Οι δικοί του τον εγκατέλειψαν όταν έμεινε παράλυτος μετά τον βομβαρδισμό του σπιτιού του στο Αφγανιστάν. Ο Mohammad Sayed έκανε την περιπέτεια του comic και τον εαυτό του σούπερ ήρωα. Το «Wheelchair man» βασίζεται στην προσωπική του ιστορία.
Ο Mohammad ζούσε με την οικογένεια του -την μητέρα, τον πατέρα του, τους δύο αδελφούς, την αδελφή και τη γιαγιά του- στο Panjshir. Ο πατέρας του ήταν διοικητής στον Αφγανικό στρατό.
Η μητέρα του πέθανε όταν ο Mohammad ήταν έξι χρονών. Μόλις έντεκα ημέρες μετά, ο Mohammad τραυματίστηκε σοβαρά.
Ο πατέρας του τον πήγε στο νοσοκομείο, αλλά δεν επέστρεψε ποτέ. Ήταν η στιγμή που κατάλαβε ότι πλέον, είναι μόνος και ότι πρέπει να αναλάβει τον εαυτό του.
Τις πρώτες δύο εβδομάδες το μόνο που έκανε ήταν να κλαίει. Αλλά, όπως λέει μιλώντας στο BBC, οι Αφγανοί έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με μεγάλες προκλήσεις, οφείλουν να είναι δυνατοί και να συνεχίζουν. Κι αυτό έκανε.
Η βλάβη στον νωτιαίο μυελό τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι. Το παιδί δεν μπορούσε να περπατήσει, αλλά καθώς δεν είχε πουθενά να πάει, του παραχωρήθηκε ένα κρεβάτι στην άκρη της πτέρυγας. Μια γωνιά -στην άκρη της πτέρυγας- που έγινε το σπίτι του.
Επειδή έπρεπε να πληρώσει -το νοσοκομείο ήταν ιταλικό- για τροφή και ρούχα και εν γένει να καλύψει τις ανάγκες του, ο Mohammad άρχισε να επισκευάζει τα κινητά τηλέφωνα του προσωπικού.
Ήταν η εποχή που τα κινητά μόλις είχαν κάνει την εμφάνιση τους στο Αφγανιστάν και οι περισσότεροι στη χώρα ήταν -λόγω του πολέμου- αναλφάβητοι. Δεν μπορούσαν να διαβάσουν ούτε καν στα φαρσί, πόσω μάλλον στα αγγλικά (τη γλώσσα των εισαγόμενων κινητών).
Τα μικρά ή μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετώπιζαν με τα τηλέφωνα τους αναλάμβανε να λύσει ο Mohammad. Η αμοιβή του ήταν 2 ή 3 δολάρια για κάθε τηλέφωνο -διόλου ευκαταφρόνητο ποσό στο Αφγανιστάν της εποχής εκείνης. Και όταν βρήκε τρόπο να παραμένουν για περισσότερο χρόνο φορτισμένα τα κινητά, κατάφερε να εξασφαλίσει έξτρα εισόδημα.
Εκτός αυτού, άρχισε να «διδάσκει» φαρσί τους ξένους που εργάζονταν στο νοσοκομείο. Η σχέση που καλλιεργήθηκε με τους ανθρώπους αυτούς έγινε με τον καιρό τόσο καλή ώστε, όταν ερχόταν η ώρα να φύγουν από το Αφγανιστάν, είχαν την έγνοια να του αφήνουν χρήματα -ακόμη και 20 δολάρια.
Υπήρχαν ωστόσο, γιατροί που του άφηναν πολύ περισσότερα, όπως ένας Αμερικανός γιατρός που του έδωσε 600 δολάρια. Ο επικεφαλής του νοσοκομείου ανέλαβε τη φύλαξη των χρημάτων.
Επτά ολόκληρα χρόνια έζησε στο νοσοκομείο. Παράλληλα, πήγαινε στο σχολείο και συνέχιζε την μικρή «επιχείρηση» με τα κινητά. Όμως, ξαφνικά, το 2007 το νοσοκομείο ανέστειλε τη λειτουργία του. Και ο Mohammad έμεινε για δεύτερη φορά μόνος. Η μοναδική ψυχή μέσα σε ένα άδειο κτίριο.
