Μέσα, τα πιόνια αναδίνουν μια προσήλωση

μαγευτική: ευκίνητα άλογα, πύργοι ομηρικοί,

βασιλιάς στα μετόπισθεν, διαγώνιοι αξιωματικοί.

Μα κι όταν αποσύρονται οι παίχτες,

από το χρόνο πια εξαντλημένοι,

η δράση εξακολουθεί να επιμένει.

Απ’ την Ανατολή έχει ο πόλεμος αυτός ανάψει∙

το δίχτυ του σ’ ολόκληρη τη γη απλώνει.

Μα ούτε η μια παρτίδα ούτε η άλλη δεν τελειώνει.

ΙΙ

Φρενιασμένη βασίλισσα, πύργος ευθύς, αξιωματικός

λοξός, στρατιώτης πολυμήχανος, βασιλιάς ασθενικός

ψάχνονται στο ασπρόμαυρο πεδίο του αοράτου

να συγκρουστούν σιωπηλά μέχρι θανάτου.

Δεν ξέρουν πως το αποφασισμένο χέρι

του παίχτη τούς ρυθμίζει την πορεία τέλεια,

δεν ξέρουν καν πως μια ασύλληπτη νομοτέλεια

τις αποφάσεις και τη διαδρομή τους περιφέρει.

Αλλά κι ο παίχτης είναι επίσης ένας αιχμάλωτος

μιας άλλης σκακιέρας με νύχτες μαύρες

(η έκφραση είναι του Ομάρ) και άσπρες μέρες.

Ο Θεός ελέγχει τον παίχτη κι ο παίχτης τα πιόνια.

Μα τάχα ποιος θεός πίσω από τον Θεό, κινεί αιώνια

τα νήματα του χρόνου, του ονείρου και της αγωνίας;

***

Χόρχε Λουίς Μπόρχες, σημείωμα από “Το βιβλίο της άμμου”

πηγή