Ο πίνακας Bal du moulin de la Galette φιλοτεχνήθηκε από τον Pierre – Auguste Renoir το 1876.
Ο ζωγράφος και κριτικός τέχνης Ζωρζ Ριβιέρ φίλος του Ρενουάρ έγραψε το 1877 στο περιοδικό L’ impressionniste:
Ο Ρενουάρ έχει κάθε δικαίωμα να είναι περήφανος για το Χορό (στο Moulin de la Galette) του πρόκειται για στιγμή μοναδικής έμπνευσης. Είναι μια σελίδα ιστορίας, μια πολύτιμη στιγμή της παρισινής ζωής. Κανείς πριν από τον Ρενουάρ δεν είχε σκεφτεί να αποτυπώσει μια σκηνή της καθημερινής ζωής σε έναν πίνακα τόσο μεγαλειώδη, είναι ένα τόλμημα που η επιτυχία θα το ανταμείψει όπως του αξίζει. Είναι ένας πίνακας με ιστορική σημασία.
Το έργο είναι ελαιογραφία σε μουσαμά διαστάσεων 131 cm × 175 cm και απεικονίζει ένα τυπικό απόγευμα Κυριακής στο Μoulin de la Galette, στην περιοχή της Μονμάρτρης. Εκείνη την περίοδο ήταν σημείο συνάντησης των κατοίκων της γειτονιάς αλλά και των καλλιτεχνών, οι οποίοι πήγαιναν για να διασκεδάσουν και να χορέψουν. Η ατμόσφαιρα ανεμελιάς και αναψυχής των αστών αποδίδεται με τον πλέον εξαιρετικό τρόπο από το ζωγράφο.
Για να δημιουργήσει αυτό το έργο ο Ρενουάρ σύχναζε επί έξι μήνες στο κέντρο διασκέδασης παρατηρώντας κάθε λεπτομέρεια. Φως, κίνηση, χρώματα με μια ζωντάνια μοναδική.
Πολλοί φίλοι του ζωγράφου πόζαραν για τον πίνακα, σε πρώτο πλάνο βλέπουμε καθιστό τον Ζωρζ Ριβιέρ και μπροστά του καθισμένη το μοντέλο Εστέλ, αριστερά η Μαργκότ αγαπημένο μοντέλο του Ρενουάρ χορεύει με τον Ισπανό ζωγράφο Pedro Vidal de Solares y Cárdenas.
Το φως του ήλιου και οι αντανακλάσεις του επάνω στους ανθρώπους και τα αντικείμενα αποτελούν κυρίαρχο στοιχείο της σύνθεσης. Ο Ρενουάρ αποτύπωσε τη φευγαλέα αίσθηση του φωτός και τη διαφάνειά της, τις σκιές των δέντρων και τη στιγμιαία λάμψη των αντικειμένων, των προσώπων, των ενδυμάτων. Ένας πραγματικός χορός αντανακλάσεων και στιγμιαίας λαμπρότητας. Με συγκεκριμένη τεχνική κηλίδων καθαρού χρώματος πάνω στη σύνθεση ο Ρενουάρ απέδωσε αυτή την αίσθηση του φωτός. Μια ζωντανή, παλλόμενη εικόνα που μας μεταφέρει στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Μπορούμε σχεδόν να ακούσουμε τον κόσμο, τη μουσική, τα γέλια.
Όπως είχε υποστηρίξει ο Ριβιέρ είναι ένα έργο με ιστορική σημασία και πράγματι αντλούμε αρκετά στοιχεία που αφορούν στις ενδυμασίες της εποχής αλλά και τον τρόπο υπαίθριας διασκέδασης όπως και πολλές διακοσμητικές λεπτομέρειες.
Ο πίνακας παρουσιάστηκε στην τρίτη ιμπρεσιονιστική έκθεση το 1877 και στη συνέχεια πέρασε στη συλλογή του Γκυστάβ Καϊγμπότ, ζωγράφου και σημαντικού συλλέκτη ιμπρεσιονιστικών έργων.
Το έργο βρίσκεται στο Μουσείο Ορσέ στο Παρίσι. Σχεδόν μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα τα ιμπρεσιονιστικά έργα δεν ήταν αποδεκτά από την επίσημη ακαδημαϊκή κοινότητα και τα μουσεία αρνούνταν να τα εκθέσουν. Αυτά τα αριστουργήματα που σήμερα επισκέπτονται χιλιάδες άνθρωποι από όλο τον κόσμο θεωρούνταν κακή τέχνη και χλευάζονταν από το φιλότεχνο κοινό.
Όταν πέθανε ο Γκυστάβ Καϊγμπότ το 1894, η προσωπική του συλλογή περιλάμβανε 67 πίνακες οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν ιμπεσιονιστικοί. Στη διαθήκη του ο Καϊγμπότ ανέφερε ότι η συλλογή του επιθυμούσε να ενταχθεί στις συλλογές του Μουσείου του Λουξεμβούργου, στο Παρίσι και αργότερα στο Λούβρο. Οι ακαδημαϊκοί κύκλοι αρνούνταν πεισματικά να παραδώσουν το Μουσείο στους ιμπρεσιονιστές όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. Η διαμάχη αυτή διήρκεσε τρία χρόνια και ένας από τους εκτελεστές της διαθήκης ήταν ο Ρενουάρ. Σταδιακά τα επόμενα χρόνια άρχισαν να γίνονται αποδεκτά τα έργα. Το 1914 ο Ρενουάρ είδε κάποιους πίνακές του από τη συλλογή του Issac de Camondo sτο Λούβρο.
To 1923 οι γιοι του Ρενουάρ αποφάσισαν να δωρίσουν το μεγάλο πίνακα «Οι λουόμενες» στο Λούβρο και το γαλλικό Συμβούλιο Μουσείων παραλίγο να τον απορρίψει. Η ζήτηση όμως των έργων του ανέβαινε κατακόρυφα και οι συλλέκτες πρόσφεραν μεγάλα ποσά για την απόκτησή τους. Το 1990 ο δεύτερος μικρότερος πίνακας «Ο χορός στο Moulin de la Galette» πουλήθηκε από τον οίκο Sotheby’s της Νέας Υόρκης 78.100.000 δολάρια.
Το 1908 ο Αμερικανός ζωγράφος Walter Pach ρώτησε τον Ρενουάρ για τη μέθοδό του και εκείνος απάντησε: «Αναπτύσσω το θέμα μου όπως θέλω έπειτα αρχίζω να το ζωγραφίζω όπως θα έκανε ένα παιδί...
Σήμερα μπορούν να ερμηνευτούν τα πάντα. Όμως, αν μπορούσα να εξηγήσω έναν πίνακα, δεν θα ήταν τέχνη. Θέλετε να σας πω ποια είναι για μένα τα δύο χαρακτηριστικά της τέχνης; Πρέπει να μην περιγράφεται και να μην μπορεί κανείς να τη μιμηθεί… Το έργο τέχνης πρέπει να γοητεύει το θεατή, να τον παρασύρει, να τον απογειώνει».
Πηγές:
- Ρενουάρ, Βιβλιοθήκη Τέχνης, Καθημερινή.
- https://fr.wikipedia.org
- https://en.wikipedia.org
https://www.pierre-auguste-renoir.org
Πηγή: pancreta.gr