Ώσπου μια μέρα, ένας από τους φύλακες που ήταν ακόμη στη θέση του, τον ειδοποίησε ότι μία γυναίκα με γαλανά μάτια -δεν είχε συναντήσει ποτέ πριν γαλαζομάτα γυναίκα- τον αναζητούσε. Ήταν η Maria Pia Sanchez, νοσοκόμα, φίλη του Αμερικανού γιατρού που τον είχε συνδράμει με τα 600 δολάρια. Είχε φτάσει στο Αφγανιστάν και τον είχε αναζητήσει. Στο τέλος της συζήτησης του είπε ότι θα ήθελε να του προσφέρει στέγη, να του προσφέρει δηλαδή ένα σπιτικό στις ΗΠΑ.
Το 2009, σε ηλικία 12 ετών, ο Mohammad έφτασε στην Αμερική. Υποβλήθηκε συνολικά σε 12 χειρουργικές επεμβάσεις, έχασε πολύ αίμα και ήταν εξαιρετικά αδύναμος. Όπως λέει ο ίδιος, τρεις φορές πέθανε και ξαναγύρισε στη ζωή: Μία όταν τραυματίστηκε, τη δεύτερη όταν τον εγκατέλειψε ο πατέρας του και την τρίτη όταν υποβλήθηκε στις επεμβάσεις. Τουλάχιστον, με τις επεμβάσεις μειώθηκαν οι αφόρητοι πόνοι. Οι γιατροί του είπαν ότι εάν έμενε στο Αφγανιστάν, θα είχε πεθάνει στα 18. Τώρα είναι 20 χρονών και αντικρίζει τη ζωή με αισιοδοξία.
Αν ήταν φοβισμένος όταν πήγε στην Αμερική; Όπως λέει ήταν σα να πήγαινε σε άλλο πλανήτη. Κάτι που επίσης, του έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ότι, πήγαινε σε σχολείο με κορίτσια: Στο Αφγανιστάν από τον δάσκαλο μέχρι τους συμμαθητές του ήταν μόνο… αγόρια. Αυτό είναι μόνο ένα μικρό δείγμα από τις τεράστιες πολιτισμικές διαφορές που βίωσε ο Mohammad.
Μάλιστα, η θέληση του για μάθηση ήταν τόσο μεγάλη ώστε όταν έμαθε για το NuVu - a STEΜ, αποφάσισε ότι θέλει να συνεχίσει εκεί. Του δόθηκε υποτροφία, ασχολήθηκε τη μηχανική, σχεδίασε ένα αναπηρικό καροτσάκι για τις δικές του ανάγκες -το οποίο έφτασε μάλιστα, να παρουσιάσει στον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα.
Αλλά, η στιγμή που πήρε την απόφαση να «γίνει» ο «Wheelchair man» ήταν όταν η θετή μητέρα του, Maria Pia Sanchez τον πήγε στο Comic Con της Βοστόνης. Όταν γνώρισε τον Spider Man και τον Iron Man και αναρωτήθηκε πώς σε μια χώρα σαν την Αμερική, δεν υπάρχουν σούπερ ήρωες που να εκπροσωπούν την κοινότητα των ατόμων με κινητικά προβλήματα.
Άρχισε να γράφει τις ιστορίες και ζήτησε από την ταλαντούχα Arielle Epstein να αναλάβει τα σχέδια.
Ο Wheelchair Man είναι ένας έφηβος μετανάστης μουσουλμάνος. Είναι κατά του μίσους και θέλει να σταματήσει τη βία και να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος. Μία από τις βασικές υπερδυνάμεις του είναι ότι μπορεί να κάνει τους εγκληματίες να δουν το αποτέλεσμα ενός εγκλήματος πριν το διαπράξουν.
Ο Wheelchair Man δεν θα είναι μόνος. Ο Mohammad ονειρεύεται τέσσερις υπερήρωες: Τη Wheelchair Woman, το Wheelchair Girl, το Wheelchair Boy and τον Captain Afghanistan.
Όταν πήγε στις ΗΠΑ, ο πατέρας του επιχείρησε να επικοινωνήσει μαζί του. Ο Mohammad του έκανε την καίρια ερώτηση, γιατί τον εγκατέλειψε όταν τον χρειαζόταν περισσότερο και ο πατέρας του απάντησε: « Αν σε είχα πάρει σπίτι δεν θα ήσουν αυτή τη στιγμή ζωντανός…. Νομίζω ότι έκανα το σωστό…»
Πηγή: pancreta