Κάποιοι λεν ότι ο καλύτερος θάνατος για ένα καλλιτέχνη, είναι να τον βρει πάνω στον κολοφώνα της δόξας του. Όμως, όταν αυτός έρχεται σε μια περίοδο κατά την οποία ένας ερμηνευτής έχει αρχίσει να γίνεται γνωστός κι αγαπητός και ξεκινά το επίπονο ανέβασμα προς την κορυφή, τότε μόνο ένα «γιατί» υπάρχει…
Κάπως έτσι έφυγε άδικα και πρόωρα από τη ζωή ο Διονύσης Θεοδόσης, ίσως ο καλύτερος ερμηνευτής που ανέδειξε το ελληνικό τραγούδι στη δεκαετία του ’80. Ένας τραγουδιστής με ήθος, ευγένεια, αξιοπρέπεια και φωνή που ανέδυε μια μελαγχολία κι «εσωστρέφεια», αλλά και συνάμα τόση τρυφερότητα και ομορφιά. Ώρες-ώρες, σου έδινε την εντύπωση ότι …ντρεπόταν να τραγουδήσει, δείγμα της ποιότητάς του ως ανθρώπου.
Η στήλη λοιπόν, δε θα μπορούσε παρά ν’ «αφιερώσει εξαιρετικά» στη μνήμη του ένα φλας μπακ στη σύντομη πορεία του στη ζωή και στο τραγούδι, η οποία όμως άφησε πίσω της τόσο όμορφα και υπέροχα πράγματα…
Ο Διονύσης Θεοδόσης γεννήθηκε στις 16 Ιουνίου 1958 στο Ηράκλειο της Κρήτης και το τραγούδι υπήρχε στο αίμα του από πολύ μικρό παιδί, καθώς η μητέρα του ήταν τραγουδίστρια. Το 1973, σε ηλικία μόλις 15 ετών, παίρνει το δεύτερο βραβείο μεταξύ 20 υποψηφίων σ’ ένα διαγωνισμό ταλέντων που έγινε στη γενέτειρα πόλη του και λίγο μετά, κερδίζει το πρώτο σ’ ένα «παγκρήτιο» διαγωνισμό.
Αυτές οι επιτυχίες τον κάνουν περιζήτητο στο Ηράκλειο και συμμετέχει σχεδόν σε όλες τις μουσικές εκδηλώσεις που γίνονται εκεί. Το 1974, φτιάχνει ένα γκρουπ αποτελούμενο από συνομήλικους φίλους του, με σχεδόν αποκλειστικό ρεπερτόριο ξένα ροκ τραγούδια της εποχής, αλλά και παλαιότερα. Άλλωστε, αυτό το είδος τραγουδούσε κι εκείνος από το «επίσημο» ξεκίνημά του στο χώρο. Ωστόσο, το «συγκρότημα» διαλύεται έπειτα από μόλις επτά μήνες και ο νεαρός Διονύσης, συνεχίζει να τραγουδά μόνος του.
Τελειώνοντας το Λύκειο, αποφασίζει να σπουδάσει οδοντιατρική και γράφεται στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, αφήνοντας πίσω του τη μουσική και τα όποια σχέδιά του για κάτι πιο «επαγγελματικό» πάνω σ’ αυτήν. Όμως, διακόπτει τις σπουδές του για να υπηρετήσει τη θητεία του κι εν συνεχεία, προσπαθεί να τις συνεχίσει στην Ιταλία, αλλά το βιβλίο της ζωής είχε γράψει διαφορετικά πράγματα για την πορεία του…
Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Σπανός και δισκογραφία
Στις 24 και 25 Σεπτεμβρίου 1981, λαμβάνει χώρα το 20ό Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο. Εκεί, ο 23χρονος Διονύσης Θεοδοσιάδης (όπως αναφέρεται στο πρόγραμμα της εκδήλωσης) εμφανίζεται για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό, ερμηνεύοντας το τραγούδι «Τα πάντα είσαι εσύ» σε μουσική της Χαρούλας Γρέτου και στίχους του Γιώργου Φραντζεσκάκη. Κατακτά την πέμπτη θέση μεταξύ 20 συμμετοχών και δημιουργεί άριστες εντυπώσεις με την παρουσία και τη φωνή του.
