Το τραγούδι είναι γραμμένο στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Μα θαρρώ πως αιώνες τώρα είμαστε στη ρωγμή του χρόνου. Σε κείνο το περίεργο σημείο που νομίζεις πως ο χρόνος σταμάτησε, κι επαναλαμβάνεται – σαν τη μέρα της μαρμότας, ένα πράμα. Σ’ ένα μεταίχμιο. Και το μόνο που σου μένει, είναι να ελπίζεις πως θα επαληθευτεί το καλό σενάριο. Μάταια;

Το μόνο που μένει, η φωνή του αγαπημένου Νίκου – που παρακαλάς να «κρύφτηκε για να γλυτώσει»:

Σαντάλια του Χριστού, φορώ στα πόδια μου
Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό
μα ‘γω θα αναστηθώ

Πηγή: dimartblog