Φωτό: M. Riboud, Λονδίνο 1954
Ακούς το "Caruso" και ένα ρίγος το νιώθεις. Οπως το ένιωσε και ο Λουτσιο Ντάλα όταν έμαθε λεπτομέρειες από την ζωή του τενόρου.
Καλοκαίρι του 1986 και μια βλάβη του σκάφους του με το οποίο θα πήγαινε στο Κάπρι, τον αναγκάζει να μείνει στη Νάπολι. Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου του δίνει την ίδια σουίτα όπου είχε περάσει το τελευταίο διάστημα ο Καρούζο και του αφηγείται έναν απελπισμένο του έρωτα με μια κοπέλα στην οποία παρέδιδε μαθήματα. Πάνω στην ώρα μια καμαριέρα που κρυφάκουγε την ιστορία αρχίζει να τραγουδά το "Dicitencello vuje", ένα ναπολιτάνικο τραγούδι του 1930 σε οπερετικό ύφος. Ο Ντάλα κλείνεται στο δωμάτιό του, κρατάει τους στίχους απο το ρεφρέν, διασκευάζει την μελωδία και δημιουργεί ενα αριστούργημα.
Ετσι τίμησε με τον τρόπο του τον πόνο και τις επιθυμίες ενός άντρα που πρόκειται να πεθάνει...
«Κοίταξε την κοπέλα μέσα στα μάτια
εκείνα τα πράσινα σαν τη θάλασσα μάτια
και τότε ξαφνικά ένα δάκρυ κύλησε
και νόμισε πως θα πνιγεί
Σε θέλω τόσο πολύ
τόσο μα τόσο πολύ, ξέρεις
είναι μια αλυσίδα
που πιέζει το αίμα στις φλέβες, το ξέρεις».
Πηγή: pancreta.gr