Σημειωτέον ότι εκείνο το Φεστιβάλ ήταν το ένα από τα δύο που δεν παρουσίασε ο Άλκης Στέας από το 1962 (ο ρόλος ανατέθηκε στη Μαρία Αλιφέρη) και ουσιαστικά υπογράφηκε η «ληξιαρχική πράξη θανάτου» του θεσμού, που συνέχισε να υπάρχει και τα επόμενα χρόνια, αλλά «ψυχορραγώντας».
Μαζί με τον Θεοδόση, συμμετείχαν ως ερμηνευτές μεταξύ άλλων η Ελένη Δήμου (νικήτρια με το «Μια αγάπη σαν κι αυτή»), η Αγνή Χατζηκοτάκη (γνωστότερη ως «Αγνή»), η Βάσια Ζήλου, ο Χρήστος Κυριαζής, αλλά και ο Αντύπας (Μασλουμίδης) και ο Γιάννης Βασιλείου…
Λίγο καιρό μετά, ο Διονύσης θα γνωριστεί με τον Γιάννη Σπανό και θ’ ακολουθήσει μια συνεργασία περίπου τριών ετών. Θα συμμετάσχει μαζί με άλλα νέα παιδιά σ’ ένα αξέχαστο πρόγραμμα στο “MICHEL” με τους Σπανό-Χατζηνάσιο (θα κυκλοφορήσει και σε διπλό δίσκο το 1984 με τίτλο «Μουσική πρόκληση»), ενώ θα ξεκινήσει και η παρουσία του στη δισκογραφία.
Αρχικά, θα λάβει μέρος στο άλμπουμ «Έξοδος κινδύνου» που ετοιμάζει ο Σπανός, με βασική ερμηνεύτρια την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και στίχους κυρίως της Λίνας Νικολακοπούλου και θα κάνει αίσθηση με τον «Έρωτα της Κυριακής», που ακούστηκε πολύ. Λίγο καιρό μετά, θα ερμηνεύσει σε ποίηση Κωστή Παλαμά και μουσική Μιχάλη Τερζή το υπέροχο «Το σπίτι που γεννήθηκα» και το «Ρωμαίικο ΙΙ» στο δίσκο «Όλη τη μουσική μεσ’ στην αγάπη βάλε», με βασικούς ερμηνευτές το Γιώργο Νταλάρα και τη Δήμητρα Γαλάνη.
Σπουδαίων συνεργασιών συνέχεια…
Τα επόμενα χρόνια της δεκαετίας του ’80, θα τον βρουν κυρίως στο πλάι του Γιώργου Νταλάρα στις «ζωντανές» εμφανίσεις του σε όλα τα μέρη του κόσμου. Οι δυο τους θ’ αναπτύξουν μια βαθιά φιλία που θα μείνει δυνατή ως το πρόωρο τέλος του Θεοδόση, ενώ θα συνεργαστούν δισκογραφικά στα περίφημα “Latin”, όπου ο Διονύσης ξεχωρίζει με τα υπέροχα φωνητικά του.
Στο ενδιάμεσο, την περίοδο 1986-87 θα εμφανιστεί στο “TABOO” με τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τη Δήμητρα Γαλάνη και την Τάνια Τσανακλίδου και θα συμμετάσχει στο άλμπουμ «Παιχνίδι για δύο» που γράφει ο συνθέτης για τη Γαλάνη σε στίχους της Νικολακοπούλου. Θα πει μαζί της το «Για σένα εγώ» (μια πιο αργή και σε ρυθμό μπαλάντας βερσιόν του «Σ’ όποιον αρέσουμε» αλλά με διαφορετικό ρεφρέν), ενώ επρόκειτο να ηχογραφήσουνε μαζί και το ομότιτλο κομμάτι αλλά τελικώς αυτό έγινε με τον Γιάννη Πάριο.
Παράλληλα, θα συνεργαστεί και με τον Χρήστο Νικολόπουλο τραγουδώντας το πολύ γνωστό και πανέμορφο «Έτσι σ’ αγάπησα» -με δεύτερη φωνή τη Δήμητρα Γαλάνη- στον εμπορικά χρυσό δίσκο «Τραγούδια για τους φίλους μου», με τον συνθέτη σε στίχους Λευτέρη Χαψιάδη να δίνει 11 νέα τραγούδια σε ισάριθμους μεγάλους ερμηνευτές (Πάριος, Αλεξίου, Διονυσίου, Μητσιάς, Γαλάνη κ.α.) και για πρώτη φορά να ηχογραφεί ένα κομμάτι κι ο ίδιος.
