«Οταν συνηθίσουμε τη θέα του τέρατος είναι γιατί έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε» είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις και αποδεικνύεται πάντα επίκαιρο.

Το θυμήθηκα για πολλοστή φορά τελευταία με όλα αυτά που έχουν γίνει και την «αναστάτωση» που έχουν προκαλέσει στις πρωινομεσημεριανές ζώνες της τηλεόρασης κάποιες δηλώσεις του Γιώργου Νταλάρα.

Ο Γιώργος Νταλάρας δεν χρειάζεται συστάσεις, είναι αυτός που είναι, έχει αυτή την πορεία που έχει τα τελευταία 50 χρόνια, είναι από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που έχουν περάσει από το ελληνικό τραγούδι και όχι μόνο και απλώς γιατί έχει μια υπέροχη φωνή, γιατί έχει μια απίστευτη λάμψη, γιατί έχει πει υπέροχα τραγούδια, γιατί έχει πουλήσει εκατομμύρια δίσκους. Πάνω απ' όλα είναι σημαντικός γιατί είναι πραγματικά ένα ζωντανό παράδειγμα καλλιτέχνη που σέβεται ουσιαστικά και βαθιά την τέχνη του. Που δεν κάνει αστεία μ' αυτήν ούτε παραχωρήσεις και ακόμα και αν ενδεχομένως έχει κάνει λάθη κάποιες στιγμές, ήταν κι αυτά σημαντικά για την όλη πορεία του. Ο τρόπος που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει την τέχνη που διακονεί αλλά και ο τρόπος που χρησιμοποιεί τη διασημότητά του, την αγάπη του κόσμου προς αυτόν ή και -γιατί όχι- την επιβολή που μπορεί να έχει ο λόγος του στα δημόσια πράγματα είναι πάντα σημαντικός γιατί είναι πάνω απ' όλα προσεκτικός και δεν βασίζεται στις ευκολίες της στιγμής, γι' αυτό και μπορεί πάντα να είναι μοντέρνος, γιατί πριν απ' όλα είναι κλασικός. Δεν μιλάει σύμφωνα με τη μόδα, τις ευκολίες της στιγμής και της εποχής, αλλά έχει γερά θεμέλια και αλήθειες που μένουν ισχυρές πάντα.

Ο Γιώργος Νταλάρας τις τελευταίες δύο εβδομάδες μίλησε κάνα δυο φορές σε δύο εκπομπές και αυτά που είπε δεν είναι παρά το αυτονόητο όσον αφορά το ελληνικό τραγούδι και πάνω απ' όλα τη συμπεριφορά των ανθρώπων του σήμερα και τον τρόπο που φέρονται. Αμέσως ξεσηκώθηκε μια θύελλα από ανθρώπους που στην πλειονότητά τους προσπάθησαν και προσπαθούν λίγο πονηρά, όπως πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις, να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να πείσουν το κοινό τους, αλλά και το κοινό αυτών που εθίγησαν ή τέλος πάντων το κοινό αυτών που κάποιοι νόμιζαν ότι εθίγησαν, παρουσιάζοντας το αυτονόητο που λέγαμε ως κάτι παλιό, παρωχημένο, που δεν έχει σχέση με την εποχή μας, που ενδεχομένως η «ανάγκη» κάνει κάποιους να καταφεύγουν σε πράξεις που στο κάτω κάτω δεν είναι και τόσο φοβερές, ενώ συγχρόνως διάφοροι κακομοίρηδες ύπουλα άρχισαν να πετάνε και λίγη λάσπη -ατυχώς γι' αυτούς χωρίς να είναι μπροστά τους ο ανεμιστήρας- και να συμπληρώνουν με τη φράση «ναι μεν ο Νταλάρας είναι ο Νταλάρας, αλλά όλοι κρινόμαστε από τα λεγόμενά μας». Το αν είχε δίκιο ο Νταλάρας και αν τελικά αυτά που είπε αν τα ακούσουν προσεκτικά κάποιοι όχι μόνο από τον χώρο του τραγουδιού αλλά και από τον χώρο του θεάματος γενικά μόνο καλό θα τους κάνουν στην πορεία τους, αυτό δεν το σκέφτηκε κανένας. Δεν σκέφτηκε κανείς το απλό πως αν ο Νταλάρας που έχει αυτές τις απόψεις και που τις έχει κάνει πράξη όλα αυτά τα χρόνια και έχει αυτή την καριέρα και αυτή τη διάρκεια, μήπως έχει ένα δίκιο και πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά ακόμα και αν δεν το παραδεχόμαστε δημοσίως;

Στην ουσία μόνο ο Νίκος Μουρατίδης βγήκε να τον υπερασπιστεί, όσο για τον γνωστό κύριο Αρναούτογλου, είπε τα δικά του που δεν είναι άξια συζήτησης παρά μόνο για ένα ειρωνικό γέλιο γι' αυτόν που τα ακούει. Εχω άδικο πως όταν συνηθίσουμε τη θέα του τέρατος είναι γιατί έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε; Το τέρας μπορεί να είναι και απλές καθημερινές συνήθειες.

Ιάσονας Τριανταφυλλίδης