Όταν θα σβήνει ο θόρυβος του πλήθους
Οι ώρες σιωπηλές θα σεργιανίσουν
Ανάμεσα στους άστεγους φιλόσοφους
Τους ‘‘Διογένηδες’’ του κόσμου τούτου
Που για πιθάρια-σπίτια
Έχουνε χαρτόκουτα
Και για φανάρια αναζήτησης
Μποτίλιες μ’ άθλιο κρασί
Στην καθημερινή τους κόλαση
Αιώνια ‘‘τον άνθρωπο’’ ψάχνουν
Μια ουτοπία τούτη η ιχνηλασία
Μα ένα χαμόγελο αχνοφαίνεται δειλό
Σαν μοιραστούν τη μοναξιά τους
Ευγνώμονες βαθιά για μια αγκαλιά
Με φίλους
Τα αδέσποτα του δρόμου
-------------------------------------------
Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη
Πηγή: pancreta