Στο τέλος του 1987, θα έλθει και η συνεργασία με τον αξέχαστο Μάριο Τόκα στον -επίσης εμπορικά χρυσό- δίσκο «Στη λεωφόρο της αγάπης» σε στίχους του Ανδρέα Νεοφυτίδη, βασισμένους στην ποίηση του Λουί Αραγκόν. Ο Διονύσης θα ξεχωρίσει ερμηνεύοντας το πασίγνωστο και υπέροχο «Κι όλο εγώ περίμενα», αλλά χαρίζοντάς μας και μια μοναδική ερμηνεία στο «Τριαντάφυλλο». Στο άλμπουμ συμμετέχουν επίσης ο Γιάννης Πάριος, η Χάρις Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη…
Ο μοναδικός προσωπικός δίσκος και το τέλος…
Το φθινόπωρο του 1989, έρχεται η στιγμή για την κυκλοφορία του πρώτου -και δυστυχώς τελευταίου- προσωπικού δίσκου του Διονύση Θεοδόση. Συνθέτης ο Θάνος Μικρούτσικος, στιχουργός ο Άλκης Αλκαίος (πλην δύο τραγουδιών) και τίτλος «Όσο κρατάει ένας καφές». Οι ερμηνείες του τραγουδιστή είναι έξοχες και ακούγονται πολύ το ομότιτλο, «Το μπουφάν» και το «Τις νύχτες που κυκλοφορώ», ενώ υπάρχει και το «Μια παλιά φωτογραφία» που θα γίνει πιο γνωστό το 1996, όταν θα το ηχογραφήσει ο Δημήτρης Μητροπάνος στο άλμπουμ «Στου αιώνα την παράγκα».
Ο δρόμος για μια σπουδαία καριέρα έχει ανοίξει για τον τραγουδιστή, ο οποίος θα συμμετάσχει στο «ζωντανά» ηχογραφημένο διπλό άλμπουμ «Θεσσαλονίκη 12 και 5» των Χατζηνάσιου-Τόκα από τη μουσική «σύμπραξή» του στη συμπρωτεύουσα, αλλά θα τραγουδήσει και τα «Άδεια θρανία» του Κύπριου συνθέτη Μάριου Μελετίου, στον ομότιτλο δίσκο του δημιουργού το 1990.
Όμως, τότε ακριβώς είναι που η μοίρα θα δείξει το πιο σκληρό της πρόσωπο στον Διονύση. Θα προσβληθεί από την επάρατη νόσο, αλλά θα παλέψει μαζί της γενναία κι αθόρυβα για περίπου τρία χρόνια, χωρίς μάλιστα σχεδόν κανένας να γνωρίζει κάτι για την περιπέτειά του.
Ωστόσο, θα χάσει τη μάχη για τη ζωή μόλις στα 35 χρόνια του, στις 19 Οκτωβρίου 1993 σε νοσοκομείο του Λονδίνου, όπου επανειλημμένως είχε νοσηλευτεί. Λίγο πριν το τέλος του, θα πάρει το σχήμα του μοναχού και μ’ αυτό θα ταφεί στο Άγιον Όρος…
Όπως εύστοχα γράφτηκε μετά το θάνατό του, η ζωή και η καριέρα του διήρκεσαν «Όσο κρατάει ένας καφές» (από τον τίτλο του μοναδικού προσωπικού δίσκου του). Όμως, μέσα σ’ αυτό το λίγο διάστημα πρόλαβε να κάνει σημαντικά πράγματα και ν’ αφήσει πίσω του ένα σπουδαίο έργο, αντιστρόφως ανάλογης αξίας από τη διάρκεια που είχε. Έτσι, θα υπάρχει για πάντα ανάμεσά μας για να μας θυμίζει ότι κάποτε τα βασικότερα προσόντα για καριέρα στο τραγούδι ήταν η αξιοπρέπεια, το ήθος, η σεμνότητα και μια υπέροχη φωνή…
Πηγή: musiccorner.gr