηθοποιός-σκηνοθέτης Μιχάλης Βιρβιδάκης διάβαζε διηγήματα από το βιβλίο δίνοντας «ανάσες» στη ζωντανή συνέντευξη και εισάγοντας το κοινό με τον καλύτερο τρόπο στο λογοτεχνικό σύμπαν της Νίκης Τρουλλινού.
Ανατρέχοντας στο λογοτεχνικό ξεκίνημά της η συγγραφέας εξομολογήθηκε, μεταξύ άλλων, ότι «δεν είμαι από τους ανθρώπους που είχαν σχεδιάσει να μπουν στον χώρο της γραφής», ενώ αναστοχαζόμενη τα οφέλη της λογοτεχνικής εμπειρίας σημείωσε ότι «με τον καιρό μαθαίνεις να γράφεις λιγότερο αυτοβιογραφικά».
Απαντώντας σε σχετική ερώτηση του κ. Φραντζεσκάκη η κα Τρουλλινού, αφού πρώτα αποποιήθηκε την ιδιότητα του επαγγελματία συγγραφέα, τόνισε ότι η έννοια του συγγραφέα θα πρέπει να έχει ως μέτρο τους μεγάλους κλασικούς, ενώ συνεχίζοντας χαρακτήρισε τους καλούς αναγνώστες «συνδημιουργούς των κειμένων».
Γενικότερα, για τον γενέθλιο τόπο και τα παιδικά βιώματα -ως πηγή έμπνευσης του συγγραφέα- υπογράμμισε τη σημασία «να μην βγαίνουν μόνο σαν νοσταλγία πάνω στο χαρτί», ωστόσο, αναφέρθηκε στη μνήμη ως «ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για να γράψει κάποιος».
Ειδικότερα για το ζήτημα της γραφής και του ύφους επεσήμανε ότι όλα τα σημαντικά θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης έχουν θιγεί από τους συγγραφείς από πολύ παλιά και πρόσθεσε ότι «το θέμα είναι να πεις σημαντικά πράγματα με ένα κάπως προσωπικό τρόπο».
Για τη φόρμα του διηγήματος -την οποία η ίδια υπηρετεί με συνέπεια- επεσήμανε ότι η Ελλάδα έχει μια σημαντική λογοτεχνική παράδοση στο συγκεκριμένο είδος, «παρά το γεγονός -όπως παρατήρησε- ότι οι εκδότες δεν τα πολυθέλουνε», ενώ τόνισε τις προκλήσεις που έχει η εν λόγω φόρμα προκειμένου να επιτευχθεί η ισορροπία – οικονομία του λόγου που απαιτεί.
Πηγή: pancreta