Γεννημένος στις 4 Αυγούστου του 1936, στην Αθήνα, ο Γιώργος Ζωγράφος υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπου του «Νέου Κύματος», του μουσικού ρεύματος της δεκαετίας του 1960. Γιος της ηθοποιού Αλίκης Ζωγράφου, ξεκίνησε την καριέρα του επίσης ως ηθοποιός –ήταν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κάρολου Κουν
Ως τραγουδιστής πρωτοεμφανίστηκε στην μπουάτ Θαλάμη της Μυκόνου, και ύστερα για δύο δεκαετίες έκανε σπίτι του τις πλακιώτικες μπουάτ: Συμπόσιο, Εσπερίδες, Απανεμιά, Τετράδιο, Δώμα, Χρυσό κλειδί. Στο Συμπόσιο τραγουδούσε την περίοδο 1962-63 με τον Δήμο Μούτση, τη Ντόρα Γιαννακοπούλου και τον Διονύση Σαββόπουλο.
Στη δισκογραφία του Νέου Κύματος ο Γιώργος Ζωγράφος υπήρξε πρωτοπόρος με μεγάλες επιτυχίες: Άκρη δεν έχει ο ουρανός του Νότη Μαυρουδή, Πέρα από τη θάλασσα του Μαρκόπουλου, Ο Ιρλανδός κι ο Ιουδαίος του Χατζιδάκι, Μαουτχάουζεν του Θεοδωράκη, Συλλογή ποιητών του Μαμαγκάκη.
Πέθανε, σε ηλικία 69 ετών, στις 12 Αυγούστου του 2005.
Ενα μικρό κείμενο του Δημήτρη Ιατρόπουλου για τον Γιώργο Ζωγράφο.
Στην ιστορική πια μπουάτ του Γιάννη Αργύρη, τις «Εσπερίδες», ο ίδιος ο Αργύρης κάνει ένα εκπληκτικό πρόγραμμα πολυτάλαντης δεξιοτεχνίας, κάθε βράδυ… Ποιητής, ζωγράφος, ηθοποιός, συνθέτης, τραγουδιστής, χιουμουρίστας, ένας αληθινός «ανιματέρ» ανακατεύει περίτεχνα το χιούμορ με το τραγούδι και την ανθρωπιά… Δίπλα του, ο Γιώργος Ζωγράφος, επικός και ιδιαίτερος τροβαδούρος, βασικός ερμηνευτής των τραγουδιών του «Νέου Κύματος», του στυλ που κυβερνάει τη διασκέδαση ποιότητας στη δεκαετία του ’60…
Νύχτα λοιπόν, στις «Εσπερίδες», ο Αργύρης έχει τελειώσει την εμφάνισή του, ο Ζωγράφος ανεβαίνει, και από το παραθυράκι που βρίσκεται πίσω του και βγάζει στην αυλή, προβάλλει ένα πρόσωπο που τον κοιτάζει περίεργα. Ο Ζωγράφος, γνωστός προοδευτικός καλλιτέχνης, δεν χάνει την ευκαιρία για λίγο πολιτικό χιούμορ. Είναι η εποχή που το Παλάτι τά ‘χει βάλει με τον Γεώργιο Παπανδρέου, με τα γνωστά θλιβερά για τη Δημοκρατία μας επακόλουθα.
Ο Γιώργος λοιπόν, γυρίζει και λέει στο κοινό του, που ξεκαρδίζεται:
- «Παιδιά, ένας τύπος απέξω με κοιτάζει… Τι θέλει από μένα; Αυτός είναι έξω στην αυλή… Είναι…Αυλικός!»
Οι φοιτητές χειροκροτούν… Ο «τύπος» επιμένει… Λέει απ’ το παραθυράκι του Ζωγράφου:
- «Δεν είμαι Αυλικός. Είμαι ο βασιλιάς!»…
Ο Γιώργος τα ξαναρίχνει στους νεαρούς θαμώνες του…-
- «Παιδιά, ο τύπος έχει πλάκα»! Μου λέει πως δεν είναι Αυλικός, είναι ο βασιλιάς!»…
Γελάνε όλοι, αλλά μετά από λίγα δευτερόλεπτα, η εσωτερική αίθουσα του μαγαζιού γεμίζει ξαφνικά με…ένστολους της προσωπικής ασφάλειας του… Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ, και τον ίδιο, που περνάει μέσα, πιστεύοντας ότι έχει θέση σε μια μπουάτ! Είναι η εποχή που κυκλοφορεί ανάμεσα στους φοιτητές το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκη «Να ‘χαμε ένα βασιλιά» και έχει ανέβει στις μπουάτ να το ακούσει προσωπικά.
Μόλις φεύγουν, αρχίζει το γλέντι! Το τι ακούστηκε, δεν σας το αναφέρω εδώ. Υπάρχουν και πράγματα που δεν γράφονται, ούτε περιγράφονται! Εσείς καταλαβαίνετε όμως έτσι;
Δημήτρης Ιατρόπουλος
Οκτώβριος 1999
Με σεβασμό, ευγνωμοσύνη και αγάπη για όσα μας πρόσφερες Γιώργο Ζωγράφο.
Και οι κυβερνώντες, τον βασάνισαν ανελέητα για πέντε ολάκερα χρόνια για μια Τιμητική Σύνταξη, που τελικά δεν πήρε.
Πηγή: pancreta