ΣΤΗΝ ΤΣΑΝΑΝ ΚΑΙ ΖΕΧΡΑ ΚΟΥΛΑΚΣΙΖ*

Υπάρχει μια εποχή
όπου οι Άνθρωποι πάνε πιο πέρα απ’ τον θάνατο
πιο πέρα απ’ τη ζωή
Και είναι μια πέμπτη εποχή
εποχή που δεν χιονίζει
τα δέντρα αρνούνται τα φύλλα τους
οι θεριστάδες αποχωρίζονται τα δρέπανα
τα πουλιά το τραγούδι
Μονάχα στα μάτια χαράζεται ο δρόμος
σαν μακρινός αστερισμός
λάμπει στις άκρες των δακτύλων
καθώς ο ένας τον άλλον οι Μονομάχοι
στο μέρος της καρδιάς αγγίζουν
πιασμένοι χέρι - χέρι
βαδίζουν ατάραχοι
πάνω από ποτάμια
βουνά
λίμνες
θάλασσες
διασχίζουν απόμακρους κόσμους
ακολουθούν ένα θλιμμένο σύννεφο
που στάζει αλλόκοτη βροχή
ευχή και κατάρα
στα Μολώχ της Αγάπης

Υπάρχει μια εποχή
όπου οι Άνθρωποι
κραδαίνοντας τη σιωπή τους πάνω απ’ τα κεφάλια μας
στήνουν χορούς πυρρίχιους
στον μεγάλο μας ύπνο
εφιάλτης και λύτρωση μαζί
στην αρένα του Κόσμου
Εκείνες τις ώρες
οι ποιητές σκυμμένοι πάνω απ’ τα χαρτιά τους
εκλιπαρούν τις Μούσες τους
ζητιανεύουν λόγια και φως
να πλέξουν ξανά
επιθανάτια επιγράμματα
στις στήλες τις Ιστορίας
στον Γολγοθά της υστεροφημίας τους

Εκείνες τις ίδιες ώρες
στις μεγάλες πολιτείες
κλείνουν ερμητικά τα παράθυρα
στη θέα των Δημίων
Μονάχα σκυλιά αλυχτούν
και αγχόνες θροϊζουν στις αυλές μας
τα μυστικά ενός κόκκινου ανέμου
ευχή και κατάρα
στα Μολώχ της Αγάπης

Υπάρχει μια εποχή
που δεν θριαμβεύει ο πόνος στη μάχη με τα σώματα
Δεν υπάρχουν δάκρυα
μονάχα γαλήνιες θάλασσες κυλούν μέσα τους
τους ταξιδεύουν καβάλα σε άσπρα άλογα
σε ήρεμες κοιλάδες
με το βλέμμα τους μακριά
να βιγλίζει στις παρυφές μιας άλλης Γης
να χαϊδεύει αρίφνητα σμάρια παραδείσιων πουλιών
τον μεταξένιο ορίζοντα
τα νοτισμένα δάση

Εκείνες τις ώρες
μεθυσμένοι ουλαμοί
περιφέρουν τα ξόανα των θεών τους
ξορκίζουν τα σημάδια των καιρών
γλείφουν τα οθόνια απ’ τις πληγές των κοριτσιών
των κοριτσιών που αρνήθηκαν τον έρωτα
από θνητούς Συβαρίτες

Εκείνες τις ώρες
μονάχα ικτίνοι φωλιάζουν
σε λαίμαργα μάτια
γλεντοκοπούν σε θυέστεια δείπνα
μοιράζουν τα κομμάτια τους στο νεκρικό τραπέζι
ταϊζουν ορδές ρακένδυτων συντρόφων
στήνουν παζάρια στις μεγάλες αγορές
ακονίζουν τα μαχαίρια τους
στο λυκόφως της δόξας
υψώνουν τα ποτήρια τους
ευχή και κατάρα
στα Μολώχ της Αγάπης

Υπάρχει μια εποχή
που όλα γύρω ταξιδεύουν αθόρυβα
Στις μεγάλες λεωφόρους
φωτισμένες γαλέρες ανοίγουν πανιά
μπάντες αόρατες στα σύννεφα τους λικνίζουν
ολόχρυσοι βαστάζοι κουβαλούν την πραμάτεια τους
-δύο παγωμένα χαμόγελα
ένα κόμπο αλάτι-
στη μεγάλη τους δίψα

* Απεργοί πείνας στην Τουρκία. Πέθαναν μαζί με δεκάδες άλλους διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες κράτησης των φυλακισμένων στα λευκά κελιά.

Γιώργος Σταυρακάκης

Πηγή: pancreta