Χθες το πρωί σερφάροντας, έπεσα πάνω σε μια ανάρτηση της Μυρσίνης Λοϊζου. Ήταν ένα γράμμα του πατέρα της, που αποφάσισε να μοιραστεί. Απλό, συγκινητικό, ανθρώπινο. Για τις μέρες στη Μόσχα, εκείνες τις μέρες που έδινε μάχη για τη ζωή του.
Και όσο όλοι και όλες εμείς που αγαπήσαμε τον Μάνο Λοϊζο την ευχαριστούσαμε για το μοίρασμα αυτό εκείνη ανέβαζε στο youtube ένα ανέκδοτο τραγούδι του με τη σημείωση «Πρόβες πάνω στο τραγούδι "Το πιο παράξενο τραγούδι" σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη, που αργότερα κυκλοφόρησε με μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου, με τη φωνή του Πασχάλη Τερζή.»
Ο Μάνος Λοϊζος έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα το 1982 και η κόρη του τον θυμάται ανοίγοντας σε εμάς τα συρτάρια της. Το καλύτερο δώρο για εμάς που δεν περιμένουμε τις επετείους για να επιστρέψουμε στα τραγούδια του, αλλά και πόσο θα θέλαμε μια κλεφτή ακρόαση στα τραγούδια του που δεν βγήκαν στο φως.
Πρόβες πάνω στο τραγούδι "Το πιο παράξενο τραγούδι" σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη, που αργότερα κυκλοφόρησε με μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου, με τη φωνή του Πασχάλη Τερζή.
"Το πιο παράξενο τραγούδι που `χω πει,
το πιο γλυκό, το πιο βαρύ
είναι η ίδια μου, η ίδια μου η ζωή.
Κάθε στίχος του και πίκρα,
κάθε αγάπη και στροφή,
θέλω να το πω στο τέλος,
μα μου τρέμει η φωνή.
Ελάτε όλοι σας απόψε που `χω πιει
κι όλοι μαζί, τέμπο βαρύ,
μέχρι τον Άδη, τον Άδη ν’ ακουστεί.
Με το βήμα του διαβάτη
και με την υπομονή
ως την ξενιτιά να φτάσει
κι ως του πρόσφυγα τ’ αυτί".
Φωτεινή Λαμπρίδη
Πηγή: pancreta